Je zal maar wielrenner zijn
Ik loop de laatste maanden best vaak op zondagochtend vroeg een rondje om ‘s-Hertogenbosch. Dan kom je al snel door de dorpen en daar gebeurd het.
Op de weg naar het dorp zie je ze al tevoorschijn komen uit alle windrichtingen, als mieren verzamelen ze zich naar de leider die vaak staat te wachten voor de kerk of op het dorpsplein. Gekleed in strakke kleding bedrukt met het adres van het plaatselijke schildersbedrijf en op de mouw het logo van slagerij de beenhouwer. Ze snellen zich naar het dorpshart om daar aan te sluiten bij hun lotgenoten, mannen maar ook steeds vaker vrouwen die in hun uniform om klokslag 9 uur willen starten. Ze hebben zich losgemaakt van de huiselijke verplichtingen en zijn klaar voor een ronde van een kilometer of 50. De een plast de eeuwenoude eik nog onder en de ander rochelt zijn nicotine nog even los. Op hun hoofd zitten de geraamtes van hun omver gereden dieren lijkt het wel, niets is minder waar. Dit is hun bescherming in aërodynamische vorm, de wind kan er doorheen en hun ubergestijlde zonnebril er op. Je fietst namelijk vooral met je hoofd, dat kun je maar beter beschermen dus. Ze bewegen zich voort op het nieuwste model Cannondale of Koga, niet het op een na nieuwste model nee dat mag niet voor het aanzien van de club.
Daar gaan ze dan gedrild als een squadron fighterplanes nemen ze bezit over de weg die voor hun ligt, voorover gebogen op hun fiets waardoor hun bierbuiken niet zo hard opvallen, de bandanas onder de helmen verbergen hun terugtrekkende haargrens. Daar gaan ze in formatie om die 50 kilometer zo snel mogelijk af te leggen en terug te keren bij hun stamkroeg. Al snel bereiken ze het inmense tweerichtingsfietspad langs het Maximakanaal, 6 kilometer strak asfalt ligt er voor hen. Een recht stuk om snelheid te maken, geen auto’s alleen maar wij. De leider gaat voorop rijden precies over de strepen die de linkse en rechtste kant scheiden, zijn teamgenoten vormen een driehoek achter hem. Hij is nu oppermachtig en gooit er een zwaar verzet tegenaan, het team volgt en wordt breder achteraan in het peloton. De zeker 35 fietsers voelen zich de Millennium Falcon uit Star Wars, rebels en machtig. Wie kan hen nu nog tegenhouden op hun 6 kilometer lange rechtte zegetocht, Tom Dumoulin eat you heart out. Wie zijn de Helden van Heeswijk Dinther City, de ridders van het fietspad, de owners van het Maxima kanaal…
Kolere kijk uit een hardloper, remmen……… Ja die hardlopers rulen pas echt!
Categorieën
Mari Durieux // Alles over hardlopen 
Hahahaha! Erg herkenbaar.
Zowel hardlopers als wielrenners zijn asociale verkeersdeelnemers die bij voorkeur totaal geen rekening houden met de normale verkeersdeelnemers.
Ik denk dat de meesten wel weten hoe het hoort, uiteraard zijn er altijd uitzonderingen
Sluit ik me bij aan, ik doe beide sporten (en ook nog eens mountainbiken, wat een mega aso ben ik eigenlijk…) Maar er zijn inderdaad veel aso’s op de weg helaas, al zitten er ook genoeg in auto’s en op gewone fietsen etc. Maar naar mijn mening moet je gewoon altijd rekening houden met andere verkeersdeelnemers (nu klink ik vast ook nog als een idioot). Maar ok bij wat Bas zegt sluit ik me compleet aan, wat veel mensen doen is zelf niet kijken, en een ander de schuld geven is nu eenmaal makkelijker dan naar jezelf kijken (al doen veel mensen in het verkeer dat soms ook teveel).
Gelukkig kijken de meeste mensen nog wel uit. Het peloton wat zondag op mij af kwam gesneld zagen mij ruim op tijd en er was niets aan de hand. Ik wat aan de kant, zij ook.
Ik ben zowel wielrenner als hardloper en doe dat beide met respect voor iedere medeweggebruiker. Ik houd me (oké heel eerlijk) meestal aan de verkeersregels. Wanneer niemand daar last van heeft wil ik wel eens een desolaat verkeerslicht negeren.
Ik ben geen wereldverbeteraar, weet dat veel van mijn sportgenoten ronduit asociaal zijn, vandaar dat ik graag het tegendeel bewijs. (Op de fiets voornamelijk).
