Runfluencer maar nu even niet

Als ik terug kijk op deze week dan is het een rollercoaster. Vorige week donderdag bij Runner’s World op de redactie als Runfluencer uitgenodigd voor het Meet Wrist Power Event. Een te gekke avond was het gevolg waarvan je echt nog meer kunt gaan lezen binnenkort.

En vandaag precies een week later valt de Runner’s World van deze maand op de mat en sta ik op pagina 13 supertrots dat ik daarvoor gevraagd ben. Joshua Rood heeft de foto gemaakt, dat alleen al was erg leuk. Samen op de fiets door Den Bosch locaties scouten. In de tijd dat ik nog drumde las ik de Slagwerkkrant, de Runner’s World voor drummers zeg maar. Ik droomde dat ik daar ooit in zou staan als drummer, nooit gelukt. Ik heb er zelfs eens geld voor geboden, dat was dan wel een serious request actie (al het geld van de biedingen ging naar het goede doel). Maar toch ik had het een eer gevonden om tussen de grote drummers van Nederland en daar buiten in een magazine te staan. Nu jaren verder, sta ik als Runner tussen bekende renners in een magazine, sterker nog hét magazine van het Jaar. Ik vind het een eer.

In de week tussen de twee runfluencer gebeurtenissen ging het even minder. Afgelopen dinsdag moest ik het ziekenhuis in voor een operatie, in mijn blaas hadden zich wat stenen verzameld die uit mijn nieren komen. Dikke vette pech en erfelijk belast, maar eruit moesten ze wel. De operatie ging voorspoedig en ik was blij dat het met een ruggenprik als verdoving ging. Daar knap je lekker snel van op.

De operatie krijg je dan helemaal mee maar dat vind ik niet erg, ik mis niet graag iets. Eigenlijk zou ik een nacht moeten blijven maar de chirurg zei al, nou het viel wel mee misschien dat je vanavond naar huis kan.

Op de verpleegafdeling hadden ze dat doorgekregen en uiteindelijk werk je daar naar toe. Later op de avond mocht het infuus er uit en de owh zo vervelende katheter. Als ik zelf naar het toilet kon lopen én kon plassen mocht ik naar huis.

De ruggenprik was nog niet eens helemaal uitgewerkt maar deze mijnheer liep waggelend naar het toilet en plaste wat, woehoe ik had geplast. Feest en slingers waren er nog net niet maar ik was wel blij. Geen pijn en ik mocht naar huis. Een uurtje later thuis was de ruggenprik wel helemaal uitgewerkt en werd plassen een minder groot feest. Maar hee ik had een operatie gehad waar ze zonder te snijden toch in je blaas komen, dan weet je wel hoe ze het hebben gedaan. De uitgang als ingang gebruikt, dat past eigenlijk niet maar als je maar hard genoeg duwt lukt het toch. Dus dat het pijn deed vond ik niet raar.

Geslapen als een roos en ik werd wakker omdat ik dus moest plassen, dat lukte een beetje. Mij was verteld dat ik minimaal twee liter water moest drinken, nou dan doe ik dat natuurlijk braaf. Niet alles in een keer maar beetje bij beetje. Weer proberen te plassen, auw dat doet echt pijn en een druppel bloed maar verder komt er niets meer uit. Nou kan denk ik, allemaal dik aan de binnenkant, komt wel goed. Drinken, proberen te plassen. Dit proberen is een dagvullend iets, inmiddels wordt de pijn bij elke poging erger. Ik weet goed wat pijn is en kan best wat hebben, maar iedere keer als mijn blaas zich samentrekt schreeuw ik het uit.

Twee liter water verder zonder te plassen besluit ik achter in de middag toch maar even te bellen met het ziekenhuis. Mijnheer komt u maar meteen naar de spoedeisende hulp….slik dat is niet goed. Mijn behulpzame hoogzwangere buurvrouw speelt als ambulance en voor ik het weet sta ik te wachten in het ziekenhuis. De pijn is ondraaglijk aan het worden en het zweet breek me uit, ik sta te trillen en krijg echt niet alles meer mee wat er wordt gezegd.

Ik word een kamertje binnengeroepen en de ernst van de situatie is snel duidelijk, mijnheer we gaan u helpen. We zoeken even een rustig kamertje voor u, dat was een probleem dus uiteindelijk lig ik op de EHBO waar alleen een gordijn me afschermt van alle andere patiënten met kneuzingen en dat soort dingen. Nou al hadden ze me op het bureau gelegd van de directeur met mijn broek op mijn enkels had ik het nog goed gevonden. Met wat improvisatie (het was erg druk dus ik was zelf de assistent) wordt er weer de owh zo fijne katheter in gebracht en er komt in totaal 1,5 liter vocht uit mijn blaas, ik zat kompleet verstopt. Ik denk ahhhh dat lucht op en kom wat bij mijn positieven. Wat nu, naar huis weer denk ik dan? Er komt een uroloog opdagen en die verteld, nou mijnheer in een blaas kan ongeveer 600 ml dus uw blaas is een beetje teveel opgerekt. Dat kan wel weer goed komen met rust en medicijnen en een weekje de katheter inhouden. What the f•ck denk ik, dat ding waar ik zo’n hekel aan heb moet een week in mijn blaas blijven. Na die week moet ik weer een dag het ziekenhuis in om te kijken of het allemaal weer normaal is.

Anyway, ik ben nu thuis en voelt me ver van tof en weet dat ik even rustig aan moet doen. Het schema voor de Rotterdam Marathon begint dan maar wat later, die ga ik toch wel uitlopen denk ik. Even van ondergeschikt belang, je kunt alleen maar pieken als je ook je rust neemt. Ik ga niet te ver vooruit denken, volgende week nieuwe ronde, nieuwe kansen.

Ik ga lekker de Runner’s World lezen.

Jullie allemaal bedankt voor alle lieve berichtjes op Facebook, instagram, twitter en waar dan ook. Doet me goed!