De zevenheuvelenloop met een doel

Gisteren was het dan zover de 15 kilometer van de Zevenheuvelenloop. De dag was enigszins beladen door alles wat er in Parijs was gebeurd en de hemel liet haar tranen veelvuldig vallen. Maar toch waren er veel lopers naar de stad gekomen om die heuvels te bedwingen. Ik was er een van en ik was er blij om, ik ben gegaan omdat ik er mocht en kon rennen in vrijheid. Dat wil ik bewust meemaken en daarom was ik gewoon in Nijmegen.

In de treinreis heen waren er hoofdzakelijk hardlopers en er kwamen er steeds meer bij, in Nijmegen aan gekomen was het weer niet echt het weer dat je denkt “nou dat is lekker”. De expo werd in ieder geval goed bezocht of was iedereen gewoon aan het schuilen. Mijn reisgezelschap had het geluk om bij iemand die in Nijmegen woont in huis om te kleden dicht bij de start. Zodoende bleven we met veel renners bij elkaar en zaten we niet in parkeerkelders, erg fijn en gezellig.

De dagen ervoor had ik al bedacht dat ik voor het eerst sinds mijn Marathon van 18 oktober weer eens hard mocht gaan (voor mij hard dan, alles is relatief natuurlijk). Ik had mezelf daarbij een doel gegeven wat redelijk ambitieus was maar toch met redelijk zelfvertrouwen al had gedeeld. Ik wilde graag 1 uur en 12 minuten lopen, dat zou betekenen 4,50 minuten per kilometer. Als ik bedenk dat ik al maanden niet dit tempo had gelopen over een langere afstand was het een flinke uitdaging. Daarbij kwam dus zondag ook een paar flinke heuvels en als extra verassing een beetje wind (veel wind). Maar ik was er wel klaar voor denk ik.

Vanaf ons omkleedhuis liep ik met M. naar het startvak groen wat meteen al langzaam richting de start schuifelde. M. had een tijd van 1.14 uur wat hij wilde lopen en zou rustig starten. We zouden dus niet samen lopen omdat rustig starten bij mij niet de bedoeling was. In het startvak was er dan nog wel een heel tof moment, na veel contact via social media stond ik eindelijk oog in oog met Maaike en als bonus ook nog eens met Inge. Die twee hebben allebei een blog en we volgen elkaar al langer. Inge heeft in Australië haar eerste Marathon gelopen en Maaike vorig jaar in Rotterdam en eindelijk was daar eindelijk eens een ontmoeting en een dikke knuffel. Heel kort hebben we gesproken en daarna was de start, ik ging op weg naar mijn doel 1:12 uur.

Hoe moeilijk het inschatten is als de weg niet vlak is, ik was gestart en snel ook. Mij eerste kilometer was snel, te snel eigenlijk wel dus moest ik al een beetje bijstellen. Wat echt niet hielp was mijn Garmin, leuk dat meten van hartslag op de pols maar dan moet hij het wel goed doen! Dat heeft uiteindelijk ruim twee kilometer geduurd om te kunnen zien dat het scherm eindelijk aangaf wat ik al voelde, te hoge hartslag. Nu is mijn hartslag de eerste 10 munten altijd aan de hoge kant en wordt dan wat stabieler. Maar de Zevenheuveltop is voor je hartslag erg leuk, elke heuvel omhoog wordt het zwaarder en naar beneden kun je wat bijkomen. Zo had ik het ook ingedeeld, kleine stapjes omhoog en wat tussen de lopers blijven om uit de wind te blijven. Naar beneden de voordelen pakken en je hartslag naar beneden krijgen. Dit werkte erg goed maar de laatste twee heuvels was mijn hartslag bovenaan de heuvel echt wel maximaal 178 terwijl mijn omslagpunt (het punt waarop ik ga verzuren) op 172 ligt. Dat voelde ik uiteraard wel in mijn benen. Toch vloog het voorbij, ben ik al bij 5 kilometer en dan opeens 10 het was zo voorbij. Dan komen op het einde die laatste 3 kilometers naar beneden en het leek alsof ik 30 blikken Red Bull op had (drink het niet echt hoor, jakkie bah ende vies). Vleugels, vleugels en ik haalde een tempo van 15,7 kilometer per uur ik zong nog net niet “I belive i could fly” (doe ik ook niemand een plezier mee), maar hoe lekker was dit! Op kilometer 13 zag ik M. voorbij komen aan de andere kant van de weg, die was flink aan het versnellen en ik kon hem echt niet bijhouden. De finish kwam steeds dichterbij en ik rechtte mijn rug nog eens en zetten mijn beste glimlach op voor de foto. Die heb ik nog niet gezien dus waarschijnlijk loop ik weer met mijn ogen dicht en mijn handen voor mijn gezicht voor de camera. Gelachen heb ik trouwens ook echt wel onderweg, ondanks dat ik hard liep heb ik echt wel genoten en sinds ik wedstrijden zonder muziek loop krijg je ook veel meer mee. Maar daar was hij dus de finish en ik klokte af, had ik het gehaald of niet. Ik keek op mijn horloge en zag 1:11:59, officieus dus. Hoe vet was dit ik had het gewoon gehaald en het voelde echt super. Al snel zag ik M en hij had 1:11:03 gehaald en voelde dezelfde euforie door het simpele feit dat we onze eigen grens hadden verlegd maar ook nog eens heerlijk hadden gelopen.

Snel waren we weer in het omkleed huis waar we welkom werden geheten met warme koffie een eventuele douche en daarna een biertje. Een voor een druppelden de andere renners binnen en echt iedereen kwam met een goed gevoel terug. Na een tijdje te hebben gezeten en na te kletsen was het tijd om naar Den Bosch terug te gaan. Op het Station nog even een foto gemaakt bij Reis je Fit, het leukste initiatief van de NS in jaren. Die gasten zie je overal op grote evenementen,. Ze motiveren je en ze heten je welkom, ik vind ze leuk!!

De trein reis terug was een korte en onderweg zagen we de officiele tijd op de website, 1:11.57 er was nog een beetje afgegaan. Nooit heb ik geweten dat een sport doel halen zo lekker kon voelen.

Voor de start van de zevenheuveltop was er een minuut stilte. Ik ben achteraf blij dat ik ervoor heb gekozen om naar Nijmegen af te reizen, lopen met zoveel mensen geeft toch ook weer een goed gevoel. Een gevoel van we zijn er met zijn allen en we hebben iets moois wat we samen doen, ik vind het een voorbeeld van hoe leuk we het allemaal met elkaar kunnen hebben.

ik zeg het nog maar eens. Keep on running in a free world.