De dagen na dé Marathon

Als laatste deel in dit drieluik volgen nu de uren en de dagen na mijn eerste Marathon. Als je de rest nog niet hebt gelezen, lees dan eerst dit deel en dan hier het tweede stuk. Maar daarna kun je hier verder lezen. Voor wie het al had gezien, we gaan verder.

Na dat ik over de finish ben en nadat er foto’s zijn gemaakt ga ik naar buiten, buiten wordt op me gewacht en buiten kan ik iets warms aan. Door alle regen en de lage temperatuur krijg ik  het heel erg koud. Zo koud dat ik alleen nog maar sta te trillen. Mijn tas snel op gehaald en ik kan warme kleren aan, langzaam wordt ik warmer en voel de spierpijntjes meteen opkomen. Mijn armen doen niet echt wat ik wil en Sussanne neemt mijn tas over. We besluiten niet lang in Amsterdam te blijven en met de Metro gaan we naar het transferium waar de auto wacht. Iedere keer als ik even zit, in het metro station en in de metro merk ik dat opstaan best lastig is. Ik vind het prima dit hoort erbij. Het stuk lopen naar de parkeergarage is hooguit 300 meter maar ik vind het meer dan genoeg. Ik kruip achter in de auto en kijk op mijn telefoon wat er allemaal is gebeurd, ik stond warempel bij de meest favoriete lopers die gevolgd werden wat een gekke gewaarwording. Er zijn wat dat betreft wel meer leuke dingen gebeurd, gelukkig niet gebaseerd op prestatie van mijn lopen maar gebaseerd random factoren. Zo zag ik deze dagen een tweet voorbij komen over mooie verhalen en werd in een zin genoemd met Michel Butter, hoe stoer vond ik dat! En een tweet dat ik een van de 3 meest actieve gebruikers van de hashtag #tcsadam15 was vond ik al helemaal hilarisch. Goed je snapt de autorit naar Den Bosch ging snel en onderweg hadden we het uiteraard over de andere lopers die we kennen en hoe die het hadden gedaan.

Eenmaal in Den Bosch gekomen werd ik keurig voor de deur afgezet en daar ging de deur al open, met open armen werd ik opgewacht. Bij de deur was ik wat langzamer dan normaal, het zitten in de auto had mijn loopkwaliteiten niet bevorderd.

Thuis heb ik mijn hele verhaal in alle details trots verteld en door het thuisfront was ik op alle mogelijke manieren gevold in mijn 42 kilometer. Na een warme douche heb ik denk ik alles nog eens verteld en waarschijnlijk nog eens. De spierpijn werd ook meer en meer, ieder keer dat ik op wilde staan werd het lastiger. Het biertje wat ik later pakte smaakte echt heel goed, na een tijdje geen alcohol was dit lekker en verdiend. De volgende dag was ik lekker vrij en nadat de jongste naar school was kroop ik nog voor een paar uur naar bed. Na een kort slaapje had ik honger, reuze honger. 4 boterhammen met gebakken ei gingen er goed in, en nog had ik honger. In de middag ben ik aan mijn eerste blog begonnen en beleefde alles weer opnieuw. Ik merkte ook dat ik nog steeds in mijn runner’s high zat, de hele marathon zat nog in mijn lijf. Dat voelde ik trouwens ook als ik de trap op liep, het viel niet echt tegen maar voelen deed ik het zeker.

Om 3 uur moest  ik de jongste uit school halen en dacht de fiets te pakken, kompleet vergeten dat deze nog op het station stond waar ik heb zaterdag in de fietsenstalling had geplaatst. Ik moest dus echt even doorlopen om op tijd op school te zijn, maar gehaald zonder heel veel last in mijn benen. De hele dag stond mijn telefoon niet stil van alle appjes en berichten, erg fijn nog steeds dat iedereen zo mee leefde. Op dinsdag weer aan het werk en het leek wel een kringgesprek op de kleuterschool, iedereen kwam even langs om te vragen hoe het was en vol trots vertelde ik alles keer op keer. Toen er een collega binnenkwam die ooit New York had gelopen besefte ik dat hij als geen ander wist wat ik had meegemaakt.

Op woensdag avond naar de Junkies dit keer niet om te rennen maar om te shinen met mijn medaille en inderdaad het verhaal weer te vertellen. Op het moment dat ik een van de Junkies die New York gaat lopen een zoen gaf en haar geluk wenste kreeg ik al bijna tranen in mijn ogen. Het is haar eerste die ze daar gaat doen en ik weet wat ze gaat meemaken. Nu weet ik pas wat het is de Marathon en nu pas weet ik waar al die mensen het over hebben. Over een paar dagen lopen er veel mensen die ik ken en een warm hart toe draag in New York. Ik ga ze volgen en weet dat als ze daar over die witte streep op de grond na 42,195 km heen lopen dat de emoties los komen. Laat het over je heen komen en geniet ervan, mooier wordt het niet op dat moment.

De meest gestelde vraag die ik de laatste dagen heb gehad is “en ga je nog een Marathon lopen?”. Ik kan daar nu een antwoord op geven, ja ik ga zeker nog een Marathon lopen. Dinsdagavond betrapte ik mezelf erop dat ik naar de route van Rotterdam zat te kijken dus wie weet. Maar een ding blijft, Imo Muller zei het tegen me en hij heeft gelijk. Je eerste Marathon vergeet je NOOIT.

Keep on running in a free world en you never walk alone.