Een pittige Marathon training van 30 kilometer

Marathon training, dat is gewoon veel kilometers maken. Tenminste als je een traditioneel schema volgt zoals ik. Ik had gisteren een duurloop van 30 kilometer op het schema staan en die ging niet vanzelf, verre van dat zelfs.

Een duurloop van 30 kilometer op een tempo van 6 minuten per kilometer, wat neer komt op 10 kilometer per uur. Drie uur hardlopen dat stond op de planning. Twee weken geleden 28 gelopen zonder enig probleem dus deze 30, daar keek ik eigenlijk al de hele week naar uit, maar… Een lange training speelt zich niet alleen op de dag zelf af, de voorgaande dagen zijn wel degelijk van invloed. Dat ik mijn duurlopen op maandag kan doen is voor thuis wel fijn, het weekend is dan voor het gezin. Afgelopen weekend was een te gek weekend, op zaterdag hadden we burendag. Met heel veel bewoners inclusief de kinderen hadden we een prachtige middag en avond, in de middag alle kids op een springkussen en de ouders gezellig aan het keuvelen over van alles en nog wat. Taart, koffie en allerlei lekkers was er, later op de avond een flinke BBQ met een aantal biertjes. Ik had me voorgenomen om maar twee biertjes te nuttigen maar het waren en een paar meer (nog steeds niet veel hoor). Redelijk op tijd lagen we na een mooie dag op bed. Op zondag vierden we de verjaardag van junior, 8 jaar alweer. Weer een dag met taart, koffie en biertjes, vandaag echter alleen alcohol vrij bier. Met alle visite die er nog was rond etenstijd besloten we patat te halen met snacks voor iedereen. Twee kroketten en een flink bord patat was mijn avondmaal. Ook deze avond lagen we rond een uur of 11 in bed, moe maar wel twee top dagen achter de rug.

Op maandag ging zoals iedere dag de wekker om 6:45 uur en ging het ochtendritueel van start. Nadat iedereen op weg was naar werk en school ging ik mezelf in orde maken voor die 30 kilometer. Mijn planning was om 9 uur te vertrekken, dat lukte maar net. Al het minder gezonde eten zat duidelijk in de weg en na een aantal toilet bezoekjes besloot ik te vertrekken. T-shirt, short en mijn Osprey Rugzak met water, gelletjes en andere essentials voor onderweg. De avond ervoor had ik op afstandmeter een route gemaakt en die zou ik gaan lopen, de route zat in mijn hoofd en ik vertrok op het geplande tempo. Geïnspireerd door de verhalen van de prachtige foto’s op Instagram van de Berlijn Marathon en de Disney Run events in Disneyland Parijs was ik er klaar voor.

Nog maar net in het centrum voelde mijn benen zwaarder dan ik zou willen maar ik dacht, het is nog vroeg ik ben net pas aan het lopen. Het gebeurd vaker dat ik pas na een half uur echt lekker ga lopen maar vandaag duurde het langer, veel langer, eigenlijk kwam het niet echt, die flow, die passen die als vanzelf gaan, het liet op zich wachten. Mijn route ging ook net wat anders, ik had blijkbaar een punt gemist waar ik links had moeten gaan. Zo rende ik door dorpen die ik wel van naam ken maar toch echt nog nooit had gelopen. Daar raakte ik niet van in paniek hoor, bordjes lezen en dan kom je vanzelf iets tegen wat weer de goede kant op gaat.

Zo rende ik door en op het moment dat ik een dikke naaktslak op de weg zag besefte ik dat het inderdaad zo traag als een slak voelde. Dat viel op zich best mee want ik liep gewoon netjes op tempo maar het gevoel klopte daar zeer zeker niet bij. Rond de 15 kilometer dacht ik ook echt, pff nog een keer deze afstand, moet dat echt. Ja dat moest volgens het schema, op dit punt had ik ook geen andere keuze. Ik was  ver van van huis en lopen was de enige manier om terug te gaan, geen ov kaart of geld in mijn rugzak.

Mijn voeten werden zwaarder en om het geheel kompleet te maken begon mijn buik lekker te rommelen. Wel was ik alweer richting mijn woonplaats ‘s-Hertogenbosch aan het lopen. Mijn gedachten om de 30 niet vol te maken waren echt regelmatig aanwezig in mijn hoofd. Ik was nu dichterbij en wist dat ik in de stad echt nog wat omwegen moest maken om het totale kilometers te maken. Eenmaal in het naast gelegen Vught was mijn maag zo van streek dat ik een mooi bosje moest opzoeken om een grote boodschap achter te laten (ja daar kwamen de essentials uit mijn rugzak van pas). Dat luchtte op en ik kon verder, na Vught liep ik het natuurgebied het Bossche Broek in. Hier zijn verschillende wegen die naar het stadscentrum lopen en de korte was erg aantrekkelijk, toch besloot ik voor de omweg te gaan. Zo kwam ik aan de rand van het centrum (wat dicht bij mijn huis is) en de teller stond op 26 kilometer, sjeemig nog 4 hoorde ik mezelf zeggen. Even ging ik zitten op een trapje en bedacht dat 26 echt niet genoeg was. Ik koos niet voor de korte weg maar voor een route die nog door een park ging, dat park was ook niet genoeg en twee maal moest ik het doorkruisen. Toen ik eenmaal de 30 had bereikt drukte ik mijn horloge uit en stond stil met mijn handen op mijn knieën. Deze kilometers waren misschien wel net zo zwaar als mijn marathon in Amsterdam in 2015. Brandende voeten, bloed bij een teennagel (heb ik nooit anders) een maag die alle kanten op wilde behalve de goede, zware benen en achteraf echt helemaal op.

Onderweg zo vaak gedacht om het op te geven en de route in te korten, achteraf ben ik blij dat ik het niet gedaan heb. Deze training heeft me sterker gemaakt zowel lichamelijk als mentaal. Die Marathon in New York gaat gelopen worden en deze training heeft zeker geholpen. Dat het zwaar was wil overigens niet zeggen dat ik het als vervelend heb ervaren.

Keep on running in a free world.

P.s. als het onverantwoordelijk zou zijn geweest was ik absoluut gestopt, dat was nu zeker niet het geval.