Even uitwaaien, de halve van Egmond

Gisteren was het dan zover ik zou voor de eerste keer de halve marathon van Egmond gaan lopen. Veel mensen die ik ken zeggen “dit is de mooiste”, dat moet ik zelf natuurlijk ervaren.

Ik was aan de late kan met inschrijven, zeg maar gerust te laat. Dus op mijn startnummer prijkte de naam Samantha, de naamgever had haar nummer aangeboden en ik maakte daar graag gebruik van. Samantha zou starten in Oranje wat het laatste startvak is. Ik vond het geen probleem want precies een week geleden wist ik niet eens zeker of dat ik Egmond wel zou kunnen lopen (zie mijn vorig bericht). Ik was blij dat ik kon lopen maar had me wel voorgenomen om niet volluit te gaan, mij lip was echt nog wel pijnlijk en ik wilde voorkomen dat het door kou en of wind zou verergeren. Verder heb ik al even last van een spiertje dat niet helemaal lekker zit, dus op een rustig tempo lopen was het plan.

Al vroeg vertrokken we uit Den Bosch met de auto, en in no time waren we in Alkmaar om de Pendelbus te pakken. Op het parkeer terrein merkte we al wel dat het hier een beetje harder waaide dan in onze thuisstad. De bus was er zo en ook de sporthal met omkleed locatie hadden we zo gevonden. Hier hoorden we dat de start al een half uur vertraagd was, bij het zien van een filmpje op Facebook snapte we waarom. Er was GEEN strand, het water stond zo hoog door de wind dat het strand echt weg was. De 10 kilometer race hebben ze zelfs om moeten leiden en ging uiteindelijk helemaal niet over het strand.

Het wachten in de sporthal was geen probleem, de Junkies uit Amsterdam waren er ook en we zaten gezellig met zijn allen bij elkaar, lekker warm. Ik twijfelde wel enorm of ik met een jasje zou lopen, buiten was de wind behoorlijk en op een iets lager tempo wordt je lichaam minder warm. De warmte binnen was inmiddels tropisch en de gedachte om zonder jasje te lopen werd sterker. Ik was niet de enige die twijfelde en tot het inleveren van de tassen wist ik het eigenlijk nog niet, wel, niet.. wel niet.. Oké wel dus en met jasje aan liepen we ruim op tijd richting startvak. Daar was wel iets vreemds aan de hand we lopen de welbekende hekken in en konden meteen helemaal door lopen naar voren. Voor zagen we dat iedereen zomaar opeens begon te rennen, geen honderden mensen die stilstonden maar iedereen kwam gewoon in beweging die aan kwam lopen, een lopende start. Dit was echt heel vreemd, we zaten de meteen in de wedstrijd. Beduusd werden er nog links en recht wat oortjes ingedaan en muziekjes aangezet en we waren echt op weg. Normaal houd ik wel van een beetje spanningsopbouw in het startvak maar dit was gezien de wind helemaal niet zo erg. Ik liep zonder muziek, mijn GPS was er al ik had zelfs een hartslag, wat wil je nog meer. Rustig starten en met een groepje liepen we door Egmond, ik wilde mijn hartslag niet hoger dan 160 laten komen en dat lukte prima. Niet te snel gestart eerder onder mijn wedstrijd tempo, precies zoals gepland. Daar gingen we het strand op en dat was mooi, heel mooi. De zee was hoog en door de wind (die recht uit zee kwam) vlogen de schuimvlokken van het water als sneeuw door de lopers heen. De Winterefteling zou jaloers zijn op dit mooie schouwspel.

Na een halve kilometer zei ik tegen de mensen van het groepje, ik ga iets harder lopen en zei ze gedag. De zeven kilometer strand vlogen voorbij en ik vond het te gek, onderweg nog even met Nikki (halfcrazyrunnerscrew) gekletst en weer verder mijn eigen weg gegaan.

De strand opgang bij Castricum vond ik wel leuk, afgelopen zomer ben ik hier regelmatig geweest maar in deze context was het echt een heel andere beleving. Hierna kwamen de duinpaden, dat vond ik mooi maar niet tof lopen. De paden zijn smal en inhalen lastig, niet dat ik hard ging maar wilde toch regelmatig wat mensen voorbij. Na dit pad een paar kilometer gevolgd te hebben kwam daar het asfalt weer, dat bevalt me beter en ik merkte dat ik meteen versnelde, hoho dat hadden we niet afgesproken en de rem ging erop. Hartslag 160 dat is het doel zo blijf ik lopen. Mijn eerste halve marathon telde ik de kilometers af omdat het zo enorm zwaar was, dit was mijn 4de en ik vond het wel lekker lopen pas op kilometer 18 dacht ik we zijn er bijna maar nog niet helemaal.

Tegen het einde loop je dan Egmond weer in de weg omhoog de wind recht tegen je aan, ik denk dat iedereen daar even dacht wtf. Dit voelde je wel!! Een stukje verder stond de Running Junkie Cheering zone, dat geeft je echt nog even vleugels en voelt super! De finish was net zo wazig als de start, geen boog over de weg en omdat dit mijn eerste keer was wist ik ook niet waar het was. Normaal gooi ik er nog wel een eindsprintje uit maar op het moment dat ik dat dacht te gaan doen liep ik al over de finish platen heen. Dat was raar, ook omdat mijn horloge nog geen 21 kilometer aan gaf, nu weet ik dat de gps recht van boven kijkt en de hoogte meters in omzet in afstand meters. Ik was gefinisht het zat er op de halve Marathon van Egmond. De weersverwachting was verschrikkelijk en uiteindelijk viel dat enorm mee, geen regen, geen hagel. Ik eindigde uiteindelijk in 1:59:04 ver onder mijn halve marathon PR maar dat vond ik vandaag geen punt.

Na de finish stond Eva met Udjen te wachtten, erg fijn. Meteen nog wat foto’s gemaakt en snel naar de sporthal omkleden en snel door naar het Café waar iedereen van de Junkies weer samen zou komen. Even snel de ervaringen uitgewisseld een paar biertjes en op weg naar Den Bosch.

Is Egmond nou de mooiste, ik weet het niet maar ik vond het wel een prachtig gezicht. Die lange sliert mensen over het strand, verbeten gezichten van de wind. Lachende gezichten net over de finish, mooi om te zien.

In de uren voor de start hebben we het er nog over gehad hoe raar dit hardloop spelletje is. Je gaat naar de andere kant van Nederland om een paar uur te wachten, zodat je je in weersomstandigheden waarbij de meeste mensen niet eens naar buiten gaan 21 kilometer gaat rennen in een file. Ja dat vinden we leuk, daar worden we dus echt blij van.

Rare jongens die hardlopers.