Heel diep gaan, de Drunense Duinenloop 2015

Zondag 15 maart 2015: het is weer tijd voor de Drunense Duinenloop. Hier heb ik naar uitgekeken, dit is de dag dat ik mijn halve marathon sneller wil lopen dan ik al deed. Het wordt mijn vijfde halve marathon en ik ben goed voorbereid. Ja….. het had iets beter gekund: ik heb een lange duurloop van 18 kilometer gemist die ik had gepland. Die liep net wat anders en dat werden er 2. Ach dat mocht de pret niet drukken, ik weet inmiddels dat ik 21 kilometer kan lopen, de vraag was hoe hard ik vandaag zou gaan.

De dagen ervoor was ik er al mee bezig: op tijd naar bed, niet te gek doen op mijn woensdagavond run en op vrijdag de interval training niet het gas helemaal open. Toch zat er één ding tegen: op donderdagochtend werd ik wakker met last van mijn kuiten en een pijntje in mijn rechterknie. Dat zat even tegen maar kan gebeuren, niks om me druk over te maken. Op zaterdag had ik een hele rustige dag en ging op tijd naar bed en van de last in mijn kuiten en knie was niets meer te merken. Overdag al mijn spullen klaargelegd zodat ik dat niet meer op de dag zelf hoefde te doen. Nieuwe short die goed bij mijn shirt paste en het weer zou meer dan prima zijn, dus korte mouwen werd het. Ik had een playlist op mijn telefoon klaarstaan, mijn hartslagband lag klaar en alles wat ik nog meer mee wilde nemen. Ook nieuw voor onderweg: een spiksplinternieuwe SPIbelt (daar later deze week meer over).

Zondagochtend op tijd wakker en ik lees het weerbericht. Hmmm, een stuk minder warm dan gepland. Daar komen de eerste twijfels over mijn kledingkeuze. Ik stop dus maar een shirt met lange mouwen en een tight in mijn tas. Via diverse kanalen houden al de mensen waarmee ik vandaag ga rennen contact met elkaar, veel vanhen rennen vandaag voor de eerste keer een halve marathon. De gesprekken gaan vooral over wat nu aan te doen nu het opeens kouder is, en waar zijn de veiligheidsspelden: de zenuwen zijn bijna te lezen bij veel van ons. Ook ik merk dat ik toch wat gespannen ben.

Om kwart over tien wordt ik opgehaald. De start van de halve marathon is pas om half twee maar we willen ook de start van de 10 kilometer zien omdat daar ook een aantal Running Junkies meelopen. Die willen we uiteraard ook aanmoedigen bij de start. In Drunen aangekomen verzamelen we in de Voorste Vennen, hier zit de organisatie en is later op de dag de prijsuitreiking. Belangrijker, ze hebben er koffie. Het wordt drukker en voordat we het weten gaan we naar buiten om te kijken naar de start van de 10 kilometer. We staan klaar met onze Running Junkie vlag, megafoon en heel veel confetti: ze zullen het weten dat we er zijn! Na dit juichfestijn ga ik veel te vroeg naar de omkleedlocatie om daar alvast maar om te kleden. Langzaam maar zeker merk ik dat ik in een modus kom die ik fijn vind voor de start. Ik word stiller en focus me steeds meer op wat ik zo ga doen.

Op tijd lopen we naar de start. Het fijne van dit event is dat het niet echt grootschalig is en je niet een half uur in het startvak hoeft te staan. We verzamelen nog even voor een groepsfoto (waar is iedereen op dat moment?) en daarna gaan we het startvak in. In het startvak kom ik Henk nog tegen. Henk volgt mij op mijn blog en het is leuk om hem even te ontmoeten. Hierna zet ik mijn muziek aan en kom in mijn bubbel terecht waar ik afwacht totdat we mogen vertrekken. Kensington zingt in mijn oren gevolgd door Bruno Mars, daarna zal het alleen maar Kraak en Smaak zijn: ideaal hardloopmuziekje.

Mijn hardloophorloge heeft inmiddels GPS en ik heb hem zo ingesteld dat ik alleen maar mijn hartslag zal zien: hoe hard ik ga wil ik pas in een later stadium zien. Bamm daar is de start en we gaan op weg, ik sta zeker niet vooraan dus de eerste kilometers haal ik behoorlijk wat mensen in. Het inhalen gaat goed hier, het deelnemersaantal voor deze halve marathon ligt op 1300. Dat is een mooi aantal en zorgt ervoor dat je echt je eigen tempo kan lopen. Niet te vergelijken met een event waar 17.000 mensen aan meelopen. Heerlijk is dit, gewoon mijn eigen tempo op een hartslag van rond de 166, daar voel ik me nog redelijk comfortabel bij. Het gaat goed en ik maak alles mee, dat is wel eens anders dus wat dat betreft loop ik dus goed.

