De Amsterdam Marathon anders bekeken

In 2015 liep ik mijn eerste Marathon in Amsterdam, voor mij was de hoofdstad de meest logische keuze om daar die 42,195 kilometer te lopen. De finish in het Olympisch stadion is natuurlijk geweldig, Op het moment dat je daar naar binnen rent komt de emotie al los. De afgelopen editie was ik ook in het stadion, sterker nog ik stond bij de finish en zag iedereen binnenkomen.

Het is 15 oktober 2017 en de wekker gaat om 7 uur. Vandaag ga ik iets bijzonders doen, ik maak deel uit van een team wat op de social media kanalen van de Marathon organisatie verslag doet. Ik vind het speciaal dat ik het mag doen en zelfs ook een beetje spannend. De meeste mensen uit het team ken ik al een tijdje dus dat helpt. Een uitgebreide briefing met locaties en tijden viel een paar dagen eerder in mijn mailbox. Het is een logistieke uitdaging om iedereen op de juiste plaats te hebben.

Mijn taak is foto’s maken die dus meteen gepubliceerd kunnen worden. In eerste instantie zou een iPhone genoeg moeten zijn voor foto’s maar toch besluit ik mijn Canon M6 mee te nemen. Geen professionele camera maar voor mij is het wel de eerste echte camera die ik eerder dit jaar kocht. Ik fotografeer omdat ik het leuk vind maar vind het ook moeilijk om het “altijd” goed te doen. Er zijn zoveel instellingen op een camera en ik probeer zoveel mogelijk niet op de automatische stand plaatjes te schieten. Al deze gegevens maken het spannend in mijn hoofd.

Buiten het feit dat ga proberen mooie foto’s te maken is het voor mij ook de eerste keer dat ik weer in het Olympisch stadion ben nadat ik daar in 2015 over de finish kwam. Vandaag sta ik opdezelfde plek, net na de eindstreep en mag de momenten vangen. Momenten van hardlopers die een prestatie hebben geleverd, waar ze maanden naar toe hebben gewerkt. Momenten van toplopers, recreanten, mannen, vrouwen, jongens, meisjes, hardlopers van over de hele wereld en ik, ondanks dat het vandaag werk is, voel me bevoorrecht. Maar zover is het nog niet.

In de trein neem ik de briefing nog eens door en stap een uur later uit op station Amstel, vanuit daar spring ik op de OV fiets en navigeer richting de Amsteldijk. Die dijk ken ik nog goed, ik heb er al diversen keren gelopen maar vandaag voelt het anders. In mijn oranje “social reporter”hesje van Le Champion heb ik overal toegang en fiets nu in alle vroegte over het parcours langs de Amstel. De start van de Marathon is al geweest maar het duurt nog even voordat de koplopers hier zijn. Ik kom aan bij de verzorging post en maak een praatje. Op zoek naar de beste locatie maak ik wat sfeerplaatjes en wacht op de koplopers. Dat duurt niet lang en na een tiental minuten zit mijn eerste taak erop. Ik stuur de foto’s door naar het team zodat ze online geplaatst kunnen worden. Nu kan ik richting het Olympisch stadion fietsen en de zon voel ik ondertussen warmer worden.

Op mijn telefoon navigeer ik en kijk ondertussen in de Marathon app om de mensen die daar in heb gezet te volgen. In de verte zie ik dan ineens de toren van het Stadion en zie mezelf daar weer naar binnen rennen, het is dat ik niet aan het praten was tegen mezelf anders werd ik er stil van. Fiets geparkeerd en het team opzoeken wat kantoor houd in het stadion. In het stadion komen ondertussen de lopers van de 8 kilometer binnen en ik ga alvast wat aftasten waar ik het beste kan staan en hoe mijn camera in te stellen.

Na de 8 kilometer lopers worden er in allerijl hekken neergezet, de toplopers zijn in aantocht en niet veel later worden wij naar het persvak gedirigeerd. Daar sta ik dan tussen fotograven die camera’s met lenzen hebben die er als bazooka’s uit zien. Ik sta ertussen en kijk naar de camera van mijn buurman en dan naar die van mij, hij zal wel denken dat ik die van mij uit de verkleerdklerenkist van junior heb gehaald inclusief dat hesje. Kan mij het schelen, ik sta hier heel erg zenuwachtig gelukkig te zijn. Ik overleg hoe de foto’s er ongeveer uit moet zien en bepaal daarop mijn lenskeuze. De persfotografen hebben gewoon minimaal twee camera’s bij maar ik moet oldscool lenzen wisselen als dat nodig is, handig dus om dit shot van te voren te bespreken. Ik kan slechts tegen de winnaar zeggen, mijnheer kunt u het nog een keer doen ik heb het net gemist.

Ondertussen houd de stadion speaker ons op de hoogte waar de lopers zijn, een nieuw parcours record lijkt er aan te komen. Uiteindelijk komt daar dan de winnaar Lawrence Cherono aan en loopt inderdaad een parcoursrecord in 2.05.09 kwam de Keniaan over de streep. Wat een hectiek in mijn hoofd, ik schiet als een malle plaatjes en hoop dat de foto’s scherp zijn. Snel bekijken en doorsturen, geen tijd om er over na te denken want ook de eerste Nederlander is in aantocht. Nu zal de Keniaanse Winnaar heel erg hard zijn best hebben gedaan maar ik voel er niet zo heel veel bij behalve dat ik het heeeeeel erg knap vind. De eerste Nederlander daarentegen, dat voel ik wel, dat levert nog meer spanning op. Abdi Nageeye, komt eraan en komt hard. Het stadion juicht bij zijn binnenkomst en je voelt de spanning. Daar komt Abdi en hij vestigt meteen een nieuw Nederlands record #eindbaas! Zo man o man, heb ik goede foto’s gemaakt, zijn ze scherp en nog veel meer gaat er in mijn hoofd los maar ondertussen wil ik ook applaudisseren voor Abdi en zijn naam roepen. Dat doe ik niet en focus me op mijn taak, foto’s doorsturen. Poehee wat een werk is dit, ik heb het warmer dan de lopers lijkt het wel. Kort na deze gebeurtenissen is de prijsuitreiking van de lopers op het podium, ook daar mag ik weer foto’s maken in het persvak.

Ondertussen komen de lopers binnen die net iets minder snel zijn maar wel allemaal die 42,195 kilometer hebben afgelegd. Ik sta weer net na de finish en zie alle emoties, alle pijn die meteen weer wordt vergeten en alle trots. Soms verander ik heel even van locatie, heel soms eet ik iets en ga heel even zitten maar de meeste tijd sta ik daar waar alles in de ogen van de lopers te zien is. De Marathon is op deze locatie prachtig om naar te kijken.

Hieronder staan een paar foto’s die ik op deze mooie dag maakte. Ik was dan wel aan het werk maar zo voelde het niet. Het gevoel dat ik daar mocht staan en dit van zo dichtbij vast mocht leggen kan ik niet omschrijven. Moe maar heel erg voldaan kwam ik later weer thuis en speurde alle social kanalen af naar wat er uiteindelijk online was gekomen. Ik heb het ze al gezegd maar doe het nog eens. Social team #TCSAM17 GANG het was intens en te gek, thanks guys.

Keep on running in a free world.