De lange duurloop, straf of beloning

Als je toevallig in het najaar een Marathon gaat lopen, zit je nu waarschijnlijk al op langere afstanden in je schema. De lange duurlopen dus. Ik heb vanochtend vanuit mijn schema weer de eerste gedaan, 18 kilometer. Hoe het voelde, was het een straf of een beloning?

Ik loop wel vaker wat langere afstanden maar ik loop ze zelden alleen. Vind ik gezellig, lekker met andere mensen lopen en ik ben dan vaak degene die het meeste aan het woord is. Hardlopen en kletsen gaan bij mij heel goed samen, sterker nog mijn mond dicht houden tijdens het lopen, daar heb ik moeite mee. Ik predik vaak ook als een soort apostel dat hardlopen met andere mensen goed voor je is, je loopt makkelijker een iets verdere afstand, het is sociaal, je hoeft de route niet alleen te bedenken en je maakt vrienden.

Allemaal waar, maar voor mijn Marathon wil ik alle lange duurlopen weer alleen gaan lopen. Op 5 november sta ik aan de start voor de New York Marathon en daar loop ik ook alleen. Niet helemaal natuurlijk, er lopen nog een tig-duizend andere malloten op de dezelfde straat in dezelfde richting, maar toch die 42,195 km zal ik toch echt alleen moeten doen. Met deze insteek stond vandaag mijn 18 km duurloop alleen op de planning.

De jongste was naar school en vrouwlief naar haar werk en ik, ik was klaar voor mijn rondje. Ik wil de voorbereiding helemaal goed doen dus voor deze afstand had ik ook al een drietal gelletjes mee en in verband met het warme weer ook meer dan genoeg water. Alles in mijn rugzakje en ik kon op pad. De route had ik in het verleden al vaker gelopen dus de weg was bekend. Mijn schema schreef voor dat ik 10 km per uur moest lopen wat op zich voor mijn aan de langzame kant is. Bij vetrek dus echt even moeten zoeken om op dat tempo uit te komen maar het lukte vrij aardig. Ik woon aan de rand van het centrum en moest eerst een paar kilometer afleggen om zo op het mooiste én autovrije stuk van de route te komen. Langs de maas, via een woonwijk Maaspoort en de dorpjes die er tegen liggen. Over de dijken en dan via het laatste dorp Empel nog een heel lang recht stuk langs het Maximakanaal. Geen auto te zien en zelfs fietsers op maandag ochtend zijn zeldzaam.

Maar goed eerst nog naar de Maas. Ik heb de radio aan, op mijn hoofdtelefoon hoor ik 3 FM en Michiel Veenstra is bezig met zijn ochtend show. Ik stuur tijdens het lopen via de app een bericht naar de studio en niet veel later benoemt Michiel precies wat ik aan het doen ben in de uitzending. Michiel en ik hebben elkaar vorig jaar via het hardlopen ontmoet en hebben op deze manier wel eens contact. Hoe leuk en bijzonder ik het vind dat er op de radio wordt verteld dat ik bezig ben met de voorbereidingen voor de New York Marathon. Noem me sentimenteel maar op het moment dat ik het zo op de radio hoor heb ik al een brok in mijn keel, dat belooft wat voor november in New York. Michiel draait een plaat voor mij en in voel me bijzonder.

Ik zit nog niet helemaal in mijn flow maar loop best lekker, nog steeds wat rond dat tempo aan het jojoën maar het gemiddelde klopt aardig. Nu ben ik inmiddels bij de Maas en het mooiste stuk van de route begint. De zon doet zijn best om de uiterwaarden op te warmen en een mooi licht over het landschap te strooien en ik, ik kom in de flow. Geen verkeer alleen een uitgestrekt landschap met een geasfalteerde slingerweg waar ik over heen ren. Deze weg kan ik ruim 10 kilometer vervolgen zonder verkeer tegen te komen en dat is heerlijk. Mijn gedachten komen wat verstrooid binnen, gedachten over New York, gedachten over voeding onderweg en gedachten over de komende maanden. Stap voor stap gaan de meters onder me door en kom ik in een stabiele cadans die een rustig gevoel mee brengt. Ik ken de route heel goed maar zo als ik nu loop voelt het bijna alsof ik niet weet waar ik ben. Ik ben niet van de meditatie of andere zen achtige toestanden maar dit is wel heel fijn merk ik. Nog steeds komen er gedachten binnen maar niets wat echt impact heeft, ik loop alleen en vind het heerlijk. De muziek staat nog steeds aan maar is toch op de achtergrond lijkt het. Een paar liedjes komen binnen en raken me, verder hoor ik nauwelijks wat er wordt gezegd tijdens het nieuws. Deze flow heb ik lang niet meer gehad, dit kan ook alleen gebeuren als je in je eentje gaat rennen. Geef je gedachte de ruimte, geef je gedachten een plekje en laat je lichaam het overnemen. Stap voor stap gaan de meters onder me door en de route gaat nu langs het Maximakanaal. Op het asfalt opvallend veel rupsen, de kleine gestreepte beestjes lijken haast te hebben en dat is waarschijnlijk omdat de vele vogels hier ze als een lopend buffet zien. Andere vogels scheren weer vlak boven het water en plukken er af en toe een ander insect uit. Een boot vaart naar de sluis en dit is alles wat ik zie op dit lange rechtte stuk. Misschien gebeurde er wel veel meer maar heb ik het niet gezien dat kan ook. Aan het einde van dit stuk moet ik nog drie kilometer en die kilometers gaan door de bewoonde wereld. Ik moet nu wat meer opletten op het verkeer en ook de radio hoor ik weer beter (ik heb oordopjes waar ik ook het verkeer nog mee hoor overigens). Cold Play zingt Yellow en ik zing mee. Bijna ben ik weer thuis en het tempo ging uiteindelijk als vanzelf. Vandaag heb ik sinds lange tijd weer ervaren dat alleen lopen heerlijk kan zijn. Vandaag heb ik weer ervaren dat ver lopen alleen maar ver op papier is, als je in die flow zit dan gaat het als vanzelf. Sorry Koen de Jong ik geloof echt in je boek de Marathon revolutie, maar ik ga toch graag net wat verder dan die 14 kilometer omdat ik dat zo fantastisch vind.

Keep on running in a free world

P.s. de foto is niet van vandaag maar van afgelopen vrijdag, intervalletje werd ik ook blij van.