Perfecte voorbereiding op de Damloop. Echt niet, Tandarts horror

De Dam tot Dam loop komt snel dichterbij en ik heb er wel eens beter voor gestaan met mijn conditie. Nu had ik een paar weken geleden een acute bronchitis waardoor mijn conditie ongeveer -7 was. Nu was dat toch sneller weer op peil dan gedacht, daar stond ik echt van te kijken. Blijkbaar was de basis best oké, niet dat ik mijn tijd van vorig jaar ga evenaren maar toch.

Ik dacht het gaat best wel weer tot ik afgelopen maandag bij de tandarts was en dat is natuurlijk altijd feest. Nu ben ik heel wat gewend bij de tandarts en echt niet bang.

De kies die al eens een wortelkanaal behandeling had gehad in het verleden had weer een gaatje en moest gevuld worden. De daarnaast wonende kies heeft overigens ook een gaatje. De tandartsenpraktijk waar ik patiënt ben heeft verschillende tandartsen en vandaag werd ik geholpen door een heel ervaren vriendelijke man, ik had hem nog nooit ontmoet maar had meteen vertrouwen in hem.

Na een voorstel rondje tussen de tandarts, assistent en mijzelf kijkt hij naar mijn kies en zegt meteen “owh jee, dat ze die er nog nooit uit hebben gehaald”. Ik stond of beter lag daar niet van te kijken. De kies in kwestie stond al jaren heel erg naar binnen en drukte andere tanden en kiezen in de verdrukking. Schoonmaken daar was ook een bijna onmogelijk karwei vandaar duidelijk ook weer dit gaatje. Zullen we hem er dan maar uithalen, ik schrok niet want dit was al vaker ter discussie gekomen. Het moest er nu maar eens van komen dacht ik. Oké laten we dat dan maar doen zei ik, geef maar wel verdoving dan zei ik gekscherend (bij vullen vind ik dat niet nodig). Zo gezegd zo gedaan twee ampullen vies verdovingsspul verdwenen in mijn tandvlees. Langzaam maar zeker werd het ongevoelig. De tandarts haalde ondertussen zijn gereedschap kist leeg, dit werd geen gewoon kies trek geval. De kies stond zo naar binnen dat hij bijna horizontaal naar binnen wees, ik was daar wel aan gewend maar om hem er uit te trekken werd er wel wat vakmanschap verwacht.

Speciale tangen en chirurgische boortjes werden aan het wapen arsenaal toegevoegd. Nog steeds volop grappen makend ging de tandarts aan de gang, de tangen hadden slecht grip door de vreemde positie en het schoot niet op. Ik vond het best rond mijn kies was het goed verdoofd en ik dacht komt wel goed. Er moest geboord worden om de kies te splijten en zo wat ruimte voor de tang te creëren en dat ging goed. Maar nog kon de tang niet goed in positie worden gebracht. Weer boren en nu ging het minder goed, de boor maakte hoge toeren aan de binnenzijde van mijn mond. Mijn mondbodem (dat stukje waar normaal je tong op ligt) kwam naar boven en de boor ging te ver naar beneden. Een diepe haal van anderhalve centimeter schoot de boor door het weefsel van mijn mondbodem. Assistente schrok, ik voelde pijn en de tandarts stopte meteen. Ik zeg mag ik even rechtop zitten, daarna begon ik te zweten als een gek en niet veel later was ik buiten bewustzijn. Geen idee hoelang ik weg was maar langzaam hoorde ik weer stemmen. De stem van de assistente die zei “moeten we niet iemand bellen, moeten we niet iemand bellen” stelde me niet helemaal gerust. De tandarts was tegen me aan het praten maar ik hoorde niet echt wat hij zei. Natte washandjes op mijn hoofd en goed ademhalen brachten naar een flinke tijd wat rust. De tandarts had inmiddels ook een nat washandje op zijn voorhoofd en er kwam wel honderd keer sorry uit. Heb ik weer.

Uiteindelijk ging het wat beter en de kies moest er nog steeds uit! We gingen verder met een aantal pauzes. Na afloop zei de tandarts wil je het zien, ja dat wilde ik. Ik schrok er best wel van, het lag behoorlijk open. Maar toch kon ik naar huis. Uiteindelijk stond ik buiten zonder kies en met bibberende benen. De adrenaline was uitgewerkt en mijn lichaam moest zwaar herstellen van wat er zojuist gebeurd was. De rest van de dag heb ik niet veel gedaan en geprobeerd wat vloeibaar te eten. De volgende ochtend moest ik terug komen, de tandarts was eigenlijk vrij maar wilde de wond toch echt zien. Weer 100 keer sorry maar gelukkig geneest iets in je mond heel snel. De wond zag er al veel beter uit en de tandarts maakte zich geen zorgen. Dat gat waar eerst een kies zat moet nog verder genezen, komt wel goed maar het plan om deze week nog op hoge snelheid te trainen moet ik maar even laten varen. Het moet een beetje rustig aan deze week volgens de adviezen. Nu is het inmiddels woensdag en het gaat best oké, die wond in mijn mondbodem voel ik nauwelijks alleen is mijn kaak wat gevoelig.

Rustig aan leef ik naar de Dam tot Damloop toe, ik kan even niets anders kiezen.
Ik zie jullie zondag, mijn start is om 11:45 met heel veel andere bloggers.