Onderstaand post is niet nieuw maar van ondertussen meer dan een jaar geleden. Op de bewuste zondag van het jaar was het door de vorst glad op sommige stukken van de weg. Glad op de weg en het was niet zichtbaar, ik heb er veel van geleerd en kijk ook veel beter uit dan voorheen. Het stuk van zeker 2 cm in mijn onderlip waar geen gevoel meer in zit herinnerd mij er ook echt wel aan.

Dit gebeurde er een jaar geleden.

Daar lag ik dus op de grond en niemand wist wie ik was.

Zo had het kunnen zijn, gisteren ben ik flink ten val gekomen en heb geluk gehad. Dit is een pleidooi om ALTIJD gegevens bij je te hebben als je gaat hardlopen. Maar laat ik bij het begin beginnen.

Zondagochtend vier januari negen uur het is een mooie ochtend en ik besluit vroeg om te gaan rennen zodat ik nog iets aan mijn dag heb. Ik kijk even hoe de temperatuur is op mijn telefoon en zie één graad verschijnen. Omdat ik niet te hard wil rennen kleed ik me redelijk warm aan, tight, short, longsleeve en een shield jack. Ik loop volgend weekend de halve marathon in Egmond en met dat in gedachte wil een rustige week lopen, niet harder dan 10 km per uur.
Na een half uurtje sta ik buiten en zet een lekker muziekje op, wacht op gps en ga van start. Door de binnenstad langs de Sint Jan’s Kathedraal ben je zo in het natuurgebied de “Bossche Broek” een prachtig autovrij gebied waar het op zondag ochtend druk is met wandelaars, renners en fietsers. In dit gebied kan je vele kanten op en onderweg vind ik wel een route die ik wil lopen, vaak bedenk ik pas onderweg hoe ik ga. Ook vandaag doe ik dat zo, ik besluit richting het “Sterrenbos” te lopen daar is het niet zo druk met zondags lopers. Inmiddels ben ik een kilometer of drie onder weg op het gewenste tempo en het is fijn, heel fijn.

Ik ga links onder het viaduct en loop het minder drukke Sterrenbos in, ik ben een paar honderd meter op de weg en daar gebeurt het.
De weg is dus blijkbaar zonder dat ik iets in de gaten heb gehad, op sommige plaatsen glad. Ik voel mijn rechtervoet onder me weg zwiepen en klap naar voren, het gaat zo snel dat ik niet weet hoe ik reageer. Achteraf weet ik dat ik mijn handen nog heb gebruikt om de klap op te vangen gezien de wondjes. Mijn handen zijn niet genoeg om te voorkomen dat mijn gezicht het asfalt raakt, en met mijn gezicht bedoel ik hoofdzakelijk mijn tanden. Ik voel de impact van mijn gewicht op mijn tanden en mond, een beetje verdwaasd sta ik op en zie dat ik hevig bloed. Ik loop naar de kant van de weg en buig me voorover het bloed loopt uit mijn mond en ik pak mijn telefoon om een foto te maken zodat ik zelf zie hoe ik er aan toe ben. Met mijn tong voel ik inmiddels dat er een stukje van mijn voortand af is, deze tand is een kroon en geeft dus gelukkig geen pijn van opengestelde zenuwen. Op de foto zie ik bloed maar verder niet veel. Ik kijk om me heen en zie honderd meter verder drie mountainbikers de hoek om komen, één daarvan gat onderuit over een glad stuk. Ik loop naar ze toe en praat wat over de gladheid, ik vraag wat water om mijn handen af te spoelen en mijn mond te spoelen. Daar komt alleen maar bloed uit maar verder voel ik vreemd genoeg niet heel veel pijn. Waarschijnlijk is door de kou en de klap het hele gebied verdoofd. Ik bedank de fietsers en wandel een stuk en probeer wat bij te komen want een beetje versuft ben ik wel. Ik bel wandelend naar huis en vraag of mijn vrouw de dienstdoende tandarts wil bellen, dat ik daar snel naartoe moet is me wel duidelijk.

Na een heel stuk te hebben gewandeld besluit ik toch weer te gaan rennen omdat ik dan sneller thuis ben, renners onderweg kijken me wat vreemd aan merk ik. Ja achteraf niet zo raar met een gezicht onder het bloed. Voor ik naar huis ga ren ik nog even langs mijn moeder om paracetamol te halen, die heeft ze altijd in huis. Ik voel inmiddels dat ik die echt nodig ga hebben. Een maal thuis loop ik direct naar de badkamer en maak mijn gezicht schoon, nu schrik ik pas, in mijn onderlip aan de buitenkant zit een fors rafelig gat in de vorm van mijn tand. Dit had ik niet verwacht, ook zie ik niet alleen mijn kroon kapot is maar ook de hoektand ernaast. Schrikken dus en mijn vrouw zegt meteen we moeten naar de ongevallen post. Die moet je eerst bellen en ze vertellen doodleuk dat ik over een uur terecht kan, niet tof maar dat is het beleid dus. Er zit na een stevig telefoon gesprek niets anders op dan te wachtten, ik blijf wat versuft aan de tafel zitten en houd de boel koud met een coolpack.

