De New York Marathon, hét race verslag

5 november 2017, 4 uur in de ochtend en ik ben wakker, klaar wakker. Dit is de dag waarvoor we hier zijn, dit is de dag waar ik maanden voor heb getraind, dit is de dag van de New York Marathon 2017.

Na ongeveer 7 uur slaap ben ik er wel klaar voor en stap in de douche. Even later zit ik aangekleed beneden voor het ontbijt. Door het vroege uur is het ontbijtbuffet net anders dan de andere dagen en met moeite duw ik een bagel met pindakaas door mijn keel. Langzaam maar zeker komt iedereen beneden die de bus van 6 uur moet hebben. Als het dan tijd is komen ook de andere teamleden (die later starten) ons geluk wensen. De knuffels die volgen zijn intens, we weten dat we elkaar als het goed is pas zien na de finish.

In de bus zien we New York ontwaken en wij zijn voor het eerst op deze reis stil, wachtend op wat gaat komen staren we door de ramen en zien de skyline van New York kleiner worden. Het landschap veranderd en we rijden steeds verder weg van de stad. Ik was de hele reis al een emotioneel wrak en vandaag lijkt daar echt het hoogte punt in te komen. Nu al houd ik het niet droog, kom op zeg, get a grip. We zitten in een bus en ik moet nu al janken, man wat een drama queen. Dat belooft nog wat bedenk ik mezelf.

De bus doet er lang over maar we klagen niet, beter zitten we nu hier dan nu al buiten in de kou. Na een uur of twee zijn we op de plaats van bestemming en lopen we naar het inmense gebied waar alle lopers verzamelen. Enorm veel politie, leger en zelfs special forces staan er paraat, via de security check lijkt het of we een vluchtelingen kamp in lopen. Overal liggen en hangen mensen met oude kleren aan. Onder plastic en karton liggen mensen te slapen, een vreemd idee dat deze mensen straks allemaal gaan lopen. Van de mensen uit ons gezelschap start er bijna niemand bij elkaar. Voordat we splitsen kunnen we nog even bij elkaar zitten en alweer is het stiller dan we gewend zijn. Iedereen is er op zijn of haar manier mee bezig. We lachen wat maar de gezichten staan toch gespannen, ook die van mij.

Dan is het moment daar dat we gaan opsplitsen en iedereen naar het desbetreffende startvak gaat. In het startvak ben ik ruim op tijd, nog 3 kwartier te gaan. Als eerste ga ik nog even plassen en ik weet dat dit niet de laatste keer zal zijn. De meeste mensen staan al kompleet klaar en blijven ongeduldig op en neer hupsen. Ik ben rustig en heb mijn extra kleding nog aan, ik neem plaats op een van de weinige plekjes in het gras en laat het op me af komen. De hoge Verrazano brug ligt zichtbaar om de hoek en wave één staat klaar om te vertrekken. Kort na deze start komt onze wave langzaam in beweging, nog snel plassen en mijn extra kleding uit. Ik loop de marathon in een T-shirt en een short, voor de eerste kilometers heb ik wel armsleeves. Die wil ik omhouden tot ik warm gelopen ben. De armsleeves gooi ik dan weg en dat is geen zonde want eigenlijk zijn het gewoon oude lange sokken waar ik de tenen van af heb geknipt.

We lopen naar de voet van de brug en ondanks dat er duizenden mensen staan is er niet één bekende, ik sta hier alleen en vind het prima. Daar is het volkslied en je zou verwachten dat dit iets met me doet, maar nee. Ik hoor het maar het komt niet binnen, ook de enorme knal van de start doet me weinig eerlijk gezegd. De menigte komt langzaam in beweging en precies bij de startmat gaat het tempo omhoog. De New York Marathon is begonnen en start met het beklimmen van de eerste brug. Die brug heeft twee verdiepingen en ik loop op de onderste, er gaan broodje aap verhalen dat er op de bovenste verdieping wordt geplast en dat je dat dus beneden in je nek krijgt. Niets van gemerkt en volgens mij is het eigenlijk onmogelijk. Anyway, het is wat mistig maar toch zie je in de verte de skyline van New York, daar moeten we naar toe en ik heb er zin in. Ik had het idee om tijdens deze marathon te vloggen en praat tegen mijn camera, terwijl ik dit doe voel ik een enorme brok in mijn keel. De emotie loopt mee en ik ben benieuwd wat dit gaat doen.

