De dag dat ik hardlopen niet leuk vond, de Zevenheuvelenloop 2016

Zo dat is eruit, ik die eigenlijk altijd geniet van het hardlopen had het niet naar mijn zin tijdens de zevenheuvelenloop 2016. Hoe dat kwam, lees je hieronder.

De laatste weken was ik niet fit, verre van dat zelfs. Ruim drie weken geleden had ik na een rondje hardlopen weer eens bloed in mijn urine, in mijn geval betekend dat meestal een niersteentje. Dat is geen uitzondering daar heb ik al jaren last van en heb gemiddeld zo’n 10 nierstenen per jaar. Ik denk echt dat ik daarmee in het Guinness Book of Records kan komen maar ik bedank voor die twijfelachtige eer. Gelukkig doet het niet altijd pijn, last heb ik er altijd wel van maar meestal is het goed te doen. Maar goed dit keer merkte ik na het bloed in de urnine dat ik mezelf niet echt lekker voelde de dagen erna. Dat niet lekker voelen werd erger en er kwam koorts bij, ruim een week koorts. Na een bezoek aan de huisarts volgde er een (zoveelste) doorverwijzing naar de uroloog en een antibiotica kuur inclusief zware pijnstillers voor een week. Er zullen weer diversen vervelende onderzoeken volgen om achter de oorzaak van de koorts en pijn te komen, want die weten we niet zeker deze keer. Twee weken thuis op bed en je conditie naar nul is natuurlijk niet ideaal als je graag hardloopt. Maar na twee weken voelde ik me wat beter en ging voorzichtig 5 kilometer hardlopen. Dit voelde best oké, en op woensdag liep ik er weer 10 en dan zou zondag de zevenheuvelen zijn van 15 kilometer. Moet kunnen dacht ik opportunistisch. Ik had wel besloten om alleen te lopen als ik dat verantwoord vond.

Op de zondag ochtend pakte ik mijn spullen en reisde met een grote groep vrienden naar Nijmegen af. In de trein bespraken we waar iedereen in de startvakken stond en het bleek dat niemand bij mij in het startvak stond. Ik besloot om zo in mijn eentje alvast naar de omkleed locatie te gaan en dan naar het startvak. Daar kwam ik Ron tegen (daar liep ik ook de Dam tot Damloop mee) en we kletsten wat. Ron wilde 1:15 lopen en ik had het plan om de eerste twee kilometer eerst naar mijn lichaam te luisteren. De 1:11.57 van vorig jaar zou ik zeker niet halen maar dat vond ik ook helemaal niet belangrijk.

Daar was de start en ik ging meteen aan de rechter kant van de weg lopen om mijn tempo te zoeken. Mijn horloge had ik zo ingesteld dat ik uitsluitend mijn hartslag zou zien en deze was meteen hoog en bleef hoog na de eerste twee kilometers. Ik vertraagde wat om deze naar beneden te krijgen maar nog steeds was hij aan de hoge kant terwijl ik de eerste klim al voor me zag opdoemen. Op kilometer drie begon ik al te twijfelen of ik niet beter kon stoppen. Was dit wel verantwoord, was dit wel slim ging er door mijn hoofd. Bij de eerste steken in mijn zij dacht ik, is het wel mijn zij, zijn het niet mijn nieren. Zo liep ik de eerste 5 kilometer met twijfels om door te gaan. Na 5 kilometer was ik voor mezelf op een point of no return, terug wandelen leek me niets en ik ging door. Maar in mijn hoofd bleven de twijfels, na de drankpost weer steken in mijn zij. Link en rechts en ik dacht ook mijn nieren te voelen. Ik bleef doorlopen aan de rechter kant van de weg, uiterst rechts. De borden gaven tenslotte aan “langzame lopers rechts” en daar hoorde ik vandaag bij (gezien het startvak waar ik begon). Ik ging me steeds meer irriteren aan alles onderweg maar hoofdzakelijk aan de lopers die mij ook nog eens rechts wilde inhalen. Snelle lopers mopperen vaak op lopers die links lopen maar nu liepen dus ook de snellere rechts en botsen tegen me aan. Ik liep zover rechts dat ik de rand van het asfalt voelde, hoezo wil je daar nog langs dan. Op een moment werd ik voor de zoveelste keer aan de rechter kant ingehaald en de beste man stampte aan de kant zo door de modder dat deze nog net niet in mijn ogen belande. Dit was de druppel en ik duwde tegen hem aan en mopperde flink, “sorry, je hebt gelijk” kreeg ik te horen. Al met al merkte ik steeds meer dat ik teveel met andere dingen bezig was dan met plezier hardlopen. Iets was ik normaal heel goed kan, tijd kan ik van ondergeschikt belang maken en genieten kan ik bovenaan zetten. Vandaag niet, vandaag was het helemaal niks.

Eenmaal over de finish in 1:23.10 appte ik meteen naar huis dat het zwaar was. Daarna ging ik naar het toilet omdat ik weer bang was om eventueel bloed te plassen. Dit was gelukkig niet het geval maar het gaf zo aan waar ik met mijn hoofd mee bezig was. Ik maakte met een geforceerde glimlach een medaille selfie en ging me omkleden.

Na afloop zouden we elkaar weer allemaal treffen in het café en daar ben ik naar toe gegaan. Na een korte tijd was ik er klaar mee en voelde me niet tof, ik heb snel gedag gezegd en ben in mijn eentje naar huis gegaan. Ik ben echt van het samen uit, samen thuis principe maar vandaag zat het er niet in.

De tijd die ik heb gelopen vind ik niet belangrijk maar het geeft in mijn geval wel aan hoeveel je inlevert als je even ziek bent. Wat een grotere rol speelde is dat ik niet kon ontspannen en genieten van het lopen. Ondanks alle lieve mensen waar ik mee samen was, ondanks het mooie parcours, ondanks de goede organisatie, ondanks de vele lezers die me gedag zeiden vond ik hardlopen vandaag niet leuk.

Zie ik het nu somber in voor de komende tijd, nee zeker niet maar de zevenheuvelloop was even niet mijn dag. Mijn dag komt wel weer.

Keep on running in a free world.