Halve Marathon Eindhoven, hoe het liep

12 oktober de dag dat ik de halve van Eindhoven zou lopen met het doel om dat te doen in 1 uur en 45 minuten.

Ik had er ook echt rekening mee gehouden met slapen eten en drinken de week ervoor. Ik had het idee dat mijn benen er klaar voor waren, dat ik er klaar voor was. Of dat zo was?? Ik had er zin in dat was zeker, in de week hiervoor had ik mijn kilometers verminderd en mijn tempo omlaag gebracht om mijn benen rust te geven. De zaterdag ervoor een hele rustige dag vooral doorgebracht op de bank. Ideale voorbereiding op een klein puntje na, er stak een verkoudheid op. Daar maakte ik me toch wel zorgen over, wat zou dit doen tijdens het lopen. ik zou het snel mee gaan maken.

Zondagochtend 7 uur, ik ben wakker en ga mijn bed uit om met mijn kleinste te ontbijten en de dag te starten. Wat extra eten en drinken neem ik er al bij om wat energie in te slaan. Mijn spullen heb ik de dag ervoor al klaar gelegd, dit is inmiddels routine geworden en geen stress moment meer. Ik weet wat ik het liefste aandoe en meeneem. Mij playlist voor de muziek stond al op mijn telefoon en mijn telefoon was opgeladen. We hadden met de Running Junkies om 10:30 uur afgesproken op ‘s-Hertogenbosch Centraal om van daaruit met een hoop mensen naar Eindhoven te gaan. Tijd genoeg dus in de ochtend. Om negen uur in de douche gesprongen en daarna mijn tas ingepakt. Om 10:15 ben ik rustig naar het station gelopen waar de rest al stond te wachten. De trein was er snel en we waren snel in Eindhoven.

In Eindhoven aangekomen zijn we onze startnummers op gaan halen en ergens koffie gaan drinken (we waren wel wat vroeg eigenlijk). Tijdens de koffie konden we de hele marathon volgen op een groot scherm, wat gaan die mannen toch vreselijk hard. Respect

Nog steeds was ik redelijk ontspannen, nou in ieder geval in verhouding tot mijn eerste halve in Drunen. Toch werd er wel opgemerkt dat ik wel zenuwachtig was door wat oplettende mensen in ons gezelschap. Na de koffie zijn we rustig naar het beursgebouw gelopen,  omkleden en tassen af geven. Hier zag je ook bij iedereen de spanning toenemen. Buiten stonden we even op elkaar te wachten en iedereen werd maar stiller. De zon scheen heerlijk en er was nauwelijks wind, ik was blij dat ik voor een singlet had gekozen. Toch liepen er ook nog mensen in een lange broek en met lange mouwen, hoe warm hebben die het gehad dacht ik achteraf.

Maar goed, iedereen klaar en richting startvakken, iedereen van ons stond ongeveer in een ander startvak en ik stond dus ook zonder bekenden daar in het startvak met de tijd 1:45. Nog ruim 15 minuten wachten en die duurde best lang, ik was er klaar voor en wilde eigenlijk nu gaan. Even wachten dus en rondkijken, 15 meter verder zag ik de ballonnen van de pacers. Zouden dit de 1:45 pacers zijn? ik had geen zin om me tussen de massa heen te wurmen en bleef staan. Nu kwam de eerste twijfel, ik had gedacht om zelf te lopen en niet met de pacers. Ik twijfelde is dit slim? Die balonnen mannen weten wat ze doen, beter dan ik daarom lopen ze daar. Ik dacht er niet te lang over na en zette mijn muziek op, hard genoeg om de andere muziek niet te horen. Mijn playlist begon met Faithless “god is a DJ” en ging daarna over een een hele lange mix van kraak en smaak. De beat was fijn, de temperatuur goed, ik was er zo klaar voor