Na een uurtje lig ik bij de arts op de behandeltafel en er gaat één hechting in mijn onder lip en een tetanusspuit in mijn arm, de arts wil eigenlijk nog een antibiotica kuur geven maar ik zit daar niet op te wachten. Ik kan daar niet heel goed tegen en wordt behoorlijk ziek van de bijwerkingen, met Egmond in mijn hoofd heb ik daar geen zin in. Ik spreek af dat ik het in de gaten houd en bij problemen kan ik bellen met de arts. Meteen door naar de dienstdoende tandarts. Daar worden foto’s gemaakt de kroon is verbrijzeld de hoektand is een stuk glazuur aan de achterkant weg maar is te repareren, de onderkant kunnen ze wel recht slijpen. Bij de tandarts lig ik te schuin naar achteren en het bloed stroomt naar mijn hoofd, de pijn komt nu binnen en ik wordt er misselijk van. In de uren hierna neemt de pijn wel wat af (met paracetamol) maar de zwelling in mijn lip blijft. De volgende ochtend valt het me niet tegen, nog steeds een pijnlijke lip en hij is nog er dik. Ik kan vanmiddag bij mijn eigen tandarts terecht en er zal een nieuwe kroon gemaakt moeten worden. Het komt gewoon goed, litteken en een sterk verhaal erbij.

Nu ik erop terug kijk had het dus veel erger kunnen zijn, als ik mijn handen niet had gebruikt om de klap iets op te vangen was ik misschien wel buiten bewust zijn geweest. Op een stuk waar het niet druk is zou ik dan daar liggen, minuten later zouden de mountainbikers er misschien langs zijn gefietst en misschien zouden ze gestopt zijn. Vervolgens hadden ze dan 112 gebeld en daar lag ik dan en niemand die wist wie ik was of wie ze moesten bellen
Er zijn voldoende middelen op de markt om simpel de juiste gegevens mee te nemen, sos coin is een voorbeeld, maar ook ID tags zijn er in verschillende vormen met medische gegevens erbij. Safe ID is trouwens een hele goede optie. Ik ga nooit meer zonder van huis, je kan het maar beter bij hebben.

Zorg voor jezelf laat weten wie je bent!

Update 1

Voor wie mijn kleine ongelukje hebben gevolgd begin januari (lees hier) een kleine update. Het einde komt hopelijk in zicht. Inmiddels alweer 4 keer bij de tandarts geweest en de hoektand is gerepareerd, wel een stukje korter dan hij ooit was. Deze week nog een keer naar de tandtechnieker om de nieuwe kroon definitief te laten kleuren en dan wordt deze er vrijdag op geplakt. Dan hoop ik bij de tandarts klaar te zijn. Mijn lip heeft wat meer werk nodig, het bleek dat op de bewuste dag deze toch niet erg goed nagekeken was. Twee weken geleden kwam er nog een stukje tand van 3 mm uit. Dat voelde ik al zitten en heb het er toen zelf uitgehaald met een naald en pincet. Ik voelde een paar dagen daarna nog een stukje zitten en ben er mee naar de huisarts gegaan. Die heeft een echo gemaakt en er zat nog een stuk in van 7 mm!! Dat ze dat niet hebben gezien!! Goed de huisarts zou het er wel even uithalen, dat was geen pretje omdat het stuk al ingekapseld zat en er niet echt handig uitwilde. De huisarts werd zelf steeds bleker en moest hulp inroepen. Nu heb ik weer een hechting in mijn lip maar het stuk is er na een zeer pijnlijke behandeling uit, tevens wat splinters nog verwijderd. Op de echo was te zien dat er aan de voorzijde ook nog een stuk inzit. Als ik dit er uit wil hebben zal ik naar het ziekenhuis moeten. Vooralsnog zegt de huisarts als ik er geen last van heb, gewoon laten zitten. Ik kijk het even aan, aanstaande maandag naar de huisarts om de hechting er uit te laten halen. We zijn dan ruim 5 weken verder. Laat ik maar niks melden van de administratieve afwikkeling, Poeh dat is pas een verhaal. Tip! Niet vallen

Update 2

20 april deze ochtend bij de kaakchirurg geweest, daar is een scan gemaakt en er was nog een stukje tand te zien. Na overleg met de chirurg besloten om maar weer te laten snijden, ook om het inmiddels aanwezige litteken weefsel weg te halen. Ik was behoorlijk zenuwachtig omdat het de vorige keer bij de huisarts niet bepaald makkelijk ging. Maar na de verdoving merkte ik dat deze mijnheer wist waar hij mee bezig was. Door naar de volgende kamer en daar languit in een stoel kompleet afgedekt met een blauwe steriele lap ging de specialist aan het werk. Ik heb deze keer niets gevoeld, het was zoeken naar het stukje tand maar er werden ook nog stukjes steen gevonden. Litteken weefsel werd weggesneden en het geheel werd met 8 hechtingen weer dicht gemaakt. Een tas vol medicijnen tegen pijn en ontstekingen meegekregen en nu maar hopen dat we er klaar mee zijn. Over 8 weken controle kijken hoe het er dan mee is. Morgen begin ik aan het gevecht met de zorgverzekeraar, die hebben inmiddels toegegeven dat ze fouten hebben gemaakt maar hersteld hebben ze het nog niet. #prutsers.

Dit alles is gelukkig achter de rug en een jaar later kan ik weer lachen om het voorval. Wees in ieder geval voorzichtig en als het te glad is blijf dan binnen.

Keep on running in a (ice) Free World