Vakantie rennen, vakantie eten, shit zooi

Vakantie in Nederland, om precies te zijn op een mooie camping kamperen in het Noord Hollands Duinreservaat.

Kampeerplaats zonder stroom en back to basics, koken op een twee pitter en met toiletpapier onder je arm naar de wc. Geen karaoke, geen bar op de camping, maar mooie natuur. Uiteraard even wennen voor mij als stadsmens maar het kwam best goed. Ook is het gebied uitermate geschikt om te hardlopen, ik schreef er al over. Ik had er zin in, moest het alleen wel inpassen in de plannen van de rest van mijn reisgezelschap. Op dinsdag avond trok in mijn Nike Lunar Flyknits weer aan (het waren de enige schoenen die ik bij had, ook als casuals) en ging voor een kort rondje omdat ik ook daarna zou koken. Uiteindelijk 6 kilometer gerend en dat beviel goed, de route was nog niet spannend maar dat zou wel komen de volgende run. Het slapen op zo’n camping in een tent valt mij altijd tegen, ik heb gewoon te weinig slaap. Slaap is wel iets wat ik nodig heb, niet heel veel maar twee uur per nacht is toch echt te weinig.

Uiteindelijk zou ik donderdag avond voor een minimale 10 kilometer gaan. De korte nachten voelde ik wel maar dat zou me niet tegen houden. Gewoon lekker lopen door een prachtig autovrij gebied. Het avond eten bestond uit spaghetti met saus uit een potje niks bijzonders maar dat moet je niet eens willen op de camping. Ruim twee uur later stond ik klaar om te rennen. Mijn Flyknits weer aan mijn voeten en gaan.

Ik had een route in gedachten, richting strandpaal 46 en dan een stuk over het strand en weer terug. Mijn gedachten en de werkelijkheid lagen net anders, de eerste afslag ging ik al het verkeerde pad op. Geen probleem ik liep gewoon op gevoel een kant op, wat kan er fout gaan. Mijn telefoon met eventueel navigatie in geval van nood had ik immers bij, een telefoon vol met handige apps. Mc Gyver zou er jaloers op zijn. Na 5 kilometer door de meer dan prachtige omgeving vond mijn buik de saus uit een potje niet zo leuk meer en mijn darmen gingen zwaar in protest. Zo zwaar protest dat ik besloot om een stuk te wandelen, mijn darmen waren dingen aan doen waar de rest van mijn lichaam op reageerde, pijn in mijn buik, zware benen en NIET meer kunnen rennen. Even wandelen en weer verder proberen te rennen, terug was niet echt een optie het was heen of terug gewoon 5 kilometer. Rennen maar weer, dat ging goed voor een paar honderd meter en weer kramp in buik. Wandelen, uitpuffen, rennen en zo ging dat steeds weer. Op een moment was het duidelijk dit kan zo niet verder, de bosjes in want de saus moest mijn lichaam uit.

Een stuk de bossen in en kijken of er geen mensen in de buurt zijn of wilde dieren, nog een stukje verder dan maar ik moet nu echt heel erg.. eh poepen dus. Daar sta je dan met je slimme telefoon maar een Toiletpapier App zit er niet op. Smartphone, ja Smartphone my ass.
Dus opties zijn er niet veel, een ding kan ik doen mijn boxershort gebruiken maar dan moet ik een ding doen. Running short uit, boxer uit en running short weer aan. Ondertussen moet ik echt, NU. Nou oké dan maar en voor ik het weet sta ik in mijn blote kont in het Noord Hollands Duinreservaat. Mijn boxer wordt dus gebruikt voor een doel waar hij niet voor is gemaakt en laat hem achter in het bos, ik hoop dat het 100% katoen is dan breekt hij snel af. Daarna wandel ik quasi nonchalant weer terug naar het verharde pad en kijk of er niks aan de hand is in de hoop niemand tegen te komen. Niemand heeft het gezien hoop ik te geloven. Wat een opluchting, alles is nu even een opluchting. Rennen maar weer. Mijn tempo is er wel compleet uit en mijn benen voelen als lood, mijn buik voelt beter maar niet top. Mijn Nikes zitten al de hele week aan mijn voeten en veroorzaken jawel een blaar. Tegen het einde wandel ik meer dan dat ik ren, ik had me zo op deze run verheugd maar sjee wat een shitzooi.

Terug op de camping na een hele kleine 10 kilometer doe ik mijn verhaal en zal er nog vaak aan terug denken.
Noord Hollands Duinreservaat ik kom terug maar zonder spaghetti