Hardlopen in de marge

Gisteren was er weer eens een leuk lokaal hardloopevenement, De Omloop van Empel. Vorig jaar werd dit voor de eerste keer georganiseerd door een klein aantal super enthousiaste hardlopers en toen was het al een groot succes. Dit jaar was de tweede editie en er waren in totaal bijna duizend deelnemers (inclusief de kidsrun), de organisatie had er zin in en de dag kon beginnen.

Op social media was de organisatie al ruim voor aanvang actief en de medailles, bloemen en afzetborden kwamen flink in beeld. Ze waren er duidelijk klaar voor, de grote vraag was natuurlijk of ik er klaar voor was. Ik ben op het moment niet bezig met lange afstanden en de focus ligt meer op sneller worden op de 10 kilometer. Daar ben ik nu een maand of twee mee bezig en ik wilde vandaag weer kijken of er progressie in zou zitten.

Het wedstrijdplan
Het is trouwens een gewoon evenement maar we noemen het graag een “wedstrijd”. Ik kan mezelf echt niet meten met de hardloopgoden die vooraan lopen, maar het is een wedstrijd met mezelf. Ik denk dat dit geld voor de meeste mensen die aan evenementen mee doen, je gaat rennen omdat het zo leuk is maar iedereen wil toch ook graag zijn of haar doel najagen. Wat ik vaak tegen de meeste mensen zeg, neem twee doelen. Één ambitieus doel en een realistisch doel en neem dat mee in je wedstrijd. Het ambitieus doel daar ga je voor, lukt dat niet dan kun je terug vallen op je realistische doel. Mijn ambitieuze plan was om harder lopen dan afgelopen dinsdag waar ik een tijd neerzette van 48:08 op 10 kilometer. Nu was ik alleen twee dagen verkouden geweest en dat doet normaal je conditie niet heel goed. Mijn realistische plan was, gas geven en hopen dat ik die 48 minuten haal.

De start zou om 12:30 uur zijn en een uur van te werd ik met de auto opgehaald door J. (van de Running Junkies) samen naar Empel waar het evenement was. Nog een stukje lopen vanaf de parkeerplaats, startnummer ophalen en dan kon ik wat gaan warmlopen. Dat warmlopen doe ik meestal niet maar ik merk dat het wel werkt, dus dat was het idee. De weergoden hadden een eigen idee en lieten het met bakken naar beneden vallen, gelukkig konden alle deelnemers binnen schuilen en werd de start een half uur uitgesteld. Het plan om warm te lopen viel in het water en het werd uiteindelijk binnen drie kwartier wachten. Een paar minuten voor start liep ik dan het startvak in. Terwijl het nog wat regende, sprak ik daar met nog wat bekenden terwijl we op het startschot aan het wachten waren. Na een spectaculair countdown muziekje konden we van start. Bam daar gingen we! De 5 en de 10 kilometer waren samen van start en zouden na ongeveer 1 kilometer allebei hun eigen route gaan volgen. Het was de eerste twee kilometers zoeken naar het tempo wat me lekker zou liggen. Inmiddels was het ook droog geworden trouwens. Niet kijkend naar het tempo maar naar de hartslag , die wilde ik niet te hoog laten gaan. Ik weet dat mijn maximale hartslag 179 is en de marges klein zijn. In kilometer 3 was mijn hartslag gestabiliseerd en bleef zo rond de 165 gemiddeld hangen, dit kon ik wel even volhouden.

Het parcours bestond uit lange verharde paden met af en toe wat hoogte meters en er was ruimte genoeg. Ik liep lekker en wilde tegen het einde een versnelling er in te gooien, met dat idee moest ik nu dus rustig blijven. Toch ging het op het 5 kilometer punt even mis. Er was een keerpunt wat bestond uit een hek waar je omheen moest draaien, een hele scherpe bocht dus. Op een of ander manier bracht me dat van mijn stuk en even had ik het zwaar. Even wat rustiger en herstellen dan maar. Langs de kant was het niet druk maar iedereen die aan het klappen was kreeg een duim omhoog, ze stonden er toch maar mooi. Zo liepen we lekker langs de Maas en in mijn kielzog zaten een aantal mannen die gemiddeld 20 jaar jonger waren. In de laatste kilometers mochten die me ook best inhalen, sterker nog ik zou het raar vinden als ze het niet deden dacht ik nog. Vanaf kilometer 8 het tempo langzaam iets omhoog en de laatste kilometer nog iets hoger. Met de finish in zicht en een bekende naast me kon een eindsprintje tussen ons niet uitblijven. Man-o-man die voelde ik wel even maar het was wel leuk, samen stonden we meteen naar de finish naar adem te happen. Ik klokte af op 46:31 en daarmee was mijn ambitieuze doel ruim gehaald!

In Empel hadden ze in ieder geval alles perfect geregeld en de lopers kregen de ruimte om te doen wat ze het liefste doen, lekker hardlopen. Een toffe kidsrun en afstanden van 5, 10 kilometer en ook nog een 10 engelse mijl. Goed verzorgd onderweg en daarna lekker genieten van de ontspannen sfeer die er aanwezig was.

Over twee weken loop ik in Amsterdam de Brooks 10K Champions Run, daar ga ik eens een ambitieus doel voor bedenken. De Marges zijn klein waarmee ik sprongetjes maak, maar het zijn wel sprongetjes voorruit.