Alleen maar toch niet echt alleen hardlopen
Gisteren 17 november had ik een dag vrij genomen, zomaar doordeweeks en ik had een hele hoop nuttige dingen kunnen doen. Schoonmaken bijvoorbeeld of mijn kledingkast voor de 97ste keer opruimen, de schuur eindelijk eens ontruimen. Je kent het wel 1001 dingen te doen waar je nooit echt aan toe komt. Dat had ik dus kunnen doen maar ik koos ervoor om te gaan hardlopen, alleen in mijn eentje.
Het voordeel van op een doordeweekse dag hardlopen is dat het erg rustig was, het prachtige stuk natuur waar ik naar op weg was lag er prachtig bij. De herfst is niet mijn favoriete jaargetijde maar met deze temperatuur en een zonnetje wat heel zachtjes door de bewolking scheen was het prachtig. Langs de snelweg naar beneden het bos in, al snel hoor je de auto’s niet meer en kom je niemand tegen. Ik weet de weg hier niet heel erg goed maar wel de richting waar ik ongeveer heen moet.
Als eerste stop ik even bij het info bord aan de rand van het gebied. Mijn telefoon gaat en ik neem op, het is mijn oudste dochter die even een praatje wil maken. “Ben jij vrij”, zegt ze al snel. Ja ik ben vrij omdat het kon en ook omdat het vandaag de dag is van opa, ik hoef niets meer uit te leggen en we praten nog wat. De dag van opa dus, ze gaat oma zo even bellen want dat doet ze altijd. Opa, mijn pa dus is op deze dag 10 jaar geleden overleden. Er was 3 keer een lange strijd en de ziekte kwam iedere keer terug. De laatste keer dat de ziekte terug kwam wist mijn pa dat hij het niet ging winnen en koos voor de dapperste beslissing in zijn leven. Hij koos voor euthanasie, niet voor zichzelf maar voor ons. Hij wilde niet dat wij zijn lijden als ons lijden gingen ervaren. Het was een bizarre tijd en jaren heb ik op 17 november vrij genomen omdat ik niet te genieten was, boos zelfs. Niet dat ik op hem boos was, nooit geweest ook. Maar het is gewoon een enorm rare manier om afscheid te nemen van iemand en dat heeft me lang verdriet gedaan.
Gisteren was het anders, na 10 jaar ben ik er niet meer verdrietig van maar ik ben er trots. Trots dat hij er was en deze beslissing durfde te nemen. Met dat gevoel rende ik alleen door het herfstachtige bos met hem in mijn gedachten en ik voelde me voor het eerst sinds 10 jaar op 17 november intens gelukkig. Hij heeft nooit meegemaakt dat ik ging hardlopen of sporten, dat deed ik helemaal nog niet 10 jaar geleden. Maar ik weet het zeker al zou hij het nooit gezegd hebben, dat hij trots op mij zou zijn.
Gisteren ging ik alleen hardlopen maar ik voelde me verre van alleen, ik voelde me gelukkig.
Categorieën
Mari Durieux // Alles over hardlopen 
Een blog die raakt! Mooi stukje Mari!
Mooi….
Mooi om op deze manier alleen, maar toch samen met je pa, gelukkig te zijn. Mooi geschreven!
Heel mooi geschreven!
Bizar gewoon om je eigen gevoelens en beleving te lezen met het verschil dat het bij mij om mn moeke ging en het inmiddels alweer 15 jaar geleden is..
Mooi…
Geluk zit in kleine dingen die heel groots kunnen voelen. Mooi.
Mooi. ❤
En dat was dus te zien! Heel bijzonder en prachtig dat je dit na 10 jaar zo hebt ervaren!
Mooi geschreven en heel herkenbaar. 24 augustus is mijn 17 november. Je column heeft mij geraakt. Groet.
Mooi en herkenbaar. Des sterfdag van mijn vader hoef ik niet in de agenda te zetten.
Ook ik ben na het overlijden van mijn vader begonnen met hardlopen, maar hij is er bijna iedere keer bij, zeker wanneer ik in mijn hardloopschoenen door de natuurgebieden rond Almere loop.
Dit had niemand beter kunnen verwoorden Mari
Mooi!
Dit mooie bericht had ik dus gewoon nog niet gelezen. Mooi! en als nog een beetje sterkte. Fijn dat je deze dag om hebt kunnen zetten en nu zelfs trots bent. Geniet van het leven, wij vieren de verjaardag van mijn overleden schoonzus altijd met een etentje! Vier het leven, zoals onze Afghaanse ober zei; wat een mooie traditie! veel fijner dan wat ‘wij’ doen – elk jaar weer rouwen en huilen. Je mag natuurlijk wel een traantje laten, maar laat de jaren die je samen hebt beleefd vooral een glimlach tot je brengen.
Vier het leven!! Dankjewel voor je berichtje
Dankbaar zijn voor de jaren die je wel samen hebt gehad is lastig, want je had er nog zoveel meer willen hebben!
Ik had deze nog niet gelezen. Mooi en vooral herkenbaar. Mijn ouders leven allebei niet meer. Mijn moeder overleed 17 jaar geleden en mijn vader in februari van dit jaar. Sterfdagen en verjaardagen blijven bijzondere dagen. Ik sluit me helemaal bij wat Liset zegt. Koester de herinneringen.
En wat is dat trouwens toch met vaders dat ze niet zeggen dat ze trots zijn. Mijn vader heeft het tegen mij ook nooit gezegd. Wel tegen een goede vriendin van me. Hij kwam die een paar weken voor zijn dood toevallig tegen. Zij vertelde me dat na de crematie. Tuurlijk zou ook jouw vader trots zijn 🙂