Racereport, de mentale strijd in Egmond

De halve Marathon van Egmond zit erop en ik ben best wel trots hoe het is verlopen. De reden hiervoor is dat ik eigenlijk voor de eerste keer merkte dat ik metaal sterk stond, sterker dan mijn lichaam. Maar voor ik dat ga vertellen neem ik je mee naar de zaterdag voor de race.

Om 16:00 uur loop ik naar Run2Day Den Bosch waar ik met Hans Heirman heb afgesproken. Hans is de eigenaar van de lokale Run2Day en tevens met mij verantwoordelijk voor het reilen en zeilen van de Running Junkies op woensdag avond. Ik zie Hans dus minimaal 1 keer per week en dat al jaren lang. Op uitnodiging van Saucony worden er ieder jaar retailers uitgenodigd om het evenement van dicht bij mee te maken. Dankzij Hans mocht ik mee naar Egmond. Wat nieuw was ook voor Hans, dat we een mail kregen of we al op zaterdag wilden komen. Saucony had een hotel en diner verzorgd, hoe leuk was deze verrassing. Nu had ik zelf ook al contacten bij Saucony doordat ik de mensen die daar werken wel vaker tegenkom, ik heb al eerder stukken geschreven over dat Saucony en ik nog geen match hadden gevonden met schoenen waar ik lekker op liep. We hadden er dit jaar een mooie nieuwe uitdaging bij, schoenen zien te vinden waarop ik een halve marathon zonder problemen kon lopen. Zo hebben we (Saucony en ik) de laatste weken nogal wat contact gehad om deze quest tot een goed einde te brengen.

Zo stapte ik bij Hans in de auto en reden we richting Egmond. Om ongeveer 18:00 kwamen we aan bij hotel Golfzang, via een route waar we daadwerkelijk al over het parcours en onder de startboog door reden in het donker. Het hotel ligt meteen aan de route van het parcours, toplocatie! Bij aankomst konden we meteen inchecken en Hans en ik zouden de kamer delen. Even opfrissen en meteen naar Japke Janneke, die inmiddels ook was gearriveerd. Voor wie het niet helemaal heeft gevolgd, Japke en ik kennen elkaar van de New York Marathon en zijn goed bevriend geraakt daar. Dat Japke hier ook was vond ik uiteraard erg gezellig.

Met zijn drietjes richting naar het ontvangst comité van Saucony en daar kwamen al meteen mooie verhalen naar boven hoe de communicatie uitingen van de halve van Egmond in het leven zijn gekomen. De stoere look en feel die je de laatste jaren zag zijn mooie vertalingen van de gedachten kronkels van Martijn Oostrom, marketing manager van Saucony. Erg leuk om te horen. Verder waren er hoofdzakelijk retailers en relaties binnen enkele van deze mensen kende ik al wel. Zo zaten we later aan tafel Met Jordy Hindriks van Run2Day Nederland die prachtige anekdotes heeft over de meest uiteenlopende mensen. Anyway, de gesprekken en het gezelschap wisselden elkaar af, zo ook het eten en de drankjes. Erg gezellig en voor je het weet wordt het later en later. Drink je net wat meer biertjes dan goed voor je is als je nog een halve marathon moet lopen de volgende dag. De doelen voor de halve werden gedeeld aan tafel en ik vertelde dat als ik 1:50 zou lopen dat ik het prima zou vinden. Tenslotte had ik sinds november niet echt lange afstanden gelopen en had niet speciaal hiervoor getraind. Om ongeveer 24:00 besloot ik naar bed te gaan maar echt goed slapen dat lukte niet. Hans kwam later op de kamer ik kan je nu vertellen, die snurkt (ik blijkbaar ook). De nachtrust was niet de allerbeste maar dat mocht de pret niet drukken. Om iets voor negen stond ik buiten voor het hotel waar de vrijwilligers spandoeken aan het ophangen waren. Egmond was zich aan het opmaken voor een mooie dag en ik, ik was erbij.