BAM, daar was de start. Wat een hoop mensen die als een kudde door de hekken werden gedreven, alsof we achterna werden gezeten door een stel stieren uit Pamplona. Het duurde even voordat we over de tijdregistratie matten heen denderden maar toen zat het tempo er al wel meteen goed in. Het voordeel als je redelijk vooraan start is dat er meer mensen achter je lopen dan voor je en je meteen (mits de weg breed genoeg is) in een goede pace zit. Nu ik dat aansnijd, 1:45 dat zou overeen komen met een pace van 4:55 minuten per kilometer. ik ging de pacers voorbij en liep de eerste kilometer in 4:45, yeahh ik liep lekker en kilometer twee in 4:43. Ik zong al bijna “nothings gonna stop me know”. De verzorgingsposten (sport drank, water en fruit) stonden om de 5 kilometer en daar tussen nog water posten, dat waren mooie mentale tussenpunten. De eerste 10 kilometer vlogen voor bij en ondanks dat mijn tempo wat varieerde ging het niet boven de 4:54 uit, het ging dus super. Veel sneller als gehoopt veel sneller als goed voor me was kwam ik in de komende kilometers achter. Het werd zwaarder en zwaarder en op kilometer 13 begonnen mijn kuiten te verzuren, dit had ik nog nooit gehad en het was niet fijn…Niet fijn, hier begon ook de mentale wedstrijd. Wat had ik het zwaar bij kilometer 14 (pace 5:01 inmiddels) en bij de verzorgingspost besloot ik  om even wat te wandelen tijdens het drinken omdat het echt niet meer ging, ik was echt kapot. Het wandelen was geen goed plan mijn lijf kreeg een klap, het drinken was een nog slechter plan. Twee bekers koud water naar binnen gooien is niet goed voor je lijf op dat moment het plonsde zo mijn buik in en dat voelde slecht. Toch maar weer wat rennen (4:57) en de pacers waren nog niet voorbij. De wedstrijd was nog niet gelopen een stuk verder zag Ik Niels van de Running Junkies rennen en kon aanhaken. We hebben even geprobeerd elkaar te helpen maar ook Niels had het vreselijk zwaar door een bruiloft van de dag eerder (ja gek dan he). Toch moest ik een stuk verder weer wandelen, met mijn hoofd schudde ik van “arggggg neeeehhh waarooommm” en ik zag de pacers voorbij rennen. Was dit het dan?

Ik was even van slag totdat er een engel in de vorm van Lotte (mede Junkie) voorbij kwam en zei “Kom op Mari”. Zo kon ik weer een stukje rennen en zag in de verte mijn geliefde blauwe ballonnen, kan ik dit nog terug pakken? Nee het tempo kwam er niet meer in en ik besloot Lotte los te laten zodat zij haar race kon lopen. Ik wandelde toch nog maar even om mijn hartslag naar beneden te krijgen en ging daarna op een iets aangenamer tempo verder. Op het moment dat ik dit deed kreeg ik er weer lol in en heb de laatste 4 kilometer nog heerlijk gelopen en zag ook waar ik liep. De kilometers hiervoor was ik zo gefocust dat ik niks zag behalve dan D (instagram vriendin) maar verder niets. Op het tempo wat ik het laatste stuk liep zag ik hoe leuk het was inEindhoven, ik zag bekenden waar ik de tijd voor nam om er even naar toe terug te lopen gewoon omdat het kon. Ik zag de meer dan geweldige Cheering Junkies die ruzie hadden met de confetti ploppers. Omdat ik mijn tijd los kon laten werd leuk lopen weer belangrijker dan hard lopen.

Ruim 1 uur 47 minuten en 40 seconden later kwam ik vermoeid over de finish. Daarna nog fijn een biertje gedronken met zijn allen in een heel druk Eindhoven, een super leuke dag heb ik gehad. Veel wijzer geworden over de afstand van ruim 21 kilometer, deze afstand doe je niet alleen met je lichaam maar ook met je hoofd.

Had ik die 1:45 kunnen halen als ik slimmer had gelopen, wellicht wel misschien ook niet. Weet je, ik merk het tijdens de volgende halve marathon. Die laat vast niet lang op zich wachten.