Zorgeloos hardlopen, hoe moeilijk het soms kan zijn

Ken je dat, je loopt al een behoorlijke poos hard en het loslaten van allerlei hardloop georiënteerde gedachten lukt maar niet.

Als ik naar mezelf kijk dan ben ik heel vaak in gedachten druk bezig tijdens het hardlopen. Een jaar geleden niet dan kon ik uren rennen en denken aan niets, helemaal niets. Ja hoe de konijnen in het bos voorbij renden en dat de vogels wel erg hard aan het fluiten waren of ik zong net iets te hard mee met de muziek op mijn hoofd. Verder dacht ik hoofdzakelijk niets bijzonders. Nu is het vaak moeilijk om aan niets te denken, hoe meer je van hardlopen weet hoe lastiger het is om “gewoon” hard te lopen.

Dan loop ik en denk ik de eerste kilometers al aan mijn tempo, “pas op niet te snel” is dat vaak. Daarna denk ik dan weer aan de houding van mijn armen, “pas op Mari niet alleen je onderarm maar vanuit je schouder”. Ik ken de tips voor een goede loophouding, maar mijn armen zijn lastige aanhangsels met een eigen wil. Als ik dat ooit goed wil krijgen moet ik er wel mee bezig zijn. Ohh en mijn voeten zetten zich neer als een beste Bassie (zonder Adriaan) imitatie. Mijn voeten wijzen echt naar buiten en dat is looptechnisch niet heel effectief. Voor je het weet ben ik daar weer mee bezig en kijk alleen naar mijn voeten, gevolg dat mijn armen weer alle kanten op slingeren.

Als ik daar dan weer mee klaar ben komt er opeens in mijn hoofd een facebookpost van Robert Lathouwers (wat een held vind ik dat). In die post heeft hij het over een hogere knie inzet waardoor je voeten als het ware de grond meer grijpen. Dat is goede informatie als je sneller wil worden. Dus dat probeer ik dan ook, in mijn ooghoeken zie ik de voorbij gangers wel kijken. Wat een rare hardloper zullen ze vast denken, want een hogere knie inzet klinkt makkelijker dan dat het echt is. Huppelen met een motoriek stoornis lijkt het wel als ik het doe.

Al met al ben ik teveel met hardlopen bezig tijdens het hardlopen, niet ieder loopje hoeft een training te zijn en gisteren lukte het weer. Tussen de buien door ging ik weg voor een rondje van 10 kilometer. Mijn horloge had ik om maar had hem gewoon op tijd gezet, geen hartslag, geen tempo, geen aandacht deze keer voor het horloge. Het tempo wilde ik laag houden en dat is goed te controleren op je ademhaling, niet te gek doen en gewoon genieten. Niet denken aan hoe ik loop maar gewoon lopen om het lopen.

Eenmaal in het buitengebied van Den Bosch rende ik door de natuur. De konijnen sprongen voorbij en mijn ademhaling was rustig. Ik was aan het genieten met een grote G. Ik liep langs het water en zag de rondvaartbootjes langs de vestingwerken van mijn stad varen, de mensen aan boord keken naar me en ze zagen me stralen. Dit loopje was pas een goede training, alles uit je hoofd en heerlijk zorgeloos lopen. Heerlijk, zo wil ik ze weer vaker.

Keep on Running in a free world