Na het ruime ontbijt konden we ons startnummer ophalen en hadden we flink wat tijd tot aan de start. Ik zou ook in het Jaybird Running Team lopen (daar kom ik later nog op terug, het hoe en waarom hiervan) en het team had op een andere locatie afgesproken. Daar gingen Japke en ik even heen en dat was een feest der herkenning, zoveel bekende en de sfeer was echt te gek!

Nu werd het inmiddels wel tijd om ons klaar te maken voor de race, terug naar het hotel. Hans lag nog te relaxen en was al zo goed als klaar. Het was best fris maar een korte broek zou het toch worden voor mij, dat stond vast. Hans, Japke en ik konden bijna ons startvak inrollen zou dichtbij was het hotel, wat een luxe.

De start
Was ik zenuwachtig, gespannen, nee niet echt. Ik had Egmond uiteindelijk al een keer gelopen en toen was het echt niet zwaar. Wat ik mezelf de laatste weken niet had gerealiseerd is dat ik toen met dikke hechtingen in mijn gezicht liep en op een heel langzaam tempo het parcours aflegde. Nu stond ik hier op niet ingelopen schoenen met een tempo in mijn hoofd. Als ik 1:50 zou willen lopen had ik een gemiddelde pace van 5:13 per kilometer nodig, dat moest lukken, zelfs met dat bier nog in mijn benen. Hans was al meteen gefocust op het moment dat hij in het startvak stond, bij Japke werd het ook langzaam zichtbaar en ik maakte mijn veters nog wat losser. Ik loop in een wedstrijd nooit met muziek omdat ik het publiek langs de kant wil horen, In Egmond is niet heel veel publiek dus koos ik toch voor muziek. Ik draaide de JayBird Run’s in mijn oren en zetten een playlist van Michiel Veenstra aan. Nu was het wachten op de start, een startschot hoorde ik niet maar langzaam zagen we de vakken voor ons opschuiven. Langzaam kwamen wij dichter bij de startmat en daar mochten we wachten op “ons” startschot. Bam, daar gingen we weg en meteen had ik spijt van de muziek in mijn oren, het publiek, hier druk aanwezig maakte een flink kabaal. De aanmoedigingen en de muziek in mijn oren maakte een warboel in mijn hoofd, teveel van alles, oordoppen uit en wegstoppen, rennen Mari. Hans en Japke was ik naar verwachting al snel kwijt, deze halve marathon zou ik alleen lopen.

Het stukje door Egmond was korter dan ik mezelf kon herinneren en voor ik het wist liepen we het strand op, owh ja los zand, ik haat dat. Gelukkig kwamen we al snel bij de vloedlijn en daar was het beter. De vorige keer was het zand hard tot aan Castricum, dat zou vandaag ook wel zo zijn dacht ik. Think again, not, het zand was zwaar irritant vandaag. Bija geen hard zand en je moet er doorheen ploegen, lekker dan. Tijd om mijn muziek weer aan te zetten dacht ik, bij toeval zag ik een beachflag van Jaybird een paar honderd meter verder opdoemen. Leuk er staat ook een fotograaf die speciaal van het team foto’s maakt. Ik draai snel mijn oordopjes in om klaar te zijn voor de foto, zo die zit alvast aan de linkerkant, superdopjes die nooit uitvallen. Nou nooit… Mits je ze in het goede oor propt. Door de haast, het concentreren op het lopen door de zandbak, heb ik blijkbaar het rechter dopje in mijn linker oor weten te krijgen, dat past wel maar zit uiteraard niet vast. Een paar meter verder merk ik dat deze eruit is gevallen. Omkeren en zoeken? Ik kijk achterom en zie duizenden lopers achter me aan komen, lopend over het stuk waar ergens dat dopje ligt. Ik zie beelden van Mufassa uit de Disney Tekenfilm de Lion King opkomen in mijn hoofd. De leeuwenkoning wordt vertrapt onder een kudde op hol gelagen gnoes, ik wil vandaag niet Mufassa zijn en besluit door te lopen. Geen muziek en ik focus weer op het hardlopen in het zand.

