Een heel mooi weekend RunDisney

Daar zit ik dan en ga proberen te vangen wat dit weekend met ons deed. Met ons bedoel ik Charlotte, Milo en mijzelf. Mocht je het niet gelezen hebben dan is hier te lezen wat Disney voor ons betekend, dan snap je onderstaand verhaal net wat beter misschien.

Op vrijdag ochtend ging de wekker vroeg om richting Amsterdam te gaan, spullen op de fiets een naar het station van ‘s-Hertogenbosch. Daar namen we de intercity richting Amsterdam waar de NS een Thalys voor ons had geregeld. Op Amsterdam CS werden we opgevangen door mensen van Disney die ons dit weekend zouden begeleiden. Ons is in dit geval een grote groep mensen die het hele weekend in Disneyland Paris zouden doorbrengen. Bloggers, journalisten en prijswinnaars van de Girlslove2run challenge.

NS International zorgde ervoor dat de reis snel en erg prettig verliep, in de trein had ik tijd genoeg om bij te kletsen met een hoop mensen. Eenmaal aangekomen op het station bij Disneyland Paris werden snel alle startnummers op de expo opgehaald en konden we inchecken in het New Port Bay Club hotel. Top hotel en wij hadden een kamer met balkon inclusief een prachtig uitzicht over Lake Disney. De rest van de middag hadden we tijd voor onszelf en uiteraard bezochten we meteen Disneyland. In 2011 waren we hier voor het laatst en op het moment dat we door de poort wandelen begonnen we bijna als vanzelf te huppelen. De muziek de kleuren, het voelde weer fijn en vertrouwd. De tijd was kort en voor we het wisten moesten we terug naar het hotel om de Inaugural party bij te wonen in Disney Studios. Daarna was het tijd om ons bed op te zoeken naar een lange dag. De volgende dag zouden de 5 kilometer race en de kidsrun plaatsvinden.

Zaterdag ochtend om 5:20 gaat de wekker, Charlotte moet om 5:45 verzamelen met iedereen die de 5 kilometer gaat rennen. In haar nieuwe flitsende hardloop outfit met strepen en sterren  gaat ze naar beneden. Ik heb vernomen dat het kijken wat omslachtig is en besluit daardoor om niet te gaan en op deze manier kan Milo nog lekker blijven slapen. Om zeven uur sta ik toch in het donker op het balkon en hoor de geluiden van de start. Zichtbaar is het niet omdat het achter de expo plaatsvind, toch zie ik de lichten van de schijnwerpers en hoor ik de muziek. Ik weet dat ze daar starten en 5 magische kilometers gaan rennen door Disneyland en door Disney Studio’s. Ik denk aan Charlotte en hoe ze het zal ervaren, nu is ze daar en moet ze het alleen doen. Als ze terugkomt vraag ik hoe het was, goed zei ze maar meteen kwamen ook de woorden “ik had er best last van”. We kijken elkaar aan en ik weet genoeg.

De 5 kilometer had geen tijdsregistratie en nu snappen we waarom, in de parken staan de Disney Karakters opgesteld en daar kun je mee op de foto als je wilt. Jazeker je doet mee aan een hardloopevenement en je kunt ervoor kiezen om onder weg op de foto te gaan met je favoriete prins, prinses of actieheld. Dat gebeurde veelvuldig en er waren echt wachtrijen. dan kan het dus gebeuren dat je twee uur doet over 5 kilometer. Charlotte niet ze liep gewoon haar 5 kilometer en vond het tof. Medaille nummer één was binnen.

Daarna gingen we aan het uitgebreide ontbijt en niet veel later konden we naar de start van de kidsrun, afhankelijk van je leeftijd werd je bij een afstand ingedeeld. Milo mocht zich klaar maken voor de 400 meter en hij had er zin in. In zijn RunDisney t-shirt en zijn nieuw gemaakte vriendin vertrokken ze onder begeleiding naar het startpunt. De papa’s en de mama’s konden wachten bij de finish. Bij de 100 en 200 meter mochten de ouders meerennen en het was superleuk om te zien. Verklede kinderen die hun uiterste best deden op het parcours. Op het einde stond Mickey High Fives uit te delen en kregen de kids hun welverdiende medaille omgehangen. Een half uurtje later was Milo aan de beurt en ik stond op ongeveer 200 meter langs de kant. Eindelijk zou hij er aan komen. Daar ging startwave één maar daar zat hij nog niet in. Bij startwave drie was het duidelijk dat hij er aan zou komen. Ik stond langs de kant met Running Lau, Kelly, Wilja en Marit. Zijn gezicht op stand serieus totdat hij ons heel hard hoorde schreeuwen, een duimpje ging de lucht in een een glimlach kwam op zijn mond. Daarna rende hij verder en maakte de 400 meter met veel plezier af. Medaille nummer twee was binnen!

Kort hierna gingen we het Disneyland Park in en vermaakten ons prima. Na de lunch in Plaza Garden maakten we nog een rondje in Casey Junior en een tochtje in de bootjes. Nu was het toch echt tijd om een mooie Mickey ballon te kopen. De mevrouw van het winkeltje snapte niet dat ze de gewichtjes er niet aan hoefde te knopen en deed heel erg haar best om het gewichtje zo goed mogelijk vast te maken. De ballon ging mee naar het plein voor het kasteel en daar werd hij dan uiteindelijk los gelaten. We bleven kijken totdat Mickey niet meer zichtbaar was en kompleet aan de horizon was verdwenen. Charlotte en ik waren stil. “Oma heeft al veel ballonen nu” zei Milo. Hij had gelijk en met deze woorden liepen we naar het hotel terug.

Later op de avond gingen we met zijn allen naar de Buffalo Bill’s Wild west Show. Deze show met Cowboys, Indianen, Paarden, Bizons en longhorns vind plaats een een grote arena en verteld het verhaal van het wilde westen. Uiteraard komen Mickey en Minnie ook nog tevoorschijn en tijdens de show krijg je een heuse cowboy maaltijd voorgeschoteld.

Na de show was het tijd om naar bed te gaan, mijn wekker zou om 04:45 gaan voor de halve Marathon. Hoe die ging, dat vertel ik in het volgende deel anders wordt het echt veel te lang, dat deel is het deel waar alles samenkomt.