Wedstrijdstress vs plankenkoorts

Ik denk (en hier laat mijn geheugen me een beetje in de steek) dat het 25 jaar geleden is, het kan ook zomaar 30 jaar geleden zijn. Dat ik met het bandje genaamd Cov Cov (ja inderdaad van coveren) waar ik toen in speelde een voorprogramma van Clouseau moest verzorgen. Clouseau destijds wereldberoemd in Nederland en Vlaanderen van de hit “Daar gaat ze” met als zanger Koen Wauters, Koen was ongeveer wat populariteit betreft de Nederlandse Hennie Vrienten maar dan braaf. Hordes met gillende meisje bij ieder optreden.

Daar speelde wij in het voorprogramma, wij een coverbandje uit de omgeving van ‘s-Hertogenbosch. Wij hadden nog nooit voor zoveel mensen gespeeld, in mijn beleving waren er zeker 2500 waarvan 75% gillende meisje. Was er dan plankenkoorts kan je jezelf afvragen, nou nee. Dat was niet bij ieder bandlid zo, T.S. tegenwoordig specialist in lichttherapie en begeleid zelfs olympische sporters moesten we echt het enorme podium opduwen.

Als ik dat vergelijk met mijn eerste hardloop wedstrijd (als recreant wel te verstaan) was dat wel anders. Het was zondag 26 mei 2013, de Ricoh Vestingloop in uiteraard ‘s-Hertogenbosch. Het was ons eerste Running Junkies evenement waar we met een aantal aan zouden deelnemen. Ik was een week ervoor al zenuwachtig echt niet te geloven. Kon ik überhaupt wel 10 km rennen, en hoe zit dat met drinken en eten. Hoe druk is dat wel niet. Ik woon mijn hele leven al in ‘s-Hertogenbosch maar had die hele vestingloop nog nooit gezien. Ik was nooit van de sport, ik was van de muziek! Totaal opgefokt stond ik te laat in het startvak, mijn medejunkies hadden mij nog nooit zo stil meegemaakt! Na afloop werd me ook duidelijk gemaakt, waar was Mari.. ik was er niet helemaal bij van de zenuwen.

Hoe kan dat nou heb ik mezelf vaak afgevraagd, want ik blijf gespannen voor wedstrijden. Zowel met drummen al met hardlopen ben je afhankelijk van de vorm van de dag. Maar met drummen werd de kwaliteit niet alleen door mij bepaald, ook door de rest van de band en nog belangrijker de geluidsman. Zelfs als de vorm van de dag niet honderd procent is kon ik bij drummen terugvallen op techniek. Hoe anders is dat bij hardlopen, als je niet in vorm bent is het resultaat meteen meetbaar en je moet het echt helemaal zelf doen. Terugvallen op techniek kan ik niet, ik zet gewoon de ene voet voor de andere en herhaal dit tot aan de finish… Techniek heb ik niet.

Het optreden was overigens niet helemaal euforisch… Ik zie onze zanger F. (tegenwoordig nog steeds een succesvolle muzikale B.N.-er) nog stampvoetend op de grond stampen met een heel boos gezicht kijkend naar mij. Door alle adrenaline was mijn tempo nogal hoger dan gewenst in de meeste liedjes.

Kijk dat komt dan bij het hardlopen wel weer van pas, adrenaline rules!