Ik was een “ik doe maar wat” hardloper
Ja het is echt zo, ik was gaan hardlopen in 2012 en dat was prima. Na een paar weken keurig met een schemaatje aan de gang. In mijn oren zei mevrouw Wennemars precies wat ik moest doen. Nou dat was voor toen inderdaad prima, als mevrouw Wennemars zei dat ik moest wandelen deed ik dat braaf en als ik weer moest gaan hollen volgde ik trouw haar bevel op. Als ze dan al snel zei “pas op niet te hard hé” dan ging ik meestal vol op de rem. Want hoe was hard te hard, geen idee. De schema’s zijn ideaal om je conditie op te bouwen en je lichaam te laten wennen aan lopen. Geloof me dat is een hele opgave voor je lichaam, als je dan de schema’s hebt doorlopen (let op de woordspeling) en je vind het nog steeds leuk al dat gehol. Dan ben je aan je lot overgelaten en wordt je een “ik doe maar wat” loper. Als je doel is om gewoon te lopen en verder niets is daar niets mis mee, wil je echter wat meer dan heb je hulp nodig.
Ik wil dus meer, ik wil graag sneller worden en verstandig lopen zodat ik dit nog lang kan doen zonder blessures. Ik wilde van een “ik doe maar wat” loper naar iemand die wist hoe te verbeteren. Die weg ben ik ingeslagen door te beginnen met andere lopers te gaan lopen. Inmiddels heb ik een netwerk van goede lopers om me heen als ik ga rennen. Tijdens het rennen wordt er dan vooral gesproken over je raad het al, hardlopen. Daar hoor je dan tips die van toepassing kunnen zijn op jouw manier van lopen.
De tweede stap is sinds januari van start gegaan. Ik ben sindsdien elke vrijdag op de atletiek baan te vinden voor loopscholing en intervaltrainingen, onder begeleiding van onze eigen trainer “D”. Hoe erg ik in het begin tegen een suffe atletiekbaan aankeek en hoe erg ik er nu van kan genieten, jemig wat een verschil. Oké ik vind het nog steeds heerlijk om overdag te gaan rennen en kijken waar ik terecht kom, elke afslag een nieuwe keuze maken. Maar op die baan hoef je helemaal niet meer na te denken welke kant je op gaat, je begint te rennen volgens het schema en je stopt pas als je klaar bent. Alleen maar denken aan tempo en techniek niet waar je heen gaat, heerlijk. Ja je denkt ongeveer drie keer dat je dood gaat als je weer te hard loopt, maar je hersteld super snel en het werkt. Je wordt echt sneller, effectiever en boven verwachting is het ook echt leuk
Ga ik dan nog een echtte “ik weet waar ik mee bezig ben” loper worden? Wat voor loper ben jij?
Categorieën
Mari Durieux // Alles over hardlopen 
Heel herkenbaar. Zo heb ik een jaar zo maar wat erbij gelopen naast mijn roeitrainingen. Maar nu met een duidelijk doel (10 km onder de 55 minuten in 2015, een halve marathon in 2016) en ook een keer per week “blind” op de atletiekbaan je rondjes lopen onder begeleiding van een trainer. Geen risico’s van vallen over boomstronken of uitglijden over modderige paden.
Vorig jaar samen met mijn vrouw begonnen met hardlopen aan de hand van de schema’s en aanmoedigingen van Evy Gruyaert. Ondanks de schema’s en aanwijzingen toch beide een verschillende blessure opgelopen. Mijn doel was de 6 Engelse Mijl tijdens de Bridge to Bridge in Arnhem. Deze nog wel kunnen lopen ondanks de blessure. Na de nodige rust, bezoek aan fysio en uit eindelijk een bezoek aan Papendal zooltjes laten aanmeten. Afgelopen februari weer begonnen met lopen zoals ik dacht dat het goed was. Langere afstanden lopen ging best makkelijk, misschien iets te makkelijk. Daardoor te enthousiast en te snel gaan lopen. Gelukkig zelf op tijd aan de rem getrokken. Na enkele goede tips van de buren, die ook hardlopen, anders gaan lopen. Ik merk nu dat anders lopen ook goed (beter) werkt. Nieuwe doel is 10 Engelse Mijl tijdens de Bridge to Bridge dit jaar.
Ik kan nou niet echt zeggen dat ik een heel ervaren loper ben, ookal liep ik mijn eerste rondje in augustus 2013. Pas twee weken geleden liep ik voor de aller eerste keer echt 5 kilometer aan een stuk (tijdens een 4 mijl wedstrijd moest ik regelmatig wandelen).
Ook ik begon met mevrouw Wennemars, maar toen ik de laatste keer weer van vooraf aan begon, pikte ik uit verschillende schema’s mijn eigen ding. Ik liep iedere keer iets meer minuten en voelde op de loopmomenten dan zelf wel hoe ik me voelde, wat ik wel en wat ik niet kon. Wat me nu dus eindelijk naar die (verdomde) 5 kilometer heeft gebracht! Ik denk dat het voor iedereen anders gaat, de een is meer gevoelig voor blessures dan een ander.
Ik loop sinds 3 jaar ‘serieus’ . Aan de hand van een op maat geschreven schema. Begonnen met de 10 KM toen 10 Mijl, de halve en nu bezig voor de hele Marathon. Heb nog nooit op een baan gelopen, maar word aan de hand van me schema’s ook een stuk sneller . Zonder schema liep ik de 10 KM in 52 min en de halve in 1.45 min. Met schema ( een jaar later) de 10 KM in 43 min en de halve in 1.33 min, zo af een toe een klein pijntje maar voor de rest geen erge blessures waardoor ik niet kan rennen.
Ben benieuwd, na Rotterdam marathon ga ik de baan proberen om te kijken of ik sneller kan worden.
In de loop der jaren ben ik ook veranderd van een ik doe maar wat loper tot een wat serieuzere loper alleen denk ik dat het nog serieuzer kan. Wellicht toch die laatste stap naar de baan toch ook maar gaan maken…
Ik ben hoofdzakelijk een genieter, met de Lore of Running en Chris Mcdougall (z’n nieuwe komt er heel snel aan!) op de plank. Wedstrijden per jaar nemen af, afstanden nemen toe 😉
Gisteren heb ik kennis gemaakt met je blog en heel veel artikelen die je geschreven hebt gelezen. Mooi om je te volgen en je ontwikkelingen/prestaties te kunnen zien! Het motiveert mij als beginnend hardloper om blogs zoals die van jou te kunnen volgen. (Heb zelf een paar jaar lang een paar keer per jaar gelopen, maar sinds dit jaar heb ik het serieus opgepakt en ik denk dat dit ‘virus’ mij niet meer los laat… 😀 ).
Ga zo door met schrijven en succes met lopen!
Wat een leuk bericht Martin!
Jij was het, ik ben het…