Vroemmm, vroemm over het circuit van Zandvoort met team Odlo

Dit jaar was ik voor het eerst bij de Runner’s World Circuit Run in Zandvoort. Ik mocht voor team Odlo over het parcours scheuren.

Ik woon in Den Bosch en Zandvoort is met de trein goed te bereiken, je doet er alleen best wel een tijdje over. Om 9:39 stapte ik in de trein om nog twee keer over te stappen, onderweg checkte ik social media en je weet dan meteen dat er die dag iets gaat gebeuren in Hardloopland. Ik zou om 12:10 starten voor de 5 kilometer en als je dan zo vroeg onderweg bent lijkt het alsof je zeeën van tijd hebt. Eenmaal aangekomen op station Zandvoort was het al aardig druk met hardlopers en iedereen werd weer vrolijk ontvangen door de supporters van bewegen, de aanmoedigingscrew van de NS. Altijd tof om ze weer te zien!

Het was nog een stukje lopen naar het circuit en maar eenmaal daar aangekomen kon ik de Odlo stand snel vinden waar het team zou verzamelen. Ik had nog even tijd om in de stand te kijken naar het mooie design wat ze in hun spullen verwerkt, het merk bestaat al sinds 1946 en is duidelijk blijven ontwikkelen. Hele mooie materialen en goed doordachte designs zorgen ervoor dat Odlo zichzelf onderscheid met hun artikelen. Nadat alle mensen uit team Odlo samen waren konden we gaan omkleden, uiteraard in mooie Odlo gear. We gingen een heel stuk verderop omkleden in onze eigen Pitsbox, hoe cool is dat denk je dan. Nou het is een garagebox die stinkt naar benzine maar het idee was wel erg leuk. De maten van Odlo vallen net wat kleiner uit dan vaak het geval is, bij mij moest ik echt even terug naar de stand om mijn short te ruilen. Dus ik ren op en neer en kom op de terug weg tot de helft, de 5 km vrouwen was aan het lopen en de route liep over de doorgang waar ik eigenlijk doorheen moest. Wachten dus terwijl de klok doortikte, yes de route ging weer open en ik zette het op een drafje, mijn teamleden waren me al tegemoet komen rennen omdat we nog even een foto moesten maken met zijn allen. Snel de andere short aan en daar kwam het foto moment meet heel veel fotograven. In welke camera moesten we nu kijken? Ondertussen was het inmiddels 11:50 en we moesten onze tassen nog wegbrengen en ik was mijn startnummer kwijt. Dat zat dus in een envelop die ik wel had gekregen maar niet had open gemaakt, die envelop zat inmiddels onder in mijn tas die ik voor de zoveelste keer helemaal overhoop haalde. Yes startnummer gevonden maar waar zijn de speldjes? Gelukkig waren er veel helpende handjes die speldjes van de Odlo labels afpeuterden en zo kon mijn startnummer opgespeld worden. Nu was het echt tijd om het op een hollen te zetten naar het startvak, we waren laat.

Eenmaal in het startvak begon het te regenen maar we gingen toch wat warm lopen op de beperkte ruimte. Ik had afgesproken met teamleden Manon en Gaby dat we niet te hard zouden gaan, Gaby is herstellende en Manon zou daarna ook de 12 km nog rennen. Bij mij stond de dag erna op maandag 35 kilometer op de planning. Het plan was maximaal 5 minuut per kilometer te lopen. Bang, daar was het startschot en daar gingen we, vroemmm vroeeemmm geluiden maakten we met zijn drieën. We hadden de grootste lol en kletsen er lustig op los over het feit dat Manon en Ikzelf nog nooit een echtte 5 km wedstrijd hadden gelopen. We waren zo druk met onze autogeluiden en geklets dat we niet doorhadden dat we veel te snel gingen en de eerste km kwamen we door op 4:38 minuten.

Toch ging het tempo niet heel erg naar beneden en hebben we gemiddeld dus ruim onder de 5 minuten per kilometer gelopen op het einde met zijn drietjes nog een gezamenlijke eindsprint en de 5 kilometer waren alweer voorbij. Op 23:58 minuten kwamen we over de finish, een korte maar erg leuke race. Dat parcours doet wat met je, je wil toch de ideale bocht aansnijden als een coureur en hard door de bocht gaan.

Omdat het koud was zijn we snel wat warms aan gaan doen en konden meteen de start van de 12 Kilometer gaan bekijken. Uiteindelijk had ik op deze dag te weinig tijd om met alle bekende die ik zag bij te kletsen. Tof om zoveel hardlopers bij elkaar te zien op de Runner’s World Circuit Run. Ik had geluk dat Zelia met de auto richting het zuiden ging en ik in de auto mee naar huis kon. Uiteindelijk heb ik een uur of 4 gereisd om een kleine 24 minuten hard te lopen, gekke mensen die hardlopers.

Een top dag was het in Zandvoort, grote dank aan Runner’s World en Odlo. Thanks voor de gezelligheid Kirsten, Andrea, Gaby, Manon, Patrica, Tough Squad en Veronique.