Zevenheuvelenloop, wat een fijne dag!

Gisteren was het dan zover, de beroemde Zevenheuvelenloop met zijn enorme aantal deelnemers.
Ik was er één van en vond het meer dan geweldig.

Een paar weken eerder had ik al besloten om de 15 km lange Zevenheuvelenloop niet voor een bepaalde “snelle” tijd te gaan maar voor het optimaal meemaken van de dag. Bij mij gaat dat niet samen, snel en meemaken. Als ik echt (voor mijn norm) heel hard wil lopen dan krijg ik niet zoveel mee waar ik loop en wie er nog meer lopen, laat staan van wat er langs de kant gebeurd en hoe mooi het is. Dat wilde ik in Nijmegen niet, ik wilde alles mee maken.

Maar eerst maar bij het begin beginnen. De avond daarvoor had ik al mijn spullen al klaar gelegd dus geen stress, de stress die ik normaal heb omdat ik mezelf een tijdsdoel stel was er sowieso niet dus dat scheelt al heel veel. In de ochtend nog wel wat extra spullen in mijn tas gestopt in verband met de aanhoudende regen. Uiteraard ging ik niet alleen naar Nijmegen maar hadden we met een flink aantal mensen afgesproken op Centraal Station Den Bosch. Met alle lopers in de stoptrein naar Nijmegen gestapt en elke halte kwamen er meer mensen in hardloop outfits de trein in. De temperatuur in de trein liep flink op dus Nijmegen CS kwam wat mij betreft echt wel op het juiste moment. In de trein vertelde een van mijn reisgenoten dat zijn collega in de buurt van het startvak woonde en dat we daar (mits met niet te veel mensen) wel konden omkleden en onze tassen konden achter laten. Strak plan leek me dat dus het hele gedoe met ergens in een garage omkleden en garderobes was in een klap opgelost.

Eindelijk in Nijmegen hebben we voor het station gewacht op alle Running Junkies uit Amsterdam, na de nodige High Fives zijn we allemaal een beetje naar onze eigen omkleed locaties gegaan. Ik had het geluk dat ik even bij de Polar stand op de Expo mocht stoppen om daar een gewonnen “blij, blij, blij” M400 hardloophorloge in ontvangst te nemen. Nogmaals bedankt zevenheuvelenloop en Polar Nederland voor de te leuke Facebook actie.

Met een big smile doorgelopen naar het “omkleedhuis” het was even zoeken naar de Pontanusstraat maar eenmaal gevonden werden we warm welkom geheten door Yves. Yves woonde op de tweede verdieping en de trap stond vol met kekke hardloopschoenen. Hier waren meer lopers schatte ik in en ja hoor er was al een clubje vrienden van Yves zich aan het voorbereiden. Wij waren met zijn drieën extra meer dan welkom. Hoe leuk was dit om dan meteen met een hoop andere lopers die je eigenlijk niet kent jezelf voor te bereiden op een hele mooie loop.  Yves en zijn vrienden mochten eerder starten en vertrokken, als we de deur achter ons dicht zouden trekken was het goed.

Eindelijk was het zover dat wij ook naar buiten zouden gaan en ik in mijn nog snel aangeschafte wegwerp regen poncho zocht mijn weg naar startvak rood. Startvak rood was 300 meter verder en eenmaal daarin trof ik meteen een aantal bekenden en uiteraard Eva. Met Eva had ik afgesproken om deze 15 km samen te lopen, dat had ik al eerder gedaan met haar in Almere tijdens een halve marathon. Aan mij wordt dan gevraagd “dus jij gaat Eva pacen” nee zeker niet, eerder andersom. Ik hou Eva in de gaten en ga daardoor niet te snel, Eva paced mij.

Maar goed, in het startvak is het gezellig en de tijd vliegt voor ik het weet is daar de start. Nou ja start er komt beweging in de enorme mensen massa en daar hobbel je dan achteraan door een straat in een woonwijk. Na een tijdje kom je over een startmat en dan is het dus begonnen, de Zevenheuvelenloop! Ondanks de enorme hoeveelheid lopers is het mogelijk meteen op een lekker tempo gaan lopen, sterker nog de eerste kilometer lopen we onze snelste kilometer.