De brug duurt lang en eigenlijk is het best een saai stuk, geen publiek, geen muziek en ik probeer er in te komen. Ik kijk op mijn horloge maar heb geen gps door de stalen constructie, geen idee hoe hard ik loop maar dat zal snel veranderen. Net na de brug komen we op een stuk snelweg waar meteen al bijzonder veel mensen staan te plassen, had dat dan net gedaan denk ik. Kort daarna is er een punt waar je de verschillende lopers van verschillende startposities ook echt ziet voor dat alles samen komt. Op een viaduct zie je links een horde lopers en boven op lopen ze over ons heen via een brug. Het lijken wel drie enorme kuddes gnoes die op de vlucht zijn, bizar om te zien. Tot nu toe lopen we eigenlijk zonder publiek maar dat gaat snel veranderen en dan verandert alles.

Brooklyn komt er aan en hoe! Van veraf hoor je de menigte in een soort geluidsgolf op je afkomen, je ziet nog niks maar je hoort het wel. Te bizar voor woorden als je dan eindelijk daar bent en er achter komt dat het geluid duizenden supporters zijn die iedereen aanmoedigen. Wat een mensen massa op de been, uren gaan ze hier staan om de lopers die ze niet eens kennen aan te moedigen. Het gaat maar door met mensen die schreeuwen en aanmoedigingsborden bij zich hebben. Ook het geluid van cow bellen is constant aanwezig. Bandjes die te gekke muziek spelen en het eerste nummer wat blijft hangen is “‘I’m walking on Sunshine”. Het is ondertussen gaan miezeren maar ik loop op sunshine! Het is echt te gek en iedere keer als ik in de camera van mijn telefoon praat rollen daarna de tranen naar beneden.

Ik loop zonder muziek en dat is bewust ik wil alles mee krijgen en dat gebeurd als een malle. Man wat raakt dit me, het besef dat ik hier echt mag lopen. Het besef dat ik dit hardloopavontuur mee mag maken is adembenemend en ik laat me gaan. Geen idee hoe hard ik loop, hoever ik inmiddels ben en ik vind het ook totaal niet belangrijk. Ik heb het gevoel dat ik de grond niet eens raak door de lading die deze marathon met zich meedraagt. Het gevoel dat ik als vanzelf loop door de energie langs de kant is overweldigend en ik laat me volledig meeslepen. Dit gevoel is mooi, bizar en heftig tegelijk. Ik moet extra water drinken om al het vocht verlies van tranen goed te maken heb ik het idee. Ik voel me op dit moment echt de gelukkigste hardloper ter wereld. Niets kan hier aan tippen.

Ik weet dat er fotograven langs de kant staan maar ik heb geen idee waar, toch krijg ik rond de 15 kilometer (volgens mij) het idee dat Andy (onze eigen fotograaf) hier ergens staat en dat gevoel klopt. Opeens zie ik hem staan aan de linkerkant en ik ren naar hem toe. Andy ziet er op dit moment uit als een grote australische knuffelbeer en ik grijp mijn kans, ik MOET iemand knuffelen. We praten even kort en ook Andy is aangeslagen door wat hij meemaakt, de energie heeft ook hem overrompeld. Na wat gebrabbel van ons twee ga ik verder en Andy schiet nog snel dit plaatje.

Hierna heb ik het eigenlijk niet meer zo goed op een rijtje van wat er eerst kwam aan wijken en bruggen, ik weet wel dat ik eigenlijk te snel aan het lopen was. Dit tempo was net wat te hoog om het 42 kilometer vol te houden maar ik vond het best, de 21 kilometer kwam in de buurt en ik liep als een zonnetje. Nog vol energie liep ik te klappen, schreeuwen en te zingen. Het huilen werd gelukkig wat minder, de tranen maakte plaats voor een naar mijn gevoel oneindige lach op mijn gezicht. Ik was hier zo van aan het genieten dat er nergens in mijn lijf tegenstand was op het geen ik aan het doen was. Na het halve marathon punt kwam er dan de beruchte brug waar iedereen het over heeft. Ik kan wel zeggen dat de Queensboro Bridge mee viel maar dat was echt niet het geval, ik vond het pittig! In mijn kilometer tijden (zag ik na afloop) is het ook echt te zien, die brug is een lekker ding zo tussendoor #not.

