You’ll never walk alone

Iedereen die gisteren in Rotterdam was weet dat Lee dit zong net voor de start van de Marathon. Ik was gisteren in Rotterdam om de sfeer te proeven gecombineerd met de 10 kilometer race. En wat een sfeer was dat, superlatieven schieten te kort! Maar eerst terug naar het begin van de dag.

Normaal gesproken ben ik gespannen voor een hardloopevenement als ik voor een snelle tijd wil. Deze keer had ik een startnummer gewonnen en had geen keus in startvakken en stond dus in “D”. In dit laatste startvak stonden de mensen die tussen 1 uur en 1 uur 20 zouden lopen. Dat is voor mij een hele langzame tijd en gezien de drukte wist ik dat ik niet in de buurt van een PR zou kunnen komen. Dit ging ik dus ook echt niet proberen en had mezelf voor genomen lekker relaxed te lopen en genieten van de sfeer. Van spanning was dus totaal geen sprake.

Ruim op tijd waren we (ik was met Hans en Frans, die beide de hele Marathon liepen) in Rotterdam. Hans en Frans moesten hun startnummer nog ophalen en daarna zou ik ze voorlopig niet meer zien. Ik heb nog wat tijd doorgebracht met het vergapen aan de hoeveelheid mensen die er in enorme aantallen uit het station kwamen lopen, jeetje wat een mensen op de been.

Daarna ben ik langzaam gaan omkleden en richting startvak gegaan. Bij het startvak kwam ik meteen Wilbert tegen van de Running Junkies Amsterdam dus hadden we mooie gesprekken waarom wij in dit achterste vak stonden.

Via de speakers kregen we de start van de Marathon om stipt half elf te horen. De 10 kilometer lopers konden zo doorlopen naar de start en sloten dan mooi aan achter de Marathon lopers. Ik was zo relaxed dat ik pas op het laatste moment mijn horloge op start zette en daar ging het even niet lekker. In de omkleed ruimte had ik nog geprobeerd verbinding te maken met de GPS, READY zei hij meteen. Hoe anders was dit nu, geen verbinding.. Wat ik ook deed, opnieuw en opnieuw geen verbinding. Dat ik rustig wilde lopen wil niet zeggen dat ik niet wilde weten hoe rustig. Echt heel blij was ik nu even niet met mijn Nike horloge (sorry, Nike ik heb op jullie gevloekt).

Maar goed niet te lang bij stilstaan want het startschot ging, BAM!!! Nou ik wist meteen waarom dit het achterste startvak was, het was een heel mooi duurloop tempo. Niks voor mij maar ach het was wel erg leuk om te rennen en soms kon ik wat inhalen. De kilometers vlogen voorbij en voor ik het wist was ik (nog steeds geen Nike signaal) op de Coolsingel en ging zeer ontspannen over de Finish. Wat waren dat mooie kilometers, ik had mijn muziek onderweg zelfs uitgezet om te genieten (rot woord) van de 10 Kilometer. 10 Kilometer lang stonden de mensen rijen dik langs de kant, waanzinnig! DJ’s, Bandjes, zangers, alles was uit de Rotterdamse kast gehaald. Mijn eindtijd zag ik later pas op de website en kwam op 51,41, voor mijn doen langzaam maar het was super!

Al snel na de finish ben ik naar het tweede cheering punt gegaan waar de Junkies hadden afgesproken en daar heb ik de Marathon zelf gezien. We stonden op een prachtige plek waar de lopers twee keer langs kwamen. Super veel bekenden (zowel als in real life als Instagram en Facebook) langs zien rennen en man wat heb ik een respect voor ze. Ik heb de snelle Kenianen gezien die zo verdomd hard gaan en ik heb pijn gezien bij mensen op het 37 kilometer punt. Pijn die ze vandaag vergeten zijn omdat ze het volbracht hebben. Wat was het mooi om de mensen er doorheen te cheeren en ze opeens weer te zien lachen. Ik heb mensen zien rennen die volgens mij klinisch dood waren maar het zelf nog niet wisten, maar vooral heb ik mensen vol trots zien lopen.

Wat ik gisteren heb gezien en heb meegemaakt, heeft mijn plan van de Marathon te lopen alleen maar sterker gemaakt. Ik wil dit ook!

Rotterdam je ziet me terug, om te kijken of om een Marathon te lopen