De hete hel van Amsterdam, de Brooks 10k

Wat een dag was dit, 10 verhitte kilometers door Amsterdam tijdens de Brooks 10k Championsrun. Een blog over hoe je voor een PR wil gaan en niet eens in de buurt komt en hoe je inspirerende mensen bij elkaar krijgt.

Maar eerst terug naar de ochtend. Ruim op tijd vertrekken we met 8 mensen van de Running Junkies Den Bosch richting Amsterdam. We zijn er allemaal klaar voor en hebben er zin in. De doelen van ons zijn verschillend maar één doel staat centraal, veel plezier hebben vandaag. Al snel zijn we in Amsterdam en onderweg naar het museum plein is de tram al gevuld met hardlopers veelal gekleed in het blauwe Brooks shirts. Dafne Schippers lacht je tegemoet als je de stad inrijd. Op enkele gebouwen is Daphne larger than life op gigantische posters aanwezig. Op het Museumplein aangekomen is de zon al lekker aan het schijnen en de temperatuur loopt al flink op. Hier waar de EK speerwerpers hun sporen in de grasmat hebben nagelaten lopen wij nu. De sfeer is opperbest en het Rijksmuseum is een prachtig decor voor dit evenement. Le champion heeft alles perfect geregeld en Brooks heeft gezorgd voor toffe extra’s zoals foto’s en give aways. We zijn ruim op tijd en ik zie wat bekenden, maak foto’s en zie nog een klein stukje van de atleten die bezig zijn met het EK halve Marathon. Kort daarna brengen we de tassen weg en na 6 keer plassen (of was het 7?) staan we in startvak blauw.

Startvak blauw is het eerste startvak en er staan hooguit honderd mensen voor ons. Eigenlijk weten we dat het te warm is om voor een hele snel tijd te gaan maar we staan hier zo mooi en met het windje en in de schaduw voelt de temperatuur perfect. We laten we ons meevoeren met de muziek de sfeer en de adrenaline in ons lijf. Daar wordt het startschot gelost door de CEO van Brooks en weg zijn we. Veel te hard gaan M. en ik van start en lopen de eerste 3 kilometers veel te snel, na een kilometer is mijn hartslag veel te hoog maar we gaan door. De adrenaline spuit uit mijn oren want dit rondje Amsterdam is magisch, nu al. Er staat op dit stuk bija niemand langs de kant maar toch is het zo tof om hier te lopen. Ik dacht (vreemd genoeg) dat het parcours vlak zou zijn maar dat valt vies tegen, al snel lopen we over alle pittige verhogingen bij de grachten en na 3 veel te snelle kilometers zeggen mijn kuiten “auw, auw”. Kompleet in de verzuring en met een veel te hoge hartslag heb ik nog ruim 7 kilometers te gaan, mijn gemiddelde zakt iets maar ik blijf gas geven tegen beter weten in. Het tempo zakt steeds meer naar beneden en ik heb het zwaar, heel zwaar. Het maakt me niet uit het is 10 kilometer, daar kun je het best zwaar mee hebben. Voor je het weet is het weer voorbij zeg ik tegen mezelf. Ik zorg in ieder geval dat ik bij iedere drankpost genoeg drink.

Er staan inmiddels wel meer mensen langs de kant en ik weet dat het Vondelpark dichterbij komt, daar staan de Running junkies met hun cheerzone. Dat is het punt waar ik naar uitkijk omdat ik weet dat ze met heel veel mensen zijn vandaag. Van over de hele wereld zijn Running Crews naar Amsterdam gekomen en als ze niet lopen staan ze te cheeren. Ik moet nog een klein stukje en daar is het Vondelpark, mijn tempo is gezakt maar als ik het bord “over 200 meter cheeringzone” zie zet ik aan. Ruim voor ik bij de Cheeringzone ben hoor ik mijn naam al hard roepen, dit is zo cool en bijna onbeschrijfelijk hoe het voelt. Ik kom dichterbij en zie daar zoveel mensen mij aanmoedigen, High fives op rechts, fotograven van links, confetti overal. Jaimie Peeters maakte onderstaande foto. Kippenvel van tenen tot kruin is het gevolg een een hartslag die nog nooit zo hoog is geweest. Trost loop ik door en weet dat ik op de terug weg nog een keer langs ze kom.

De euforie heeft echter wel zijn tol gereisd en ik ben redelijk stuk aan het gaan, mijn tempo is ruim 30 seconden per kilometer langzamer dan de eerste 5 kilometers zie ik achteraf. Tijdens het lopen zag ik het niet omdat ik alleen naar mijn hartslag keek, het moet wel verantwoord blijven met deze temperatuur. Op ongeveer kilometer 8 komt Danny van Runners World Magazine naast me lopen en vraagt hoe het gaat. Slecht zeg ik, ik ben helemaal stuk en ik heb het zwaar. Danny zegt, kom we lopen hem samen uit.

Dat doet me goed en Danny past zijn tempo aan aan het mijne. Ook dat is hardlopen, samen iets afmaken omdat het alleen te zwaar is. Nog een keer komen we door de Cheering zone en ik versnel toch weer gek genoeg. Nu is het nog een klein stukje en Danny praat me moed in. Ik zie het Rijksmuseum alweer en daar onder is de weg naar de finish. Daar gaan we rechtsaf er onder door, de finish is in zicht en ik wil echt nog gas geven met een eindsprint. De laatste 50 meter zet ik de sprint in en ga voluit. Ik heb lucht en licht tekort op het moment dat ik over de streep kom en ik heb de dranghekken nodig om bij te komen. Danny en ik ik geven elkaar een high five en ik ben hem dankbaar.

Snel de medaille in ontvangst nemen van de lieve medaille dame en drinken, veel drinken. Na de Finish staat M te wachten en al snel zie ik nog meer bekenden. Iedereen heeft minder gelopen dan verwacht door de hitte en achteraf hoor ik dat er veel mensen onwel zijn geworden zelfs. In dit geval is het niet raar dat ik niet eens in de buurt van mijn pr ben gekomen. Ik ben best stuk gegaan maar ik ben ook naar mijn lichaam blijven luisteren en dat is natuurlijk altijd de beste tactiek ongeacht de eindtijd.

Nadat ons gezelschap weer kompleet is verhuizen we naar het Vondelpark en gaan zelf mee Cheeren op het cheeringpoint. Daar is inmiddels een groot feest aan de gang en er zijn zoveel crews van over de hele wereld aanwezig in het kader van bridge the gap (leuk om google daarop los te laten). Warm is de ontvangst en ik voel me meteen thuis. Er zijn mensen die ik met bewondering volg op Instagram en als de hip hop muziek harder gaat lijkt het alsof ik midden in een videoclip ben beland. Hier hangt een bijzondere vibe en ik ben getuige van iets heel bijzonders. Mensen die samen zijn gekomen omdat hardlopen meer is dan een rondje rennen in het park. Mensen die samen zijn gekomen omdat hardlopen veel meer is, het brengt mensen van alle rangen en standen samen. Ik zie dat hier recht voor mijn neus gebeuren en de hete hel van Amsterdam voelt opeens als een warme deken.

Terwijl Alicia Keys met New York door de speakers schalt en iedereen aan het dansen en het zingen is lopen wij richting tram en kunnen terug kijken op een bijzondere dag. Het doel om plezier te hebben is meer dan goed geslaagd.

Eenmaal thuis kan ik niet stoppen met vertellen en foto’s en filmpjes te laten zien. Deze dag heeft in ieder geval veel moois gebracht wat weer lang bij me zal blijven.