De 24 uur voor de Marathon

Zaterdag ochtend 17 oktober 2015, ik pak mijn tas in om te vertrekken naar Amsterdam. Ik heb echt een enorme Asics tas waar ik al mijn spullen in kwijt kan en dat zijn er nogal wat. Ik heb een checklist om zeker te zijn dat ik niets vergeet, opladers, eten, kleding voor warm en koud weer, oordopjes, Nathan drinkbelt, SPI-Belt, gelletjes, sportdrank, uiteraard mijn Asics Nimbus schoenen waar ik op ga lopen. Alles maar dan ook alles wat ik maar misschien nodig heb gaat de tas in. Als alles klaar is neem ik afscheid van mijn gezin en stap op de fiets richting station en neem de trein richting Amsterdam Centraal.

De treinreis is een fijne, ik weet dat ik op weg ben naar mooie herinneringen. Hoe mooi die worden weet ik op dit moment nog niet, in de trein gaat er al van alles door me heen en ik voel dat ik er klaar voor ben. In Amsterdam aangekomen koop ik een kaartje om het openbaar vervoer het hele weekend te kunnen gebruiken, lekker handig. Om half drie heb ik afgesproken met Hedwig, ik heb haar leren kennen via het bloggen over hardlopen. Op het moment dat ik haar vroeg of ze misschien een slaapplaats had voor me had zei ze meteen volmondig ja en regelde van alles in een hele korte tijd. Niet zomaar een slaapplaats maar het blijkt dat ik in hartje Amsterdam een huis voor mezelf alleen heb, hoe cool is dat. Om half drie ben ik in de juiste straat en Hedwig komt ook net aanfietsen, dit is de eerste keer dat we elkaar echt zien, best bijzonder is dit. Hoi ik ken jou niet in real life maar hier is de sleutel en het is goed. Dit soort dingen geeft alles glans, dit soort dingen zijn bijzonder. Na de rondleiding in “mijn” appartement drinken Hedwig en ik koffie. Ik bestel voor ons beide en betrap mezelf erop dat ik toch echt in mijn hoofd met andere dingen bezig ben. Ik bestel koffie met melk en suiker terwijl ik al jaren geen melk meer gebruik..

We gaan buiten zitten beginnen te kletsen, wat ons samenbrengt is de passie voor hardlopen en we ratelen aan een stuk door. Hedwig loopt over twee weken de New York Marathon en zit nog volop in de voorbereidende fase. We weten zo goed van elkaar wat we meemaken en hadden nog uren kunnen kletsen. Toch word het tijd om te gaan en met een stevige knuffel en een paar welgemeende zoenen nemen we afscheid. Wat een fijn mens!

Ik pak nog wat spullen en besluit de metro te nemen naar de expo, waar ik mijn startnummer op ga halen. Daar aangekomen ontmoet ik Eva van de Amsterdam Running Junkies. Eva heeft Amsterdam al vaker gelopen en weet de weg, super handig en gezellig. Ik zou trouwens alleen ook nooit een superheld foto hebben laten maken op de stand van Tata (hoofdsponsor van de Marathon). Eva duwt me nog net niet de stand in maar ze stuurt het wel aan, uiteindelijk wordt het ook een leuke foto. Op de Expo spreek ik nog een aantal bekenden en na een paar uur ga ik richting de Pasta Party die de Running Junkies hebben georganiseerd. Ik maak eerst nog een tussenstop bij Run2Day aan de overtoom om nog twee SIS energy bars te kopen, hier heb ik ook mee getraind maar in Den Bosch waren ze niet meer op voorraad. Dat ik ze uiteindelijk niet ga gebruiken weet ik nu nog niet.

De Pasta Party is een onder deel van het feestweekend van de Junkies, het 5 jarig bestaan wordt gevierd en er zijn veel Running Crews van over de hele wereld aanwezig. In de Running Crew wereld wordt dit Bridge The Gap genoemd. We brengen iedereen samen door hardlopen in het heel kort gezegd. Er zijn mensen uit Berlijn, Budapest, London en nog veel meer plaatsen. Na een korte speech van de Running Junkies Captain kan er worden gegeten, de hele dag hebben Junkies in de keuken gestaan en er is werkelijk een overvloed aan goed en gezond eten. Voor alle mensen uit andere plaatsen zijn er slaapplaatsen geregeld. Ik ben de eerste keer bij een Bridge The Gap en besef donders goed dat wat hier gebeurd dat is speciaal, met alweer de gezamenlijke deler “hardlopen”. Ondanks alle gezelligheid ben ik redelijk stil, de stilte in mij is de voorbereiding op wat gaat komen morgen. In mijn eigen bubbel beleef ik de avond en ga al vroeg weer richting mijn huis.

In mijn logeerhuis aangekomen bel ik naar huis en kijk ik op social media wat er allemaal gebeurd in aanloop naar zondag. Ik wordt overspoeld met lieve berichten en gelukwensen, dit is fijn en dit voelt zo goed. Ik ben klaar iedere vezel in mijn lijf ademt Marathon op dit moment.

Zondagochtend 18 oktober de dag waar ik naar uit heb gekeken, de dag van mijn Marathon. Ben ik zenuwachtig, ik denk zelf dat het meevalt maar weet dat ik voor mijn doen enorm stil ben de afgelopen dagen. Ik heb verbazend goed geslapen op mijn logeeradres. Als ik wakker wordt check ik eerst mijn telefoon en krijg een video boodschap van mijn lief en mijn jongste zoon, de tranen staan nu al in mijn ogen. Ik heb ruim de tijd om bij het olympisch stadion te komen maar sta toch enorm te treuzelen zodat ik op het einde toch nog wat moet haasten. De metro daar heen is een avontuur op zich. Op station Weesperplein staan ongeveer 50 hardlopers te wachten op de metro en op het moment dat deze aankomt zitter er al zo’n 50 in. Nu vertrekt de metro met 100 lopers naar de volgende stop waar ongeveer 100 lopers staan te wachten, met 200 lopers gaan we verder en de metro wordt warmer en drukker bij iedere stop. Bij de overstapplaats staan er denk ik wel 600 hardlopers te wachten en stappen de aankomende metro in, de daarop volgende stop zie ik dat het perron helemaal bomvol staat met mensen die in de metro willen. Dit gaat niet passen dat weet iedereen maar toch op het moment dat de deur opengaat stormt iedereen naar binnen om een plekje te bemachtigen, er wordt geduwd en geschreeuwd er ontstaat een lichte vorm van paniek en ik heb enorm medelijden met een jongen die niets vermoedend met zijn fiets in het middenstuk staat. Hij kan niet voor of achteruit en wordt bijna onder de voet gelopen. Deze rit mag voor mij snel voorbij zijn en gelukkig is dat ook zo. Op het metro station moet iedereen een voor een door de poortjes wat dan ook weer tergend langzaam gaat. De tijd tikt door en de metro was al wat vertraagd. Met honderden tegelijk lopen we richting het Olympisch stadion. Daar krijg ik bericht dat Eva bij de blauwe boog staat, we starten in hetzelfde startvak dus willen we tegelijk naar binnen (ik weet niet eens waar de ingang is dus dat komt goed uit). De tijd tikt door en ik doe mijn spullen die ik niet nodig heb in de tas en lever die in, ook dit duurt lang. We lopen richting ingang en zien dat het zo goed als stil staat, er zit niets anders op dan te wachten. Wat hierna gebeurde was al te lezen in Dé Maraton, mocht je het nog niet hebben gelezen klik dan hier.