Als ultiem cadeautje, Global Running Day

Van het missen van een hardloopmojo is deze week geen sprake, als het dan ook nog eens Global Running Day is dan kom je wel uit je hardloopdipje.

Afgelopen zondag liep ik nog de Vestingloop in mijn eigen woonplaats. Die was pittig en maandag voelde ik dat in mijn lichaam. Van rust was geen sprake omdat ik voor mijn werkgever naar Italië moest afreizen. Met een grote groep collega’s kwamen we na een vlucht met 3 uur vertraging aan in Milaan. Daar kregen we midden in de nacht een rit in een taxibusje, de chauffeur had denk ik iets teveel naar Max Verstappen gekeken want hij ging als een malle door de smalle straatjes en de 140 km per uur werd met regelmaat aangetikt. Eenmaal aangekomen bij het fantastische Vintage Hotel Bristol aan het Lago Maggiore zocht ik meteen mijn bed op. De Volgende dag begon het programma al vroeg en het zou de hele dag in beslag nemen. Ik had mijn hardloopspullen in mijn tas gestopt. Mijn schoenen waren op Schiphol al mijn naam aan het roepen, ik bedoel je zit daar 3 uur te wachten en kunt niet echt iets doen. In die 3 uur heb ik wel een paar keer gedacht dat je hier best een hardloopevenement zou kunnen houden, zal ik alvast een route gaan lopen dacht ik.

In Italië was het programma druk en ik wist dat als ik wilde rennen dat ik daar wel iets voor moest doen. Na het dagprogramma was het diner time en aan tafel kwam het gesprek toch vaak op mijn blog over hardlopen. Mijn collega’s komen uit heel Europa en we zien elkaar meestal maar een keer per jaar. Op Linkedin deel ik mijn verhalen ook en op dat platform lezen mijn collega het dus ook. Iedereen weet wel van mijn uit de hand gelopen hobby. Na het diner gingen we met de hele groep in de bar wat drinken. De afgelopen jaren was ik toch vaak een van de mensen die als een van laatste naar bed ging en met weinig slaap en misschien net een glas bier teveel de volgende dag weer tegemoet zag. Dit jaar niet, ik had mijn plan helder. Ik wilde heel graag hier hardlopen en zou dat moeten plannen anders ging het niet gebeuren. Om een uur of elf ging ik naar bed en zette de wekker op 6 uur.

Voor de wekker was ik wakker en keek op mijn telefoon, Global Running day vloog me om de oren op social media. Ik was het eigenlijk een beetje vergeten eerlijk gezegd maar nu was het extra tof! Ik sprong uit bed schoof de gordijnen open en zag de zon boven het meer langzaam opkomen. De dag ervoor was het bewolkt met behoorlijk wat regen maar nu was het perfect. Snel in mijn hardloopspullen en naar buiten.

Eenmaal buiten besloot ik het trottoir langs het meer te volgen en ik zou wel zien waar het ophield. Fietspaden waren er niet en met de rijstijl van de taxichauffeur nog vers in mijn gedachten durfde ik echt niet aan de kant van de weg te rennen. Ik ging rennen en zag nu pas hoe bizar mooi het hier is. De zon komt achter de bergen omhoog en straalt mij tegemoet, ik straal terug. Ik ben zo vroeg echt niet op mijn best maar man wat voelde ik me fijn en energiek. Uiteraard werden er veel foto’s gemaakt en was het ontdekken van de omgeving net zo belangrijk als het hardlopen. Prachtige oude hotels, vervallen huizen die hun oude glorie nog steeds uitstraalden. In dit gebied lijkt het alsof de tijd heeft stilgestaan en je waant je in een vervlogen mooie tijd, omdat er nog geen mensen op straat waren is het inbeelden hiervan nog makkelijker.

Na anderhalve kilometer hield het trottoir op en keerde ik terug en besloot ook de andere kant er nog wat kilometers aan te plakken, de andere kant was meteen met een stevig hoogte verschil en uitzicht op de hoge bergen. Na 5 kilometer keerde ik terug naar het hotel en voelde me geweldig.

Ik beleefde mijn eerste Global Running Day op een hele bijzondere plaats en vond het geweldig, het was een ultiem cadeautje.

Keep on Running in a free world