De eerste kilometer is ook leuk want je ziet de wedstrijdlopers al aan de andere kant van de weg rennen richting start en in de eerste kilometer stonden een stel bekenden van de “Halfcrazyrunners” te cheeren. Al snel ben je buiten de bebouwde kom en staat er veel minder publiek, dat was niet zo erg ik liep tenslotte samen en had genoeg te kletsen. Na een tijdje komt er dan een vals plat, in de plaats waar ik loop heb je dat niet echt en ik kan je zeggen het voelt raar. Je benen reageren een beetje raar en denken wat moet ik hier mee, nou dat gevoel gaan ze komende kilometers nog meer krijgen. In de route zit dan op een moment de eerste echte heuvel, die zie je al aankomen natuurlijk. Je kunt er alleen niet overheen kijken, maar als je dat wel kan. Je bent aan de top en ziet de volgende heuvel vol met lopers, een kleuren palet aan fluor kleuren die zich als een lange sliert bewegen de volgende heuvel op. Alsof je naar Disney’s Mulan zit te kijken in de scene waar de Hunnen de berg (in dit geval af) komen rennen. Dit ga je niet meer vergeten, nooit niet. Wat ook helpt is dat ik onderstaande foto heb gemaakt 🙂

Zo gaan de kilometers en de heuvels voorbij en ik loop kletsend en foto’s makend weer naar Nijmegen weer naar de bebouwde kom. Die heuvels zijn goed te doen, je merkt het aan je ademhaling maar geen probleem. Naar beneden is dan ook echt fijn, wel houden we iets in en kunnen iedere keer goed op adem komen. De laatste kilometsers zijn in zicht en er staan alweer meer mensen langs de kant. Een klein stukje nog en dan staan de Running Junkies aan de kant altijd te herkennen aan de vlag. Zoals bij bijna elke wedstrijd staat Susanne langs te kant trots bij de vlag haar handen letterlijk kapot te klappen, topsport dat cheeren. Ik loop links en Suus staat rechts, dus ik maak een paar snelle sprongen naar rechts en hoor wat gevloek achter me… sorry, ik moest even naar rechts. Nu is het niet ver meer en de finish komt op de borden al dichtbij. Eva laat echter weten dat we pas laat gaan sprinten omdat er een steek in haar zij zit te vervelen. Wanneer we dan gaan is me niet duidelijk dus als Eva dan gaat volg ik haar en kom net na haar over de finish, volgens de eindtijd ben ik uiteindelijk dan toch een seconde sneller dus dat is knap. Mijn eindtijd is uiteindelijk 1:18.55 en daar is helemaal niks mis mee.

Het voelde zo goed dit rondje op een voor mij goed te doen tempo dat ik dacht van “nog een keer” heerlijk gelopen. Al zijn je benen soms in de war, zijn ze eerst heuvel op gegaan dan naar beneden en dan voelt recht weer als zwaar. Na de finish even wat Eat this selfies gemaakt en terug naar het huis van Yves waar iedereen al binnen was, de deur stond open en het was lekker warm. De meeste waren zelfs al gedoucht en een koud biertje stond al snel voor mijn neus. Na de verhalen uitgewisseld te hebben namen we afscheid en zeiden al (misschien te voorbarig) “volgend jaar weer”!

Op naar de lokale kroeg waar iedereen weer samen zouden komen en dat waren er een hoop. Oude bekenden weer gezien en bijgepraat, gezellig dus. Uiteindelijk is het dan toch tijd om naar huis te gaan en we joggen nog even met een stel naar de trein zodat we die nog op tijd halen. Ik kan terug kijken op een hele mooie dag, een dag dat ik heb beseft dat je op zoveel verschillende manieren kan genieten van hardlopen. Vandaag deed ik dat door niet zo hard te rennen.

Tijd is niet belangrijk, soms wel maar vandaag niet.