Voor ik het weet ben ik bij het 10 kilometer punt en ik loop echt fijn, nog steeds kijk ik niet hoe hard ik ga en of ik iets moet bijstellen. Ik loop op hartslag en dat gaat prima, nog steeds haal ik mensen in. Ook pak ik nu mijn eerste gelletje, onderweg zijn er drie drankposten en bij de eerste heb ik niet heel veel binnen gekregen. Het water wordt aangeboden in plastic bekertjes. Jammer, dat is een puntje van kritiek. Ik kan niet lopend drinken uit een plastic bekertje, een kartonnen bekertje kan je een beetje in een tuitje buigen en dat is te doen, dit niet. Maar goed, het gelletje zit er in en na twee kilometer is de volgende waterpost, deze sla ik over en loop gestaag door.

Op 15 kilometer gaat het fout, ik voel opeens dikke pijn in mijn rechterknie. Het is dezelfde pijn die ik in het begin had toen ik nog met schema’s van 5 kilometer bezig was: zwaar irritant en dit heb ik al heel lang niet gehad. Waarom krijg ik dat nu, ik wil dit NIET. Ik hoor mezelf boven de muziek uit AUW roepen en dat is wel een teken dat het f#@*&ng pijn doet. Op 16 kilometer is de volgende drankpost en ik moet heel even wandelen en goed drinken. Ik loop een meter of dertig en ga weer door, het is zwaar en het wordt nog zwaarder. Dit is ook de tijd dat ik op mijn horloge kijk om te zien waar ik ben in mijn schema, dit valt eigenlijk helemaal niet tegen en wie weet is mijn idee van 1:45 nog haalbaar, maar dan moet ik wel doorlopen. Ik weet dat in het laatste deel nog een schuin stuk is en dat zal niet meevallen. Ik merk bij elke kleine verhoging en dus ook daling dat het pijn doet. Ik zit er behoorlijk doorheen en er kan geen lachje meer van af. Ook mag ik ongeveer nog 6 keer van mijn gelletje genieten en dat komt steeds naar boven: bleghh. Het gaat beroerd en ik moet diep gaan. Op twee kilometer voor de finish zet ik mijn muziek uit en focus op het einde. In de verte hoor ik de omroeper al de mensen over de start praten. Het is niet ver meer en de laatste kilometer probeer ik te versnellen. Dit lukt op wilskracht en met de wetenschap dat de Cheering Junkies langs de kant staan pers ik er nog een goede kilometer uit. Door de cheerzone langs de confetti naar de finish, toch nog een versnelling en ik ben binnen op 1:45,36: een PR!! Niet veel, slechts 20 seconden, maar een pr is een pr en ik wist dat als ik onder de 1:45 had willen lopen dat alles dan mee had moeten zitten. Nou dat was zeker niet het geval. Ik ben heel diep gegaan maar ben dat vrijwel meteen vergeten, ik ben blij met de tijd en kan er van genieten. Wel moet ik echt even zitten om bij te komen, het was zwaar. Ik ben tevreden en denk de pijn te verklaren door het feit dat ik waarschijnlijk te weinig kilometers op wedstrijdtempo heb opgebouwd. Na met iedereen zijn of haar ervaringen uitgedeeld te hebben kan ik terugkijken op een hele fijne dag met heel veel fijne mensen.

Thuisgekomen gaat er meteen een ice pack op mijn knie en duik ik op tijd mijn bed in. Maandagochtend is het niet echt veel beter: fietsen en traplopen zou ik niet voor mijn lol doen. Op maandagavond gaat het een stuk beter, maar even uitlopen lijkt me niet slim. Ik heb weer veel geleerd van deze halve marathon: ik denk dat het sneller kan als ik nog beter voorbereid op wedstrijd-tempo. Wie weet wat er dan uitkomt, ik ga er vast nog een keer voor!

Diep gaan kost wat moeite maar dan heb je ook wat!

P.s. over die SPIbelt, ik ga er een verloten deze week. Hou het in de gaten hier op mijn blog