New York, de dagen rond de Marathon door mijn ogen

Het New York Marathon avontuur zit er op. Gisteren ochtend ben ik thuis gekomen en met een jetlag hoofd ga ik nu proberen mijn gedachten te vangen in woorden. De dagen rond  de Marathon in flarden tekst. De Marathon zelf maak ik een speciale blog van anders wordt het veel te lang. Het New York avontuur door mijn ogen in mijn woorden.

5 juni, tweede pinksterdag 2017. Dat is de dag waarmee dit avontuur begint en ook de dag dat de eerste tranen vloeien in dit verhaal, niet de laatste, zeker niet. Vanaf hier een quickjump naar 5 maanden later, woensdag 1 november. Al vroeg had ik de wekker gezet want om 5 uur zou de buurman op het raam kloppen en mij naar Schiphol brengen. De reis kan beginnen en ik zit in het vliegtuig gezellig tussen Japke en Chris. Nou gezellig, het tweetal slaapt een groot gedeelte van de reis, zit ik dan tussen met een tv scherm wat kapot is.

Het maakt me niet uit de eindbestemming gaat het allemaal goed maken. Eenmaal in Amerika even langs de douane en met de bus naar het hotel in hartje Manhattan. Onderweg hadden we al besloten dat we na aankomst meteen een stukje wil rennen, even de benen losgooien. Na dat iedereen zijn kamer toegewezen had gekregen even opfrissen en omkleden voor een rondje richting Central Park. We hadden geen idee natuurlijk hoe dat zou gaan, hardlopen in New York.

Het eerste rondje New York
Met een klein groepje gaan we dan rennen, de straat uit rechtsaf en dan een lange weg richting Central Park. Andy Astfalck onze “eigen” fotograaf maakt nog even een filmpje als we vertrekken en dan zijn we echt weg. De hoek om en iedereen is uitgelaten, springt, sprint, schreeuwt en zit vol met adrenaline, zelfs na de lange reis. De eerste straten zijn al indrukwekkend (niemand was eerder in New York). De geluiden, de lichten, de geuren, de drukte zijn intens. We rennen van kruising naar kruising en door de drukte van mensen en stoplichten kun je het nauwelijks hardlopen noemen toch ligt de snelheid op bijna 12 kilometer per uur, dit rondje is meer dan hardlopen en dan zie ik het gebeuren bij bijna iedereen in dit selecte gezelschap. New York komt binnen, binnen bij iedereen. De stuiterende Chris wordt stil, bij Japke zie ik het in haar ogen, Robert zijn mond valt open, het duo Niels en Jorian blijven om zich heen kijken en onze nuchtere Wibe Jan opent zijn hart. New York doet dit en ik zie het gebeuren en voel het binnenkomen ik ben ontroerd en voel me zo oprecht bevoorrecht dat ik dit mag meemaken en hier mag zijn.

Met een grote glimlach lopen we door, Broadway, Times Square, Carnegie Hall, alles ligt op de route naar Central Park. Het lijkt een grote film en wij mogen daar in rondlopen. Bij Central park lijkt de drukte van de stad weg te ebben en overheersen de vogels het geluid. Geen toeterende auto’s meer maar een bepaalde rust. Ieder bruggetje is herkenbaar uit films en voor we het weten worden er filmscenes nagespeeld door ons, hilarisch om te zien dat zelfs de Lion King wordt nagespeeld op een door ons benoemde “pride rock”. Iedere hoek is een fotokans en daar maken we gebruik van. Een uurtje later wandelen we weer terug naar het hotel, de vermoeidheid is inmiddels duidelijk en de wandeling is welkom. Dit rondje New York was er een om in te lijsten.

New York, de foto safari
Op de dagen erna hebben we bijna ieder dag een fotoshoot moment en dan is het fijn een goede fotograaf bij te hebben. Tevens een ideale situatie om hele mooie locaties te bezoeken. Veel “aha” momenten als je weer voor een gebouw staat wat je lijkt te kennen, dat kennen is dan altijd uit een film. Zo ook de eerste keer dat je een subway in loopt, “aha”. Dat gaat zo maar door en ondertussen blijft Andy op zijn fototoestel drukken.

Central Park verkenningsloop
Op vrijdag is er een verkenningsloop met TUI Sport door het park, we lopen een stuk van de route en krijgen nog wat extra parcours informatie. In een grote groep van een paar honderd renners vallen wij op door onze afwijkende kleding, maar zeker ook door ons ballorige gedrag. Wij zijn al maanden een team aan het vormen en dat is te zien en te horen. Het rondje is mooi en fijn, als laatste komen we bij de Finish die al is opgebouwd en we maken wat selfies. Op het moment dat ik daar sta met Monique voel ik het weer, een brok in mijn keel. Later op de dag is het relaxed en we besluiten weer terug te gaan om te chillen in Central Park, ook deze middag is fijn, on- en zin gesprekken maar vooral genieten van het feit dat we er zijn.

