Mijn eerste 5 kilometer wedstrijd ooit

Nu loop ik al bijna 5 jaar hard maar nog nooit liep ik een 5 kilometer evenement met tijdregistratie. Hoe het kwam dat ik dan eindelijk besloot om de 5 kilometer te gaan lopen, heel simpel de reden was van praktische aard. In Rosmalen (in de wijk de Grote Wielen) werd op tweede Paasdag de Wielenloop georganiseerd en dat leek me wel leuk om aan mee te doen. Een leuk evenement in de buurt, niet te groot en op de fiets bereikbaar. Leuk georganiseerd met een kidsrun, een 5 en 10 kilometer rondje.

Een paar weken eerder zei ik thuis, “de Wielenloop daar wil ik wel aan meedoen”. Ja maar het is Pasen, dan zijn we allemaal vrij en kunnen we leuke dingen doen was het antwoord. Geen punt dacht ik dan loop ik de 5 kilometer want die start eerder en ik ben eerder klaar, mooi compromis. Zo gezegd zo gedaan en op deze manier fietste ik op tweede Paasdag richting Rosmalen voor mijn eerste 5 kilometer wedstrijd.

In de ochtend had het nog flink geregend maar nu scheen er een zonnetje op de weg naar het startveld. Even inschrijven en 5 euro betalen voor een startnummer met losse chip en door naar de kleedkamer. Uiteraard had ik mijn spullen al aan, korte broek en “ons” nieuwe Running Junkie shirt. Jas en trainingsbroek uit en eens gaan kijken of ik al bekenden zie buiten. Even later zie ik al een aantal Junkies die ook de 5 gaan lopen en na een paar minuten kunnen we al het startvak in. Het deelnemersveld is denk ik rond de 350 voor alle afstanden en voor de 5 kilometer is het gezellig druk in het startvak. We gaan een beetje vooraan staan en de speaker vraagt aan een van de voorste jongens wat hij voor tijd wil gaan lopen, 18 minuten hoor ik. Daar ga ik dus maar niet achteraan besluit ik meteen.

Bij het ontbijt had ik al zitten kijken hoe hard ik moet lopen om rond de 24 minuten te eindigen. Via een app (Pacecalculator) zie ik dat de verschillen echt klein zijn op een relatief korte afstand, met andere woorden als je een minuut sneller wil moet je echt heel hard aan de bak. Ik heb geen idee hoe hard ik kan op deze afstand, weet niet eens hoe mijn vorm vandaag is. In het startvak denk ik nog, die biertjes van gisteren waren misschien niet het beste plan als je heel goed wil lopen. Ik besluit dat ik diep wil gaan en wil kijken wat ik kan, als het rond de 24 minuten uit zou komen ben ik al blij.

Nog even staan we in het startvak, lachen wat en wachten op het aftellen. De hoofdsponsor heeft de “eer” om het startsignaal te geven met een oude bel. Er wordt afgeteld van 10 naar 0 en daar gaan we, daar ga ik. In het voorste groepje lopen nog een aantal kinderen mee die breed glimlachend aan het sprinten zijn. Dat ze het niet vol gaan houden op dit tempo weten de kids nu nog niet, ik weet dat wel en laat ze lekker gaan. De “18 minuten” jongen gaat er flink vandoor en er zitten een paar mannen achter hem aan, ik laat me niet gek maken en loop mijn eigen tempo.

De kopgroep van jonge honden (zeker allemaal 20 jaar jonger) heeft al een flink gat geslagen. Kort hierna loop ik in de buurt van een man die ongeveer mijn leeftijd moet hebben en we lopen redelijk hetzelfde. Zelfde pasfrequentie en zelfde snelheid. Zonder dat ik hem bewust als haas wil gebruiken loop ik al snel 2,5 kilometer achter hem aan. Na 2,5 kilometer ga ik op kop lopen en het tempo is stabiel. Mijn ademhaling is zwaar en mijn hartslag hoog, hoe hoog? Ik kijk maar niet, ik ben ruim op over de helft en ik wil doorgaan. Dat ik op een flink tempo loop voel ik inmiddels aan alles, dat alles begint ook echt wel pijn te doen. Vanaf kilometer 4 hoor ik mezelf flink puffen en steunen en voel de verzuring in mijn kuiten. Mijn leeftijdsgenoot heeft het duidelijk beter verdeeld en zet een versnelling in, ik laat hem gaan. Dat mijn paasontbijt het liefste weer naar buiten zou willen komen is op dit moment ook niet heel plezierig. Nog één kilometer Mari, kom op je kan dit. Ik hoor de speaker alweer en zie het sportterrein steeds dichter bij komen, ik heb het zwaar maar wil een eindsprint er uit persen, gaat dat nog lukken. Ja, het zit er nog in en helemaal gesloopt kom ik over de finish lijn.

De afstand was net even wat meer dan 5 kilometer (170 meter te lang) maar ik klok af op 22:23! Later zie ik op Strava dat mijn 5 kilometer tijd 21:49 aangeeft en dat had ik nooit verwacht. Dat het dik onder de 24 minuten is vind ik fijn maar het geeft vooral echt een boost omdat het me verteld dat die longontsteking van eind vorig jaar echt helemaal weg is. Nog even wacht ik op de rest van de Junkies die ook binnen komen en hierna ga ik snel naar huis. Het lopen van een 5 kilometer vraagt echt wat anders van je dan een 10 kilometer wedstrijd. Je kunt het veel moeilijker indelen en je krachten verdelen, het was wel echt leuk dat wel! Meer dan de moeite waard om het eens te proberen en voor herhaling vatbaar al ligt de lat voor mezelf ook meteen aan de hoge kant.

Later in de middag lopen we met mijn fijne gezin door de boerenvelden en door de aardbeienkassen. Ik voel dat mijn kuiten heel moe zij, moe maar voldaan.

Keep on running i a free world

P.s. je kunt nog steeds meedoen aan de Wings For Life Run actie, klik hier.