Liefdesverdriet na de New York Marathon

Het is avond en ik zit op de bank precies twee weken na de New York Marathon. De eerste week was er een van alles op zijn plaats laten vallen en proberen te beseffen wat er nu is gebeurd. Eigenlijk weet ik het niet zo goed, ja ik heb de Marathon gelopen maar dat is zeker niet alles. Ik ben echt van slag geweest om het feit hoeveel indruk alles heeft gemaakt en dat gaat niet alleen over die 42,195 kilometer maar over het hele traject wat ergens in mei begon.

Vanmiddag ben ik een flink stuk gaan rennen en de meeste van jullie weten dat dit je echt kan helpen om je gedachten op een rijtje te krijgen. Ik ging van huis met muziek aan, maar wat ik hoorde, liep niet echt lekker. De laatste weken rende ik eigenlijk maar met een liedje op repeat, Empire state of mind van Alicia Keys. Zo verbonden met de dagen in New York dat het leek of ik alleen maar dat kon verdragen. Vandaag wilde ik wat anders en heb uiteindelijk (na vele playlists een stukje te hebben gehoord) de spotify running tracks aan gezet en liet me verrassen wat voor muziek er in mijn oren terecht zou komen. De route vanuit huis ging door het stadscentrum meteen de natuur in en werd vervolgd door een lange niet drukke weg van kilometer. Ruim16 kilometer later kwam ik thuis.

Mijn benen zijn echt blij na de Marathon en lopen een heerlijk temp van ongeveer 12 kilometer per uur. Ik kom helemaal in de flow en als vanzelf passen gedachten als puzzelstukje bij elkaar. Wat is er in New York gebeurd dat het me zo diep raakte, wat is er gebeurd dat het dagen non stop in mijn hoofd heeft gezeten. Zo geraakt dat ik vanochtend bij het zien van alleen al een foto van teamgenoot Dagmar alweer ontroerd was. Hoe kan het dat ik een blog van Japke Janneke las en ik met tranen in mijn ogen haar gevoel herkende. Tijdens het lopen wist ik opeens waarmee ik het kon vergelijken. Het gevoel wat niemand wil hebben, liefdesverdriet.

De afgelopen maanden waren een rollercoaster, op veel gebieden, maar ook zeker met alles wat ik doe rondom hardlopen. De teams werden steeds hechter en er was veel contact via WhatsApp . Steeds meer zagen we elkaar, liepen we met elkaar en deelden we meer dan alleen maar de passie voor hardlopen. We deelden een droom die nog niet gedroomd was, de droom van New York. Zeker in die laatste weken voelde je de gezonde spanning al en op de dag dat we daadwerkelijk in New York aan kwamen wisten we dat de droom was begonnen. Die droom duurde 6 dagen en was vol mooie momenten. Zoveel indrukken van de stad, de mensen en zoveel emoties van iedereen uit beide teams. Vrolijke uitspatting, bijzonder veel gelachen en ook de pijn van de Marathon. Alles hebben we gedeeld en dat was intens.

Nu is het klaar en al is het geen afscheid voor lang het is wel anders. Geen afspraken op de kalender, de groepsapp word stiller en ook de instafeed maakt plaats voor “gewone” loopfoto’s. Het is voorbij, het is klaar.

Het voelt als de laatste schoolmusical van de lagere school waar je maanden mee bezig was. Je wist als die musical klaar was dat er een heel ander leven begon. Lang geleden werkte ik bij een film en video bedrijf, daar werkten we dan met een man of 10 een week of langer heel intensief om een documentaire te maken. Iedereen was met elkaar verbonden, vaak ook zichtbaar. De geluidsman zat met een kabel vast aan de cameraman en de presentatrice weer met een kabel aan de geluidsman. Zichtbare verbintenis die dan na 10 dagen abrupt werd verbroken. Uit die tijd heb ik vrienden voor het leven over gehouden. Ook daar legde je in korte tijd een heel intens traject met elkaar af, het eindresultaat was van belang maar hoe we daar kwamen maakte het nog mooier.

Dat is er in New York gebeurd, de reis die we hebben afgelegd om in de Big Apple een marathon te lopen. De reis was prachtig en bijzonder, de Marathon het eindresultaat. Daarna was het traject klaar en hield het ultieme schoolreisje op. Dag New York, hallo einde project Vifit Sport. We gaan weer “gewoon” lopen, nieuwe doelen zoeken. Ieder loopt zijn eigen weg, neemt zijn eigen pad.

Het voelt als liefdesverdriet, maar je weet ook, je eerste liefde vergeet je niet.