De eerste keer…

Een Halve Marathon, mijn eerste. Dat was me best wat zeg.. En dan ben je al een tijdje bezig met hardlopen en schrijf je jezelf in voor een Halve Marthon, ja die van 21,2 kilometer. Ik hoor mezelf nog geen twee jaar geleden zeggen, als ik hier in het park een rondje kan rennen (1,3 kilometer) vind ik het prima. Nu is de dag dat ik een iets groter rondje ga lopen.

Ben ik goed voorbereid, ik weet het niet. Te laat dacht ik hé wanneer is dat ook alweer en ging mijn training opbouwen van de 10 die ik wekelijks loop naar de grotere afstand. Omdat ik dat opbouwen niet echt zag zitten liep ik maar opeens 20 km op een heel langzaam tempo, daarna nog een keer 16 en 14 km gelopen en toen barste het carnaval en ‘s-Hertogenbosch los.. Anderhalve week niet gelopen. Nog een keer 14 en dat was de voorbereiding.

Na Carnaval sloeg echt de twijfel toe, kan ik dit wel. Ik eigenlijk niet sportman, loop nog niet zo heel lang als ik het vergelijk met veel van mijn lieve mede Running Junkies..

Een halve marathon, dat is zwaar. De twijfel uitte zich in alles…
Welke schoenen doe ik aan, wat eet ik van te voren, wat drink ik onderweg, gelletjes, hoeveel, waar laat ik ze, muziek, welke muziek, welke koptelefoon, yurbuds owh die hebben geen bediening, iphone dopjes ploepen uit mijn grootte oren, hoe hard wil ik lopen, hoe hard kan ik lopen, ga ik het opbouwen, verdelen of blij zijn als ik hem uitloop. Sjeezus van elk detail maakte ik een rampscenario.

Dan is het zaterdag avond de avond voor de race en de meeste twijfels zijn wel weg, op tijd naar bed dan en een goede nachtrust pakken. Het lot bepaalde anders, door omstandigheden sliep ik pas om half 3 en om 7 uur weer er uit. Het is niet anders. Niels haalt me op om 11 uur zodat we met alle Junkies de start van de 10 km mee kunnen maken en  cheeren naar onze  Junkies die op deze afstand meedoen. Daar staan we dan met een hoop Junkies met vlag uiteraard en juichen de renners door de 10 km heen!

Daarna gaan we omkleden en ik merk dat ik in een soort van voorbereidingsmodus kom te staan. Ik vind dit prettig en maak er net als optreden als drummer in het verleden met MisterEd een soort van ritueel van. Schone sokken aan, loopschoenen aan en op mijn gemak alles gereed maken. Mijn startnummer had ik thuis al op mijn Junkie shirt gespeld, alleen even aantrekken en klaar. Al mijn gelletjes kan ik meenemen en een rolletje dextro frommel ik in de tight die in mijn Nike short zit weg. Hans, Niels en ik gaan naar buiten richting start, we zijn nog erg vroeg en Hans en Niels gaan zich opwarmen. Ik loop ook de “opwarmstraat” in en loop een keer op en neer, dit is al meer opwarmen dan wat ik normaal doe.

15 minuten voor de start en we gaan naar het startvak, ik sluit me af en doe mijn muziek aan. Pharrel is happy en laat het me horen, verder hoor ik niet veel meer. Als het startshot boven de muziek uit komt zie ik de lopers in beweging komen en loop mee, rennen is het nog niet maar dit gaat vanaf de startlijn wel. Ik let niet op wat er om me heen gebeurd en loop mijn eigen tempo, even voelen hoe het gaat de eerste km. Iets te snel gestart en ik ga terug in mijn tempo. 5 minuten rond per kilometer voelt goed, hartslag 170 dit moet kunnen de eerste 10 km. Op 10 km kom ik door op 49:36, dit gaat best lekker dit moet kunnen. Van te voren hebben enorm veel mensen gezegd geniet ervan (ik kan dit woord trouwens sinds Wendy van Dijk niet meer aanhoren maar ach, de bedoeling is goed) geniet ik ervan, ik denk het wel. Als ik loop denk ik alleen maar aan lopen en wat er op dat moment mee te maken heeft, verder niets maar dan ook echt niets..

De laatste 5 km worden mijn benen best wel moe maar weet het tempo toch nog vol te houden, ik weet van “horen zeggen” dat er op het einde nog een paar heuvel op paden komen en houd er rekening mee. Mijn tempo loopt twee seconden (gemiddelde) terug door de heuvel op paadjes, ik vind het prima en weet dat ik boven mijn verwachting zal eindigen. Normaal pers ik er op 10 km nog een sprintje uit, nu weet ik twee km voor de finish al dat ik dat niet ga doen….

Het laatste stuk het dorp in, mijn muziek heb ik uitgezet en hoor de speaker al van alles omroepen. Ik kijk vooral uit naar de Cheering Junkies, nog twee bochten hoor ik een van de omstanders roepen. Nog twee bochten en in de verte zie ik de Junkie vlag, dit is zo fijn. Daar staan ze de Running Junkies die nu staan te cheeren, de crew waar ik trots op ben! Daarna de finish en ik klok op mijn horloge 1.44,56 (volgens mijn Nike is dit de halve marathon tijd).

Ik heb het gedaan een halve Marathon, mijn eerste keer…