Waar ik me aan stoor, zowel op de fiets als in de auto, zijn mensen die zelf niet kijken, of wel kijken maar niet ZIEN, en dan een ondoordachte actie uitvoeren waarna ze door hun eigen handelen schrikken van het gevolg. Dan is het altijd de wielrenner of automobilist die de volle laag krijgt. U herkent ze wel, mensen die fietsend achteromkijken of ze naar links kunnen en dan ook al naar links gaan. Mensen die met 70 invoegen op een auto/ snelweg. Mensen die midden op een fietspad lopen, mensen die bij voorbaat al in paniek raken om niets.
Gisteren nog fietse ik door de duinen over een mooi breed asfalt pad. Er fietst een groep van 4 oudere mensen, zo te horen uit het oosten des lands, voor me. De achterste dame hoorde en zag mij later ook aankomen. Volledig in paniek scandeerde zij naar de twee heren die vooraan fietsten: “Heej pas op! Daar heb je d’r weer een! Een fiets-heur!!” Serieus, er was nog ruimte genoeg voor een compleet peloton…. Dat zijn in mijn ogen de gevaren op de weg. Daarnaast is het vrij asociaal om te schreeuwen in een beschremd duingebied.. 😄
Gelukkig zijn de ergenissen de uitzonderingen op de regel, vind het vooral een grappig fenomeen om te zien
Wielrenners kun je best hebben zolang ze maar alleen zijn. In alle sporten heb je wel aso’s en de gewone fietser en wandelaar zijn minstens zo erg. Het ligt niet zozeer aan de sport, maar meer aan de persoon hoewel ik het absoluut eens ben met de groepjes wielrenners, die durven zelfs vier breed te fietsen op een fietspad waar niet meer vier mensen kunnen passeren, eenmaal raden wie dan het onderspit delft. Precies!
Ik kan er ook wel om lachen en snap dat groepsgevoel wel, zolang er geen ongelukken gebeuren 😀
Wat wel leuk is: op je gewone fietsje een groepje bijhouden. Ik geef toe dat zij nog kunnen fluiten via de mond en ik voor via de longen, maar toch… 😇
Hahaha
Dat heb je toch even mooi gestereotypeerd als ik het zo mag noemen.
Hoewel ik ook een fiets heb (de allernieuwste Scott natuurlijk, want die Cannondales zijn alweer zo 2014…), het nieuwste model geraamte op mijn hoofd en een überstijle zonnebril waar ik gek genoeg met hardlopen hoofdpijn van krijg, voel ik me toch helemaal niet aangesproken door je stereotype. Of dat nou komt door die missende bierbuik en terugtrekkende haargrens of dat dat is omdat ik nauwelijks in een groep fiets weet ik ook niet.
Het stereotype zelf herken ik wel. En als je daar een hele groep van hebt…
dan kun je als hardloper toch beter de berm in springen!
Ik heb dit allemaal ook vanuit de berm gadegeslagen 😏 Ik heb overigens niets tegen fietsers
Wat te denken van het ontbreken van een belletje op die fietsen? Dat is meestal het geval bij mannen met zo’n 20 kilo overgewicht op te dure fietsen. Hun redenering is dan dat het ten koste gaat van de gemiddelde snelheid. Zo’n belletje weegt hooguit 20 gram, dus een paar kilo afvallen zou veel meer resultaat hebben. Bovendien geeft bellen een veel prettiger resultaat dan schreeuwen.
Ik rijd zelf overigens niet op genoemde merken, maar op een Dedacciai Chrono van inmiddels ruim 2 jaar oud. Zolang ik genoemde groepen nog zonder veel problemen uit mijn wiel rijd heb ik geen nieuwere fiets nodig 😛
😃😂😃
Ik heb een oud model, eerlijk gewonnen, gewoon een goedkoop merk ; Bulls.. Om te proberen. Ik fiets niet in een groepje maar liever alleen, hooguit met één iemand erbij. Ik vind fietsen te gek, maar ik vind lopen nog leuker. Het is alleen elke keer weer een eyeopener hoe snel je je over een stuk begeeft, waar je met lopen toch zeker 3 of 4 keer zo lang over doet… Ik ben een loper, maar ik vind fietsen ook wel erg leuk!!
Daarom ga ik ook iedere dag met de fiets naar mijn werk, net wat sneller 🙂
hahaha. wat leuk om te lezen. ik heb een blauwe maandag gewielrend (of hoe je het ook mag schrijven) nou wat een drama. doe mij maar hardlopen 😛