Manhattan was de wijk waar we nu naar toe gingen en daar zouden we op 1th Avenue lang vertoeven. Een hele, maar dan on Nederlands lange, lange weg met hoogte verschillen. Aan de linkerzijde op ongeveer 28 kilometer zou de TUI nederland beachvlag staan met de bijbehorende supporters, dat was een mooi focus punt. Hoewel het in Manhattan ook echt druk was met publiek voelde het wel wat anders. De straat was breder en het publiek stond achter hekken. In Brooklyn liep je meer tussen de mensen wat wel wat gezelliger voelde. Daar in de verte zag ik de Tui vlag en ik ging links lopen, “kom op Nederlanders laat je horen” riep ik. Applaus en aanmoedigingen werden mijn deel. Wat ik niet wist is dat de mensen van Runner’s World Magazine daar ook stonden. Totaal verrast stond daar Danny opeens met zijn armen open en ik, ik kon daar alleen maar in lopen. Danny en ik hadden de avond ervoor nog zitten praten tijdens het eten over de mooie dingen van het leven. Danny weet wie ik ben en wat ik kan voelen, de omhelzing was intens en op het juiste moment! Thanks Dan, waardevol!

Hierna kon ik weer door op de nog steeds hele lange 1th avenue. Ondertussen waren de gelletjes in mijn maag lekker in opstand aan het komen. Iedere keer als ik een gelletje had genomen ging mijn maag rommelen maar dat zakte na 5 minuten wel. Nu zaten er inmiddels 4 in mijn maag en die hadden hun krachten gebundeld. Een dixie bezoek zou de verlichting die ik nodig had moeten bieden. Het duurde nog even voordat ik een rijtje dixies tegen kwam zonder rij maar eenmaal gevonden was het hopen dat hij een beetje schoon was. Ja, gelukkig deze was te doen. Een flinke hoeveelheid lucht vluchtte weg uit mijn lijf gevolgd door een grote boodschap, yes en door. Nou wacht als ik er toch ben kan ik net zo goed even plassen. Tijdens het plassen zag ik dat mijn urine weer helemaal op bietensap leek, terwijl ik dit echt niet had gedronken, bloed dus. Nu heb ik dit vaker met hele lange afstanden en schrok niet echt heel erg, wel moest ik maatregelen nemen. Conclusie, mijn lijf vind die lange afstanden echt niet fijn en gaat dik in protest, jammer voor mijn lijf. Ik vind Marathons wel leuk en we gaan door.

Vanaf dit moment besloot ik bij iedere drankpost nog meer te drinken en het water te mengen met de aangeboden energie drank. Dit deed ik dan wandelend om echt veel te kunnen drinken. Op het moment dat ik dit ging doen zakte uiteraard mijn gemiddelde tempo maar ik vond het wel belangrijk om verstandig met mijn lijf om te gaan. Ik maakte tijdens het wandelen van de nood een deugt en maakte extra foto’s onder weg. Het wandelen veroorzaakte wel dat ik mijn boven benen echt begon te voelen. Ook had ik het  gevoel dat mijn voeten twee maten groter waren geworden de laatste kilometers. Met nog 12 kilometer te gaan ging ik aftellen. De glimlach verdween soms van mijn gezicht en de kilometers werden zwaarder maar toch genoot ik intens. Het huilen was kompleet verdrongen door lachen en het opnemen van alles wat er gebeurde.

Onderweg veel momenten waar ik aan mensen in Nederland moest denken. Zo was er op Mile 25 Marjolein, bij een bandje wat Guns ’n Roses coverde was er Simone. Bij het cheering point van de lokale running crews waren daar uiteraard de Running Junkies met Esther en Suus voorop, mijn vader was er regelmatig (hij heeft nooit geweten dat ik ooit ben gaan hardlopen maar ik weet dat hij zo trots zou zijn) en 42 kilometer lang was er Charlotte, mijn grote liefde. Het is zo mooi als er zoveel mensen meeleven en dat neem je mee in een evenement als dit, ik hou daar van en vind het echt prachtig.

