Een hardloop evenement dat je echt raakt

Als ik een dag na de Wings For Life World Run moet omschrijven hoe het was dan kan ik alleen maar zeggen dat het een evenement is dat je echt raakt. Nergens is het goede doel zo zichtbaar als bij deze bijzondere run. Ik neem je mee op mijn eerste Wings For Life Run in Breda.

Bijna aan ieder groot hardloopevenement zit een goed doelgekoppeld, dat is mooi zonder meer. Maar bij de meeste evenementen zie je dan een paar weken later op Facebook dat er ergens een kartonnen cheque wordt overhandigd met een bepaald bedrag en dat is het dan, er ontstaat bij de deelnemers niet echt een binding met het goede doel. Hoe anders dat het kan zijn bewijst de organisatie achter de Wings For Life Run.

Ik had het geluk dat ik een paar weken eerder al in contact kwam met Diego, de ambassadeur van de organisatie in Nederland. Diego is door een vervelend ongeluk in een rolstoel beland met een dwarslaesie. De gehele opbrengst van de run gaat naar het onderzoek naar de genezing van deze dwarslaesies. Diego was niet de enige die er gisteren bij was, maar samen met veel van zijn lotgenoten en “gewone” lopers stonden we zijn aan zij aan de start.

Een paar uur eerder was ik al vertrokken met de trein naar Breda, de trein was gezellig druk met Feijenoord supporters die met halve liters bier en goede zin de stemming in de trein bepaalde. De supporters gingen ervan uit dat hun club vandaag landskampioen zouden worden. Ik als niet voetbal kenner vond het allemaal best zolang het treinstel maar in ongeschonden staat in Breda aan zou komen en dat lukte. Op uitnodiging van PUMA mocht ik me melden in het bedrijven paviljoen waar ik vriendelijk werd ontvangen en ik kennis maakte met mijn mede PUMA teamgenoten. Na het omkleden inclusief nieuw schoenen en een pannenkoek werd het tijd voor een groepsfoto en vertrokken we gezamenlijk naar de start. Iedereen had een eigen doel om te lopen, we wisten uiteindelijk niet hoever we zouden komen omdat de finisch achter je aan komt. Snap je dat of niet?

Oké, ik leg het nog een keer uit. Iedereen start tegelijk en het is een ronde van 25 kilometer, na 30 minuten start de Catcher Car en dat is ook de finish. De auto meet precies hoever je hebt gelopen vanaf de start tot het punt waarop hij je inhaalt. Je hebt een voorsprong van een half uur maar de auto rijd het eerste uur 15 kilometer per uur en versnelt dan na een tijd ook met een kilometer per uur. Résumé, je weet van te voren niet hoever je die dag gaat lopen en dat is raar. Mijn doel voor die dag was in ieder geval om ergens tussen de 20 á 25 kilometer te lopen. Ik was wat verkouden en als ik het niet zou halen was het ook goed. Terwijl dit alles door mijn hoofd ging werd er druk opgewarmd in het startvak, zonder mij overigens. Opwarmen doe ik wel als ik ga lopen, ik had tenslotte nog genoeg kilometers te gaan.

De starttijd was precies 13:00 uur en niet alleen in Breda maar op alle Wings For Life Run evenementen wereldwijd. In 25 landen werd er tegelijk gestart en thuis kon iedereen dat volgen, op een soort CSI achtig scherm zag je de lopers en hun statistieken. In al die landen werd er door 155.288 hardlopers aandacht geven aan het goede doel. Maar goed ik zag dat later pas (er waren nog deelnemers aan het rennen toen ik al thuis was). Nu zag ik heel veel gele t-shirts die klaar stonden om te lopen. Bam, daar gingen we op een lekker breed stuk weg mochten we de run beginnen. Uiteraard begon ik te snel maar ach dat hoort er een beetje bij. Beetje inhalen en tempo zoeken, dat zou uitkomen op ongeveer 5 minuten per kilometer. Dat tempo voelde goed voor het moment en ik zou wel zien hoe dat bleef voelen. Het was een mooi gezicht om de rolstoelers tussen ons in te hebben en het respect voor deze deelnemers steeg alleen maar. Op de geasfalteerde wegen hadden ze het al zwaar maar er kwamen ook nog straten aan met lossen stenen,

Ik liep vandaag gewoon alleen, met mezelf, zonder echt plan en dan kom je ondertussen genoeg mensen tegen voor een praatje. Zo liep ik een tijdje op met iemand en kletste wat, op het moment dat hij aangaf dat het iets te snel ging wensten we elkaar succes en gingen we ons eigen tempo verder. Zo kwam ik nog al wat mensen tegen onderweg die ik kende en overal werd er gelachen en gekletst. Zonder dat ik het echt in de gaten had zaten er alweer 20 kilometer op en ik voelde dat het echt wel wat zwaarder werd. Dat ging dan ook in een rap tempo door, dat zwaarder worden. Waar ik eerder nog dacht dat ik misschien de 25 wel zou halen was dat idee nu toch echt weg en ik moest ook heel nodig plassen. Dat moest dan maar gebeuren want ik stelde het al een aantal kilometer uit, op het moment dat ik even stil ging staan voelde ik ook meteen een pijntje in de dieper gelegen bilspier aan de rechterkant. Te weinig (zeg maar geen) core stabilty oefeningen gedaan, dat was de oorzaak en het feit dat ik de laatste tijd niet heel veel lange afstanden loop. Tanden op elkaar en doorgaan dacht ik. Ja, tot ik dat viaduct zag wat omhoog ging, toch maar even wandelen en dat begon best wat pijn te doen. Op het viaduct zag ik in de verte ook de Catcher Car aankomen, mijn tijd was gekomen dacht ik dramatisch bij mezelf (met een glimlach). Inderdaad duurde het niet heel erg lang meer, mijn tempo ging omlaag en die van de auto duidelijk niet. Waar de meeste mensen nog in hun tempo werden opgejaagd door de auto was bij mij de energietank echt leeg. Op 22,99 kilometer was de run voorbij en wandelde ik terug naar het startveld, Annemerel hield me gezelschap en vrolijk kletsend haalde we onze medaille op.

Nog even bleef ik op het startterrein waar van alles te doen was maar besloot al snel om naar de kleedruimte te gaan voor warme kleren. Daar aangekomen zag de begeleider van Diego me staan en kwam naar me toe. “Diego heeft een record gehaald” zei hij, daar staat hij. Ik snelde naar Diego toe en feliciteerde hem met de bijzondere prestatie, 25 kilometer had hij gehaald. Als je bedenkt dat deze positieve jongen een aantal jaar geleden nog gewoon kon hardlopen en vooruit kwam zonder zijn rolstoel, dan zie je meteen hoe belangrijk het goede doel achter de run is.

Op de weg naar huis zaten er een paar Feijnoord supporters stil in de trein, verdriet omdat hun club verloren had. Ik had geen verdriet ik was trots, trots omdat ik vandaag getuige was van misschien wel de meest bijzondere run van de wereld. De Wings For Life Run, een hardloopevenement dat je echt raakt omdat het zo zichtbaar is waar het om gaat.

Keep on running (and rollin) in a free world

P.s. de laatste foto is van mijn eerste ontmoeting met Diego