Hardlopen, mijn oxazepam

Ik zal er geen doekjes omheen winden. Ik kan even niet hardlopen en daar baal ik stevig van. Niet eens van het feit dat ik paar weken niet kan sporten maar omdat hardlopen zoveel meer is voor mij. Op dit moment zit ik in een periode van mijn leven met hele mooie dagen. Helaas zijn er de laatste tijd ook dagen waar het soms ronduit somber is en dan is hardlopen mijn medicijn, mijn oxazepam. Zoals Bløf lijkt te be zingen in hun song Hier, is hardlopen mijn haven, mijn kerk.

Maar goed buiten dat, wat is er voor een blessure en hoe kom ik er aan, hoe kom ik er af? Ik ben zo’n zeur kous die mensen nogal eens waarschuwt als ik ze opeens op strava of in het echt te veel zie doen. Al snel hoor je mij dan zeggen “pas je op, je bent opeens wel heel veel aan het lopen”, “niet alleen maar heel hard lopen hé”, “denk je eraan dat je het wel goed opbouwt.

Dat komt ergens vandaag uiteraard. In de begin dagen van mijn hardloop”carrière” ging ik zelf ook nogal vaak te hard van stapel en inmiddels weet ik waar je de klappen van krijgt. Te hard, te veel of te snel, het klinkt simpel en dat is het ook. Als je opeens veel harder gaat lopen dan normaal is de kans groot dat je lichaam daarop gaat protesteren, zo ook met opeens veel meer kilometers maken dan normaal (10 procent opbouwen per week is een beetje de stelregel) Dan heb je nog te snel, dat is vooral te snel van alles. Beginnende hardlopers die inene 10 kilometer willen gaan lopen in 4 weken tijd, je kent ze wel. Nou al dat hier boven vergroot de kans op blessures enorm, ik weet dat, ik weet dat heel goed en toch….

Flash back naar bijna twee weken geleden, een mooie woensdag avond en met een fijne groep mensen, renden we 10 kilometer. De route was niet bekend, het eindpunt wel dus op het moment dat we daar bijna waren kwam er als vanzelf een eindsprintje. Het was de woensdag voor Carnaval in Oeteldonk en we moesten door het stadscentrum de verklede mensen al ontwijken. Nog een 600 meter te gaan en dan waren we bij het eindpunt. De eerste mensen die versnelden waren al vertrokken en ik volgde, ik was dan wel de oudste maar wilde me zelf uiteraard niet laten kennen. Al snel haalde ik de voorgangers in en deed er nog een schepje boven op. Achter mij hoorde ik de voetstappen ook versnellen en ik dacht, nee dat gaat niet gebeuren. Vol gas zette ik door en zonder al teveel problemen eindigde ik als eerste bij het eindpunt. Dat mijn hartslag een maximum hoogte had gehaald zei overigens wel wat. Ik had zojuist harder gelopen dan ik ooit had gedaan. Omdat het verder geen echtte wedstrijd was werd aan dit snelle stuk geen aandacht besteed en de woensdagavond werd zoals gewoonlijk afgesloten met een biertje.

De eerstvolgende loopdate met mij zelf was twee dagen later, die dag voelde ik een pijntje in mijn voet vanaf de eerste stap. Kan, dacht ik nog, hoeft niets te betekenen. Echt aandacht besteedde ik er niet aan maar sloeg de zondag om te lopen maar wel over. Zo werd het weer woensdag en stonden er weer 10 kilometer met de Running Junkies op het programma. Ik had vanaf vrijdag niet meer hardgelopen en geen pijn in mijn voet, niks aan de hand, ehh voet dacht ik. Vanaf de eerste stap (op rustig tempo) voelde ik mijn voet weer. Op de bovenzijde was duidelijk een zwaar geïrriteerde plek aanwezig, een stukje lopen maar, het leek wat beter te gaan. De spieren, pezen werden wat warmer  en dat hielp wel wat waarschijnlijk. De laatste drie kilometer waren echter niet zo leuk meer en ik was blij dat we niet veel later weer klaar waren. Nu zou de pijn wel zakken dacht ik, nou think again.

Eenmaal thuis begon de pijn echt wel vormen aan te nemen die zich het beste laten omschrijven als de HEL, sjeemig ik vond dit niet tof en was blij met de pijnstillers die ik in huis had. Mijn voet gewoon stil in bed laten liggen was al moeilijk genoeg. De dag erna was het wel wat minder geworden maar gewoon lopen leek op dit moment een olympisch onderdeel wat ik duidelijk niet beheerste. Huisarts gebeld en daar kon ik de volgende ochtend terecht. Zo gezegd zo gedaan en na het nodige duw en trek werk aan mijn voet mocht ik met een verwijsbrief door naar het ziekenhuis voor een foto.

Op de fiets richting het ziekenhuis en voor de zekerheid al een joggingbroek in mijn tas (dat is makkelijk als ze moeten gipsen dacht ik nog).  Niet veel later zat ik de wachten op de radiologie afdeling. De foto was snel gemaakt en met de mededeling “wacht u maar even op de gang, dit moet ik even overleggen”, trok ik enigszins wit weg. Toch niet gebroken, toch niet 6 weken gips? Enkele minuten later kwam de fotograaf de gang op, “de foto is gelukt, niet gescheurd of gebroken”. Graag had ik op dit moment een vreugdesprongetje gemaakt echter was mijn lichamelijke staat het hier niet mee eens dus ik strompelde gewoon weer het ziekenhuis uit.

Opgelucht maar nog steeds met pijn belde ik mijn Fysio. Inmiddels was het achter in de middag en was de praktijk al gesloten en de therapeut al naar huis. Hij wilde eventueel wel op zaterdag speciaal komen om te kijken hoe het ging, maar adviseerde vooral rust. Die rust ging wel lukken omdat de griep inmiddels ook mij te pakken had genomen. Vanaf die vrijdag middag heb ik hoofdzakelijk geslapen en kwam op zondag weer wat opgeknapt mijn bed uit. Die voet werd dus niet belast het gehele weekend en dat was goed. Maandag wel meteen naar de fysio geweest en er is duidelijk een pees die door dat bewuste sprintje een flinke opdonder heeft gehad. De pees is los gemasseerd, ingetapet en nu is het voorlopig twee weken rust. Als hij dan pijnvrij is, mag ik het weer proberen.

Al met al, te hard dus of te snel net wat je wil. Ik zit met de gebakken peren, maar eerlijk is eerlijk twee weken is te overzien om niet te sporten. Beetje rust kan helemaal geen kwaad en in twee weken verlies je niet heel veel conditie. Het vervelende is dat ik hardlopen vaak niet als sporten zie maar als broodnodig onderdeel van mijn leven. Met die beschouwing vind ik het dus verdomd klote dat ik twee weken “vast” zit en dat ik niet in mijn “zen” kan komen.

Zoals Bløf al zong

Hier ben ik veilig, hier ben ik sterk
Hier ben ik heilig, dit is mijn kerk
Dit is mijn haven, hier leg ik aan