Langzaam kropen de kilometers voorbij, langzaam kwam Central Park dichterbij. Als ik  op 5th Avenue loop wordt ik aangetikt door lieve Monique, ze is samen met robert gestart en loopt nu alleen. Ze straalt en we maken een praatje, snel zeg ik dat ze door moet lopen. Die knapperd loopt haar eerste marathon uiteindelijk in een bijzonder mooie tijd. Net voor de laatste bocht stond daar weer Danny, weer was er een knuffel. Nu was het bijna zover, de laatste kilometers met gemene hoogte verschillen. Dit stukje van de route had ik de afgelopen dagen al twee keer gelopen maar nu was het anders. Ik ging zometeen echt en officieel over de finish. Weet je, de laatste weken had ik pijntjes. Bezocht ik de fysio een paar keer extra. Ook de dagen voor de Marathon was mijn knie niet goed. Toch wist ik aan de start al dat ik het einde ging halen. Nu ik er zo dicht bij was werd dat gevoel versterkt en ik voelde ondanks mijn vermoeide lichaam de energie in mijn lijf stromen. De finish was in zicht, ik was er gewoon bijna, ik heb de Big Ass New York Marathon bijna uitgelopen. Meter voor meter kwam ik dichter bij en ik gooide mijn handen de lucht in en sprong over de finish mat! Ik heb zojuist de Marathon van New York gelopen en ik ben zo blij!!

Wat ik nu echt heel graag wil is naar mijn team, er zijn al een aantal mensen binnen en die zijn ergens. Ik weet alleen niet precies waar dus ik volg gedwee de kudde mensen die langzaam vooruit strompelen. Ik neem mijn medaille in ontvangst, zo die is groot zwaar en van MIJ! En ga verder, de amerikanen hebben een straat gebouwd met een systeem. Medaille, warmte dekentje, verderop plakt iemand het warmte dekentje vast met tape (hoef je het niet vast te houden) en weer verder krijg je een tas met drinken eten en zo loop je naar de UPS bussen om je eigen kleding op te halen. Het gaat mij allemaal veel te langzaam en ik slinger door de menigte heen, ik wil naar mijn mensen ik wil ze zien, vasthouden en horen hoe het bij hun is gegaan.

Op een of ander manier neem ik de verkeerde uitgang bij Central Park en kom wel bij een TUI vlag uit maar wel de verkeerde. Al mijn teamleden zijn een uitgang eerder er uit gegaan hoor ik van de TUI mensen. Die kant op dus, twee a drie honderd meter verder staan ze. De weg waar ik overheen moet is afgesloten zodat alle lopers daar kunnen wandelen. Ik niet, ik wil snel en ga hardlopend naar het meeting point. Ja ik loop weer hard en dat gaat gewoon, hoe bizar is dit. Mensen kijken raar en denken, hoezo dan. Ik ben er in ieder geval lekker snel en als eerste staat daar held/teamcaptain/bijzonder mens Robert Lathouwers. Wat een vent is dat, we houden elkaar vast en mijn ogen zijn weer vochtig dit was zo mooi en nu kan ik het eindelijk delen met de mensen waarmee ik het avontuur ben begonnen. Ik ben blij, vol energie en de tranen zijn snel weg, we vertellen elkaar alles en volgen de teamleden die nog bezig zijn op de app. Omdat het koud is zijn er ook al wat teamleden naar een pizzeria om de hoek gegaan. Ook ik ga daar heen en wacht op de laatste mensen. In de Pizzeria zijn Japke en Chris al, dikke knuffels en felicitaties. Ook is er meteen een interview met de redactie van Runner’s World. Ik merk als ik aan het praten ben hoe vol ik er nog van zit, ik kom uit mijn woorden maar niet heel gemakkelijk. Zoveel input, zoveel indrukken, probeer dat maar eens uit te leggen. Bijna onmogelijk.

Ik ben uiteindelijk zo blij hoe het is gegaan, de tijd vond ik echt niet belangrijk. Rond de 4 uur zou mooi zijn. Nou kijk eens wat er gebeurde, ik heb foto’s gemaakt onderweg, ik ben gestopt om hele lieve mensen te knuffelen, uitgebreid dixie bezoek , wandelen en dan kom ik in 4:09 nog wat over de finish. Ik werd en ben er heel erg tevreden over.

Nu een paar dagen later is het een beetje bezonken, ben ik net terug van mijn eerste rondje hardlopen met Empire state of mind op repeat. Als je ooit één Marathon wil lopen en je hebt de mogelijkheid om die in New York te doen, doe het dan. Om te eindigen met een quote van Imo Muller die hij mij de avond ervoor stuurde.

Marathon, het mooiste wat er is.

P.s. dank voor de overlaad aan berichten die ik in New york heb ontvangen, voor het meeleven en meelezen. Ik heb alle berichten gelezen vond het fantastisch, tijd om ze allemaal te beantwoorden was er niet dus bij deze. Dank, enorm veel dank.

 

P.s. tijdens het typen van het hele verhaal stonden mijn ogen vol met water. Als dat deze week niet over is ga ik naar de huisarts of loodgieter, ik ben dan gewoon lek.