Grenzen verleggen of vervagen

Hoever kan je eigelijk lopen? Het verhaal van de eerste Marathon is duidelijk, de Griekse boodschapper viel dood neer na 42,2 kilometer. Die had zijn grens wel bereikt zeg maar. Nu zijn er Ultra renners die gewoon even 120 kilometer gaan rennen. Even voor de vorm onder een Ultra wordt alles verstaan boven de Marathon afstand. Maar een Marathon vind ik nog belachelijk ver, niet dat ik denk dat ik het niet kan maar het is gewoon echt ver!

Wat is dan mijn grens, ik heb geen idee. Toen ik besloot om te gaan hardlopen dacht ik, een rondje om het park is leuk. Daarna toch verder gegaan naar 5 kilometer en mezelf daar met de nodige pijn en in mijn hoofd schreeuwend tegen mezelf “kom op dit kan je” door heen geslagen. Niet in het schema wat daarvoor gangbaar is maar echt veel langer, veel pijn in mijn rechterknie. Zoveel dat ik weken terug ging in het schema, zoveel dat ik op mijn werk de trap nauwelijks op of af kon lopen (niet handig als je op de eerste verdieping werkt zonder lift). Maar die knie kwam goed al blijft het een zwak punt. Na de 5 kwam de 10 kilometer dus mijn eigen grens was al verdubbeld, waar in mijn hoofd is dat gebeurd? De 10 gingen ook niet vanzelf, vaak genoegen terug naar huis moeten wandelen omdat verder rennen geen optie was. Tijdens de 5 wilde ik nog wel eens “door de pijn heen rennen” dit weet ik nu is best een slecht idee, het komt gewoon daarna harder terug als je stopt met rennen.

De 10 liep ik op 31 december 2012 in 54 minuten en was totaal kapot, maar hé 10 kilometer was 2 keer mijn vorige grens. In januari 2013 had ik een schouder operatie die mijn drumhobby nog meer naar beneden heeft gebracht, in het kort ik heb daarna nooit meer gedrumd. De operatie was onder volledige narcose wat inhoud dat je niets voelt (wat de bedoeling is) en je conditie die je in maanden hebt opgebouwd in een uurtje terug is naar het Nul punt (bijverschijnseltje). Op 16 februari kon ik voor de eerste keer weer gaan rennen en 2,6 kilometer was de grens, meer ging niet, meer zat er niet in. Uiteindelijk weer het 5 kilometer schema op gepakt maar dit keer wel versneld, het herstel van conditie ging best oké. In maart kon ik alweer 8 kilometer volmaken (leve Nike+ waar ik het allemaal kan terug vinden, nou Leve Nike+ van mijn tweede account. De eerste was gecrasht en de data zo’n 300km zijn verloren). April haalde ik al 9,32 en in mei zat de 10 ook weer in de benen 🙂 Me so happy!! Mijn grens was weer bereikt dacht ik, maar ik dacht ook als ik mijn eerste 10 kilometer wedstrijd goed wil kunnen rennen dan is het misschien handiger als ik wat meer kan lopen. Hoppa 15 kilometer afgetikt in mei 2012 zonder problemen, gewoon van 10 naar 15 zonder tussen stappen. 3 keer mijn eerste 5 kilometer grens. Daarna heb ik maanden afstanden gelopen (tijdens mijn duurloop) van tussen de 10 en 15 kilometer, dat voelde lekker. Heel soms iets meer maar niet veel. Tot het idee van meedoen aan een halve marathon in mijn hoofd kwam en toch eens boven de 15 uit moest komen. Geen punt meteen een halve marathon afstand gelopen. Ging dat makkelijk? Nee zeker niet, langzaam ging het ook en pijn aan mijn knie had ik ook. Inmiddels weet ik iedere keer als ik verder ga of sneller dan gaat mijn knie in protest, een paar dagen lekker langzaam lopen en wat meer rust lost het op. Inmiddels is de halve marathon geen probleem meer en denk ik op zondag zal ik eens lekker 20 kilometer lopen. 4 keer mijn 5 kilometer grens!

Ondertussen weet ik zeker dat ik volgend jaar een Marathon wil lopen, ruim 8 keer mijn 5 kilometer grens.
Grenzen vervagen of verleggen, zeg jij het maar!