Spannend! Hardlopen na een blessure

Tweeënhalve week niet hardlopen en 4 kilo zwaarder sta ik klaar om een rondje te gaan hardlopen en ik vind het super spannend. Korte flashback, een peesblessure boven op mijn voet zorgde ervoor dat ik totaal niet kon lopen. Na een sprintje op tempo “zombies are chasing me” was een klein stukje pees in mijn voet redelijk overspannen en wilde niet meer wat ik wilde, enorme pijn als gevolg. Een röntgen foto en een fysiobezoek later was niet lopen de enige optie. Nu zijn we in totaal drieënhalve week verder waarvan tweeënhalf zonder te lopen.

Ik had twee dagen geleden al een klein stukje mogen lopen om te voelen hoe het ging, ik durfde niet. Die blessure is er een van het soort wat ik nooit eerder had. Ja in het verleden had ik wel eens last van mijn knie maar dat was vrij snel te behandelen en je kon ermee doorlopen. Dit was anders, gewoon als ik al niets deed was er al pijn. Toch vertelde de fysio dat ik er op tijd bij was, in de afgelopen weken zat ik hoofdzakelijk op de bank en had mijn voet veel rust.

Wat dat niet kunnen lopen deed! Het voelde als een soort verplicht taperen maar dan zonder ook maar één kilometer te lopen. Iedereen die wel eens in een taper periode zat (voorbereiding op een hardloopwedstrijd) kent het gevoel wel. Je lichaam gaat de energie opsparen en die kun je een beetje loslaten op de korte loopjes die je wel mag doen. Nou mijn lichaam was alle energie aan het opsparen en kon daar helemaal niks mee. Vorige week had ik twee dagen dat mijn benen zó onrustig waren, die benen zijn gewend om 3 keer per week hard te lopen, ze zaten vol energie en konden het niet kwijt. Nu hoor ik je denken maar je kon toch wel iets anders doen, zwemmen, fietsen. Ja theoretisch wel alleen wandelen was ook niet het beste voor mijn voet en het weer van de afgelopen weken ook helemaal niks. Winter en ik zijn geen vrienden. Op het moment dat de temperatuur onder nul gaat zou ik het liefste in een winterslaap gaan. Maak mij maar wakker als de vogels weer eiereen gaan leggen en de lammetjes door de wei dartelen. Sporten vind ik verder nog steeds niet leuk, ja i know klinkt gek, maar ik zie hardlopen niet als sporten. Buiten dat mijn benen bijna ontplofte werd mijn humeur er volgens mij ook niet beter van, sorry, mea culpa, sorry.

Na al dat bankhangen, youtube kijken en mezelf echt volstouwen met alles wat eetbaar was wilde ik gisteren dan echt naar buiten om het te proberen.

In de ochtend besloot ik mezelf om te kleden en stevige schoenen aan te doen. Ik wilde mijn voet goed inpakken en een schoen aan met goede demping. De spanning in mijn hoofd was enorm, want wat als het vanaf de eerste stappen niet goed zou voelen, wat als het na een kilometer weer echt heel veel pijn zou doen. Die voet heeft de laatste weken niet een keer helemaal top gevoeld dus hoe zou hij nu reageren. De temperatuur was in ieder geval prima toen ik buiten stond. Dat vond ik een pluspunt, mijn lichaam functioneert dan gewoon beter. Spieren, pezen en gewrichten vinden dat fijner en lijken soepeler.

Horloge aan en daar ga ik, op een heel erg rustig tempo zonder iets te willen forceren. Het valt mee al voelt het enigszins vreemd maar ik ben de eerste 500 meter redelijk gerust gesteld. Ik maak het rondje niet heel erg lang en stop soms tussendoor om te voelen in rust hoe mijn voet zich gedraagt. De pees heeft duidelijk een tijd niets gedaan en is stijf, die stijfheid voelde ik trouwens de afgelopen weken constant, nu is dat niet anders. Na 3,6 kilometer sta ik weer thuis voor de deur en ondanks dat ik geen pijn had sta ik niet te springen van blijdschap. Ik ben gematigd positief en weet dat ik nu moet afwachten hoe het de rest van de dag en morgen gaat voelen. Ik app mijn fysio en overleg, ook hij is gematigd positief en ik mag gaan proberen om actief te herstellen de komende tijd.

De rest van de dag blijf ik erg gefocust of mijn voet gaat reageren en die reactie blijft eigenlijk uit. Het lijkt alsof de beweging juist goed heeft gedaan. Vandaag is het een dag later en dacht ik vanmorgen toch weer wat pijn te hebben, gelukkig is het nu een paar uur later (als ik dit typ) en voelt het weer redelijk goed. Het zal de komende weken in ieder geval spannend blijven, ik weet dat als het nu weer fout zou gaan dat ik verder van huis ben en dat is het laatste wat ik wil.

Met een aantal hardloop evenementen op de kalender wil ik gewoon hersteld zijn. De eerste staat op 25 maart in Zandvoort gepland. Daar wil ik meedoen aan de Zandvoort Circuit Run en al zal ik daar niet voluit gaan, ik wel heel erg graag lopen. Ik heb in ieder geval goede hoop dat het gaat lukken al wil ik wel realistisch blijven en nog niet te vroeg juichen.

Waar ik het meeste van geschrokken ben is dat hoe getraind je ook bent, een blessure heb je dus zo te pakken en er van af is nog niet zo handig. Kijk als je pech hebt en je voet verstuit, omzwikt of erger je been breekt, dan kun je daar echt niets aan doen. Maar als je (en ik zie het heel veel op strava) altijd alleen maar harder wil lopen dan de keer daarvoor dan kun je wachten op een blessure. Vergeet niet dat als je net begonnen bent met hardlopen je lijf ongeveer één jaar de tijd nodig heeft om te wennen aan de belasting, je bent theoretisch dus minimaal één jaar een beginner. Juist in dat eerste jaar ontstaan de meeste blesurres bij hardlopers.

Anyway, na deze wijze woorden terug naar mezelf. Ik had dus ook iets gedaan waardoor ik geblesseerd raakte, pech of stom, wie zal het zeggen. Nu kan ik in ieder geval er weer aan werken om die 4 kilo er weer af te lopen.

Keep on running i a free world