De Openingsceremonie
Laat in de middag heeft TUI nog een info middag georganiseerd waar we heen gaan, goede tips en informatie. Zeker voor de mensen die hun eerste Marathon lopen is dit een aanrader. Hierna geen we door naar de openingsceremonie van het Marathon weekend. De locatie is alweer Central Park waar we een plekje op de tribune bemachtigen. Alle landen lopen in een parade waar ze trots de vlaggen van hun land dragen, uiteraard gaan wij los bij de Nederlandse afvaardiging. Als slot is daar de vuurwerkshow die wordt ondersteund door muziek. Het begint met een aantal flinke vuurpijlen en uit de speakers klinkt “Empire State of mind” van Alicia Keys. Dit nummer is de laatste maanden als een jas om mij heen gaan zitten, het is het nummer wat bij deze trip is gaan horen. Nu ik het hier hoor en het vuurwerk zie is het mooier dan ooit. Japke pakt me vast en zegt “mooi he” simpele woorden maar zo waardevol op dit moment.

Het eten in New York is als nieuwkomer een avontuur, na de ceremonie gaan we met zes mensen wat eten maar we hebben geen idee waar. We draaien Robert met zijn ogen dicht en uitgestrekte arm rond, daar waar hij stopt gaan we de straat in. Je moet wat natuurlijk. Eindelijk vinden we een restaurant waar we redelijk snel aan tafel kunnen, een italiaan het lijkt een goed plan. Even goed op de kaar kijken, spaghetti 36 dollar… ohh we gaan toch even verder. We besluiten de subway te pakken naar een locatie verder van Central park met de logica dat dit goedkoper zal zijn. We vinden weer een pasta restaurant waar we eventueel 2 uur later aan tafel kunnen, nou dank je de koekoek. Verder lopen en kijken of we wat vinden, als we al bijna besluiten dan maar Mc Donalds te eten zien we aan de overkant “Hollywood Diner”. Japke kijkt binnen op de kaart en zegt, “ze hebben heel veel”. Wij vinden dat het klinkt “hier is het prima” en gaan naar binnen. Het ziet er een beetje gedateerd uit maar na twee minuten staan er zes overvolle glazen naar chloor smakend water op tafel en spreekt een man in gebrekkig engels ons toe. De kaart is groot en er staan bizar veel gerechten in. Wij zien al bijna Gordon Ramsey in de keuken de boel sluiten in onze gedachten. De kaart zit met plakband in elkaar en is rommelig, aan de muur hangen gedateerde posters van Hollywood sterren en de meubels zijn op een verkeerde manier gedateerd. Vintage is leuk maar dit is meuk Toch blijven we zitten en eten bijna allemaal pasta waar niks mis mee is. Na dit meer dan gezellige diner gaan we lekker naar ons hotel en naar bed. Mijn vraag om de knoflook uit mijn pasta te laten is niet doorgekomen, het gevolg is dat ik die nacht maar 4 uur slaap (reactie op knoflook).

De andere dagen zijn er zoveel mooie momenten. Het gesprek met Danny, de appjes met Imo (beide van Runners world magazine), het feit dat ik Francien (Girls Love 2 Run) dan toch echt nog even trof in New York. Het moment met een headsetje, een liedje en twee mensen. Allemaal ontzettende dierbare momenten. Ik ga ze niet alle momenten opschrijven omdat het anders wat veel wordt. De marathon zelf ga ik nog wel uitgebreid beschrijven, man wat een mooie race was dat. Weet je wat het mooiste is aan dit avontuur. Het gegeven dat ik deze herinneringen heb kunnen maken met andere mensen. Mensen waar ik ben van gaan houden mensen die me dierbaar zijn. Natuurlijk is de klik bij de ene meer dan de andere maar op iedereen ben ik trots, supertrots.

Gisteren kwam ik thuis en voelde me vreemd, ik was blij om thuis te zijn maar miste alles. De herrie de, de drukte, de hectiek, het drukke programma, maar vooral de mensen om mij heen. Bij het laten zien van alle foto’s aan mijn meisje was het dweilen met de kraan open. Niet te doen, alles kwam eruit. New York is fantastisch, en ik was daar. Mijn dank is groot en speciaal aan Vifit Sport (Dikke kus, Loes) en Runners’s World Magazine (Reisleider, manager, planner en topmens Yvonne), zij hebben de reis mogelijk gemaakt. Dank aan Andy voor de waanzinnige foto’s.  Dank aan mijn eigen Charlotte die meteen aan het begin zei “je moet er voor gaan”, zonder haar had ik deze reis 5 maanden niet eens kunnen beginnen.

Dank en grote liefde aan, Susan, Violet, Wibe Jan, Niels, Jorian, Dagmar, Lydia, Robert, Chris, Monique en als laatste mijn ontbijt date Japke. Weet je wat ik ga doen, Alicia Keys keihard aan zetten.

Je kunt ons uit New York halen, New York haal je nooit meer uit ons!
Hear it for New York, New York, New York