Het is toch weer langer dan gedacht en ik ben blij als we dan eindelijk weer van het strand af mogen. Nou blij, mijn hartslag gaat skyhigh bij de strandopgang en probeer weer wat tot rust te komen in de duinen. Dat lukt aardig en ik zie dat mijn gemiddelde pace op 5:04 zit, boven het beoogde tempo dus. Dat is mooi, dan zou ik dus wat langzamer kunnen gaan lopen. Toch besluit ik vol te houden en het tempo vast te houden. De Duinen zijn pittig maar als op 10,5 kilometer de zon doorkomt zijn we ook bij het door mij geliefde asfalt. Zo lekker om gewoon vaste grond onder je voeten te hebben. Toch heb ik het zwaar en ga vanaf kilometer 11 al aftellen, beetje vroeg Mari, zeg ik tegen mezelf.

Met nog ruim 7 kilometer te gaan voelen mijn benen als slappe knakworsten, de biertjes van gisteren en de slechte nachtrust lijken zich te willen wreken. Ik kan nu honderden redenen bedenken om langzamer te gaan lopen en eigenlijk niet één om het tempo vast te houden. Doet het echt pijn, nee dat niet maar het is gewoon echt wel heel zwaar. Kilometer 14 lijkt een mental breakdown te zijn maar dan denk ik terug aan de donderdag ervoor. Frans Thuijs, een man die topatleten heeft getraind, stond voor ons met mooie verhalen maar ook het volgende. “mensen denken dat hardlopen simpel is, dat is het niet, het is ontzettend moeilijk in je hoofd. Met deze woorden besef ik me dat en wil vandaag aan mezelf bewijzen dat ik dit mentale spel kan winnen. Ik ga versnellen en kijken of ik mijn gemiddelde snelheid naar beneden kan halen, vanaf af nu Game On.

De kilometers tikken weg en ik tel af, de ene kilometer gaat het beter dan de andere. Op kilometer 15 neem ik nog een gelletje met extra boost en ga ervoor. Sneller, Mari, sneller. Mijn verse Saucony Triumph Iso’s doen hun werk meer dan goed, totaal geen last van het feit dat ik deze schoenen pas een paar dagen heb. Het was een risico maar het pakt supergoed uit. In de verte zie ik Egmond liggen en weet dat de opgang van de bloedweg er nog aankomt. Lopen en versnellen, het is niet veel maar toch loop ik de kilometers iedere keer een paar seconden sneller en kilometer 21 is achteraf mijn snelste met 4:40. Het stuk in Egmond is nog even doorbijten maar dan is daar eindelijk de finish, ik gooi mijn handen in de lucht en ben blij dat ik er ben. Na de finish meteen in gesprek met anders lopers en een foto maken met Japke (die verdomd goed had gelopen). De spanning gaat uit mijn lijf en de kou neemt toe. Hoe luxe is het dan dat je meteen je hotel in kunt lopen om te douchen.

Het besef
Op de terugreis naar Den Bosch komt pas het besef dat ik echt trots ben op hoe ik heb gelopen. Ik heb echt doorgezet en ben mentaal mijn lijf de baas geweest. Ik besef me nu ook dat ik dieper kan gaan dan ik dacht, dat lijf geeft wel signalen maar zolang het geen directe pijn van een blessure is, kun je die signalen de baas. Ook het besef dat dit weekend super bijzonder was, uitgenodigd worden onder deze omstandigheden dat is echt te gek. In het hotel zag ik Wendy Van Dijk en Abdi Nageeye, bekende Nederlanders en ik, een gewone hardlopende recreant mocht hier ook zijn, super bijzonder.

Een bijzonder bedankje gaat naar Saucony, het was geweldig! Ook dank naar Jaybird, het verhaal waarom ze hardlopers willen laten bewegen met een speciale beleving ga ik later nog eens vertellen. Wat een hoeveelheid mensen heb ik dit weekend weer gesproken die allemaal de liefde voor hardlopen delen, die verbinding blijft geweldig om te zien. Hans en Japke bedankt voor het maken van mooie herinneringen!

Keep on running i a free world

P.s het verslag is wat langer dan normaal en dan nog heb ik het kort gehouden. Zoveel indrukken weer.