Getest: Stox Energy Running Socks

Een tijdje geleden werd er een mooie doos bezorgd van STOX, hier in een paar goed uitziende hardloop sokken van dit merk. Rennen als een Cheetah, dat beloofd de verpakking van de STOX Energy Running Socks. Wie wil dat nou niet, maar helpen deze sokken daar ook echt bij? Voordat ik de sokken aan een aantal test runs heb onderworpen had ik me eerst goed ingelezen. Een van de dingen die ik leuk vind is dat de sokken zijn ontworpen door twee jonge ondernemers en een textielontwerper die aan de Design Academy in Eindhoven heeft gestudeerd. Na een paar clicks op Google, zag ik dat STOX zijn historie heeft bij DIMEDIX. Dit bedrijf heeft al een geschiedenis met compressiekousen in de zorg sector. Een goede basis voor running sokken lijkt me. De sokken – bedoeld voor preventief gebruik – bevorderen de doorbloeding in de benen en zorgen voor maximale zuurstofcapaciteit naar de spieren waardoor spierpijn, vermoeide benen en spataderen voorkomen of verminderd worden.

Dan de testruns, als je de sokken uit de verpakking haalt zit er een instructie bij hoe je de sokken aan moet doen. Dat helpt want het zijn natuurlijk geen gewone “trek maar omhoog” sokken. De sokken zitten aan de voorvoet een beetje ruim maar ik ervaar dit wel als prettig, je tenen worden niet bij elkaar geperst. Ik trek de sokken hoog op tot in mijn knieholte en ga een rondje rennen van 1o kilometer op een uitdagend tempo. Het voelt prettig en je voelt ook echt de ondersteuning van de sokken. Na het rennen sta ik nog een tijdje met de sokken aan met mijn mede renners wat na te kletsen. De dag later heb ik pijn in mijn rechterkuit en knie, dit kan niet de bedoeling zijn. Dit is niet rennen als een cheetah maar kruipen als een hamster. Ik baal echt omdat ik vier dagen later een halve marathon ga lopen en leg de sokken dus ook weg om geen risico te lopen voor die wedstrijd. De pijn in mijn kuiten is pas op vrijdag weg, een tegenvaller. Nu heb ik geïnformeerd bij diverse lopers die compressie kousen van diverse merken gebruiken en het komt vaker voor.

Na de bewuste halve Marathon ga ik verder met testen omdat het gevoel tijdens het dragen wel beviel. Ik besluit om de sokken niet zo hoog op te trekken tot in mijn knieholte maar een centimeter of vier lager. Dit lijkt de uitkomst want de dag erna heb ik geen pijn in mijn kuiten of knie. Met de sokken op deze manier te dragen doe ik nog een aantal testruns van ongeveer tien kilometer en ja het bevalt prima. Ren ik als een Cheetah, uhm nou nee maar als je negenenveertig bent zal dat echt niet gebeuren als je ineens andere sokken aantrekt. Eigenlijk ook niet als je twintig bent denk ik zeker te weten.
Waar ik het meeste benieuwd naar was is het volgende. Normaal als ik heb gerend dan heb ik de volgende dag altijd als ik ‘s-avonds op de bank zit onrustige benen, om gek van te worden. Met het dragen van de STOX is dat zo goed als weg en dat vind ik misschien wel het allerprettigste van de sokken.

Conclusie
De eerste indruk was echt niet goed, maar omdat ik niet over een nacht ijs wil rennen heb ik ze verder uitgeprobeerd. De sokken geven tijdens en na het rennen rust in je kuiten, maar je moet er wel even aan wennen. De looks vind ikzelf als hardloper cool, maar dat is een kwestie van smaak uiteraard.

Rennen als een Cheetah? Dat niet maar wel lekker.

P.s. inmiddels heb ik ook een paar Recovery Socks en die draag ik vaak, heel vaak. De dag nadat ik heg gelopen heb ik vaak onrustige benen en dan zijn de Recovery Socks echt ideaal. Sokken aan en lekker op de bank en nergens meer last van.