De keiharde waarheid over hardlopen volgens M. van Hooft

Daar was opeens in mijn mailbox een plotselinge ongevraagde gastblog. Een gastblog van stadgenoot én hardloper, Maarten van Hooft. Maarten en ik hebben een verleden wat enkele raakvlakken heeft en pas de laatste jaren is een van die raakvlakken hardlopen. Zijn mail, bleef mij aankijken en nu kunnen jullie meekijken.

De keiharde waarheid van hardlopen volgens (overigens door mij zeer gewaardeerde) M. van Hooft.

Recentelijk heb ik de Rotterdam Marathon gelopen in een niet onverdienstelijke tijd van 3.19.27. Dat vind ik een dusdanige tijd dat ik besloten heb de altijd zo vrolijke Mari eens van repliek te dienen wat betreft hardlopen, middels een gastbijdrage op zijn blog. Want ik wil even een aantal zaken uit de wereld hebben geholpen en wellicht heb ik met het platform van de heer Durieux een aantal mensen dat wil luisteren. Bij deze mijn 6 wijsheden:

1. Er is maar één hardloopwaarheid

Geloof me, als je in het startvak van een marathon staat, dan lopen de zenuwen door je lijf als je niet stevig in je hardloopschoenen staat. Met 100 man en vrouw in zo’n vak heb je 100 meningen. Wel gelletjes, geen gelletjes. Inlopen, niet inlopen. Sportvasters en duurlopers. Laat je niet gek maken: er is maar één hardloopwaarheid. De jouwe.
Leuk al die goedbedoelde tips, maar als eigenwijze flapdrol mag je ze allemaal glashard in de wind slaan. Ik heb nu drie marathons gelopen op niks anders dan water en twee Dextro’s. Een hardloopschema had ik niet, behalve die ene in mijn hoofd. En een hartslagmeter heb ik in die 13 jaar dat ik nu hardloop nog nooit gebruikt.

2. Hardlopen is niet gezellig

Gezellig met vrienden lopen! Yeah. Loopmaatjes ben je dan geloof ik. Da’s allemaal leuk en aardig, maar wanneer jij een écht goeie tijd neer wil zetten voor de marathon moet je het wel heel erg treffen met een loopmaat. Zelfde tempo, zelfde schema, zelfde tijden kunnen lopen. Afgelopen winter heb ik 75% van mijn training in mijn eentje gedaan. En zo hoort het ook. Als hardlopen gezellig zou zijn, liepen wel veel meer mensen een marathon.

3. Hardlopen is niet leuk

Natuurlijk, lang leve de endorfine die je aanmaakt en de runners high die je krijgt na zoveel kilometer, maar diep van binnen weten we allemaal dat hardlopen niet leuk is. Zeker wanneer je alleen op pad moet, dan wil je elke kilometer omkeren of stoppen. Of vraag je je af waar je in hemelsnaam aan begonnen bent. Maar ja, de voldoening na afloop is zo lekker dat je dat er allemaal voor over hebt.

4. Luister naar je lichaam

Het meest irritante aan hardlopen is wel dat je moet luisteren naar je lichaam. Je kop wil verder, jij wil sneller en of alles eerder kan. Een kleine blessure? Wacht liever een week langer met weer gaan lopen. Te snel weer aan de bak willen is een typisch geval van niet luisteren naar je lichaam. En nu we het toch over luisteren hebben: probeer eens te lopen zonder muziek. Dan hoor je de stemmen in je hoofd beter die zich afvragen waar je aan begonnen bent (zie punt 3). Maar ook hoor jij je ademhaling en ‘hoor’ jij je hartslag. Wellicht even wennen, want lopen wordt er niet leuker en gezelliger op (zie 2 en 3), maar ik denk dat je zonder muziek beter kunt luisteren naar je lichaam. En bovendien, als je die wedstrijd loopt is het wel zo fijn voor de mensen langs de lijn dat jij hun aanmoedigingen kunt horen.

5. Zorg dat je jezelf tegen komt

Wanneer je een beetje hardloopprestaties neer wilt zetten, zul je af en toe in het rood moeten. Van gezellig en leuk hardlopen ga je namelijk niet ineens persoonlijke records lopen. Daarvoor heb je karakter nodig. Als het regent: lopen. Als het niet uitkomt: tóch lopen. Als je geen zin hebt: ga wél lopen. Alleen dan ga je doelen bereiken. Anders zou hardlopen wel gezellig en leuk zijn geweest (zie 2 en 3). Jezelf tegenkomen is het mooiste dat er is!

6. Vergeet alles wat ik heb gezegd.

Zie punt 1. Voor de rest sluit ik me aan bij Mari met z’n ‘keep on running in a free world’, maar laat het bij deze gezegd zijn dat hardlopen lang niet zo rooskleurig is als dat ie allemaal vertelt op zijn website.

Dank Maarten en wie weet tot een volgende blog op je weg naar Boston. Keep on running i a free world