De stad ontwaakt terwijl ik mijn rondje ren

Ik ben een Bosschenaar, geboren en getogen en zoals de meeste Bosschenaren ben ik trots op mijn stad. Vorige week vrijdag ging ik rennen met iemand die pas hier is komen wonen. Mijn vraag aan haar was “ken je de weg al een beetje in het centrum”, het ontkennende antwoord was voor mij een goede reden om de stad al rennend aan haar te laten zien. Al hardlopend nam ik haar mee door de middeleeuwse vesting stad en vertelde haar de vele verhalen die bij de stad en zijn gebouwen horen.

Deze ochtend ging ik alleen rennen door mijn stad en nam voor deze keer mijn camera mee om haar ook aan jullie te laten zien, mijn stad Den Bosch.

De stad ontwaakt en ik stap naar buiten, een rondje hardlopen door het centrum en regelmatig bewust kijken waar ik ben. Ik heb mazzel en woon aan de rand van het centrum, een keer over de rivier de Aa en een keer over de zuidwillemsvaart en ik ben er. Meteen over de Zuidwillemsvaart is een grote bouwput, waar vroeger het ziekenhuis stond is nu een gapend gat waar in de komende jaren appartementen zullen verijzen. Nu wordt de bouwput bewaakt door vers gespoten graffiti die de nietsvermoedende wandelaars in de gaten houden.

Een stukje verder zijn er nog wat oude gebouwen van het voormalige ziekenhuis bewaard gebleven. Het Sanatorium waar in de dertiende eeuw herstellende zieken terecht konden is nu een van de hot spots in Den Bosch. Een lunchroom met dansvloer voor de late uurtjes, de naam Mariapaviljoen is gebleven.

Vanaf hier ben je in het oude centrum en onder dit oude centrum ligt de Binnendieze, een eeuwenoud riool wat vandaag de dag, toeristische trekpleister nummer één is. Jaren geleden werd de hele Binnendieze ontdaan van alle troep en werden de muren gerestaureerd. Nu kun je er rondvaarttochten op maken die echt onder de stad doorvaren. Onder het stadhuis, onder de huizen en een stukje buiten de stadsmuur richting de Grote Hekel. Overal in de stad kom je de Binnendieze weer tegen.

Weer een stukje verder zie je nog een toegangspoort tot het oude ziekenhuis terrein, dat je daar vroeger niet zomaar binnenkwam mag duidelijk zijn.

Ik ren verder door de stad die langzaam op gang komt. Mensen fietsen of wandelen naar hun werk. Winkeliers maken hun ramen schoon en in de Korte Putstraat worden de tafels al weer gedekt. De straat die met mooi weer uitpuilt van de mensen, de straat waar in ieder pand een kroeg of restaurant zit. Nu worden op dit vroege uur de laatste bierresten weggespoeld en maken ze zich op voor een nieuw dag.

Den Bosch mag zich een stad noemen maar is vaak net zo kneuterig als een middeleeuws dorpje. De lokale politiek doet zijn best maar slaat net zo vaak de plank mis, als raak. Zo is het terras beleid vorig jaar zelfs met een meetlat gecontroleerd en werden te hoge tafels beboet. Je kunt je er druk om maken, ik moest er hoofdzakelijk om lachen. Als je door deze straat rent zien je in ieder geval wel dat de tafels bijna allemaal even hoog zijn.

Ik ren weer door en kom in de straat van het Noord-Brabants Museum. Afgelopen weekend was ik er nog binnen, heerlijk rustig was het. Afgelopen jaar was dit wel anders, reserveren moest je om bij de tentoonstelling van Jeroen Bosch te mogen zijn. Zelfs tot laat in de avonduren was het museum te bezoeken. Op het binnen plein was het deze ochtend muisstil.

Mijn tocht gaat verder door de smalle straatjes, die straatjes worden vaak weer verbonden met nog smallere straatjes. Helaas zijn deze in de laatste jaren steeds vaker afgesloten met een hek. In de smalle straatjes zitten de leukste tentjes, zo ook Voltaire. Voltaire zit er al heel lang en in het verleden kwam ik er vaak, koffie en vriendschappen dat zijn mijn herinneringen aan dit fijne tentje.

Het centrum is niet groot en iedere keer kom je weer op de markt, het centrale plein uit. In totaal waren er vroeger drie hoofdwegen die het centrum van Den Bosch binnen kwamen en alledrie komen ze uit op, hoe kan het ook anders, de markt. Bijna ben ik ook op de markt maar nu eerst nog door de Karrenstraat waar op het einde het snoepwinkeltje van Roos zit, de Bossche Suikeroom. In dit prachtige oude pand staat Roos achter de toonbank en als ze aan het werk is zal ze altijd even zwaaien. Probeer het zelf maar eens als je langs loopt. In de winkel wordt nog echt ouderwets snoep verkocht zoals je in de etalage ziet.

Na deze straat sta ik op de markt waar de zon opkomt achter het beeld van Jeroen Bosch. Het pand daarachter “De Kleine Winst” is het pand waar Jeroen Bosch zijn atelier had. Nu kun je in het middeleeuwse pand onder andere virtual reality brillen komen met de wereld van Bosch erin. Hel en verdoemenis zou Bosch zelf waarschijnlijk bij het idee hebben gedacht.

Vanaf de markt ren ik door de Kerkstraat naar de Parade en daar kun je niet om de Sint Jan’s Kathedraal heen. Al eeuwen staat hij daar met zijn al zijn boogbeeldjes op het dak.

Ik loop een rondje eromheen en ga de boerenmouw in, deze straat is een oase van rust midden in het centrum en er is hier nog iets. Het meest mooi uitzicht op de Sint Jan vanuit een straatje. Zeker als de zon perfect staat of juist net onder gaat, prachtig is het dan.

Den Bosch staat vol met kerken en steeds meer vinden een andere bestemming. Ik ben bijna thuis maar loop nog door de Sint Josefstraat, daar staat de Oranjerie een oude kerk dus. Tegenwoordig is het een party centrum waar grote feesten worden gehouden en de DJ dan op de kansel staat. Zo bereikt deze kerk opeens toch weer heel veel mensen. De heilige beelden aan de buitenkant zijn de zwijgende portiers geworden.

Nog twee keer het water over en ik ben weer thuis. De stadsreiniging veegt de laatste straatjes, de stad is weer klaar voor een nieuwe dag. Als jij in Den Bosch bent en je wil een rondje hardlopen met tourguide. Laat maar weten, misschien neem ik je wel mee door mijn stad.

Keep on running in a free world.

P.s. Op mijn Facebook pagina staan nog meer foto’s die ik deze ochtend heb gemaakt