Hoe het ging tijdens de Zandvoort Circuit Run 2018

Hoe het ging in Zandvoort dit jaar, zo net na die vervelende pees blessure? In het kort gezegd goed, maar als je het hele verhaal wil lezen moet je even doorscrollen naar beneden, er was meer dan gewoon maar hardlopen uiteraard.

‘s-Hertogenbosch – Zandvoort is nog steeds een tripje van 1:39 uur met de trein, dus redelijk op tijd stond ik naast mijn bed. Kopje koffie, ontbijtje en nog een kopje koffie. Die tweede had trouwens beter niet kunnen doen want uiteindelijk moest ik nog haasten door mijn getreuzel. Enfin, op tijd op het station aangekomen, was het met nog meer koffie en een muziekje prima te doen in de trein. Het laatste stuk van Amsterdam naar Zandvoort had ik gezellig gezelschap van Nydia (blogger, boekschrijfster en columniste voor Runner’s World).

Gezamenlijk liepen we met de hele massa mee richting het circuit. De zon probeerde er doorheen te komen maar ook die had last van het klok verzetten denk ik, de temperatuur was ronduit fris. Op het terrein was de Odlo tent niet te missen, de blauwe iglo springt eruit op het grijze asfalt. Voor het derde jaar mocht ik met team Odlo meelopen, wat ik iedere keer weer als een voorrecht ervaar en ik melde me bij de juiste personen. Nog meer koffie en wachten op de start. We stonden heel erg centraal dus alle bekende die deze dag naar Zandvoort kwamen liepen langs de stand. Het was een gaan en komen van bekende hardlopers én bloggers, superleuk uiteraard. Ongeveer twintig minuten voor de start liep ik volledig in het nieuw gestoken richting het startvak. Nu merkte ik ook dat ik al een paar uur buiten stond, man wat had ik het koud. Ik was wat aan de vroege kant, er stond nog niemand, dus liep nog even naar boven waar de skyboxen zijn. Voor ik het wist stond ik tussen 30 gillende Anita meisjes (het team van de Anita sport bh’s). Nog meer gezelligheid zoals je jezelf kunt voorstellen, met zijn allen liepen we uiteindelijk weer naar beneden omdat we allemaal de 12 kilometer zouden lopen.

Daar stonden we dan met mijn allen, 30 gillende meiden en ik, wel gezellig hoor. Ondertussen was ook Wilja in het startvak en op het moment dat het startschot viel liepen we samen het parcours op. Zonder het afgesproken te hebben bleven we uiteindelijk samen lopen omdat het tempo goed overeen kwam. Het was ruim anderhalf jaar geleden dat ik Wilja voor de laatste keer sprak dus we hadden genoeg bij te kletsen. Ik merkte dat ik geen last had van mijn voet al dacht ik wel dat de eerste kilometers mijn tenen los in mijn schoenen lagen, veters net wat te strak getrokken waarschijnlijk. Ik liep verder zonder pijn of andere problemen en dat was hoopvol. Het circuit is niet vlak dus de belasting op al je spieren en pezen is echt anders, als dit goed ging zag ik de rest ook wel zitten. Wilja en ik bleven op een keurige onafgesproken 5:30 lopen en na 4 kilometer hadden we het strand bereikt. Eenmaal op het strand was het eigenlijk prima, wind in de rug en een strand als een spreekwoordelijk biljartlaken. Nou iets minder maar meer dan prima om op te lopen. Inmiddels kwam ook de zon een klein beetje door en werd het warmer.

Wilja deed haar jasje uit en knoopte dat om haar middel, ik had het ook wel warm maar dacht, straks wind tegen, koel ik weer af. Zo liepen we verder, ik met jas, Wilja met zonder jas, het einde van het strand tegemoet. Het stuk omhoog koste best wat moeite en we kregen het een beetje zwaarder, maar de pace bleef gelijk. Op het moment dat we weer terug gingen richting Zandvoort spotte ik opeens fotograaf Andy langs de kant. Andy en ik komen elkaar vaak tegen dus ik stopte even voor een stevige knuffel en trok daarna weer een sprintje richting Wilja. Die zat er op dat moment even doorheen en gaf aan te willen wandelen. Ik besloot verder te rennen en liet Wilja achter. In mijn hoofd dacht ik aan versnellen maar corrigeerde dat eigenlijk meteen omdat ik mijn voet niet meteen teveel wilde belasten. Alleen dan maar verder op hetzelfde tempo? Daar had ik ook niet echt zin in, ik keek om me heen en zag een paar meter achter me Laura Brijde (ook team Odlo) lopen. Ik hield mezelf in en ging naast haar lopen. Ook Lau had ik al een hele tijd niet meer gezien dus ook hier was gespreksstof genoeg, marathon New York die we allebei liepen in november, bloggers, vloggen, hardlopen. Onze pace bleef weer netjes op 5:30 zonder daar iets over af te spreken, gewoon lekker op gevoel lopen.

Zoals je jezelf kunt voorstellen waren we in no time bij de finish. Het eind sprintje wat we beiden op dezelfde afstand inzetten ging nog super lekker. Lau en ik kwamen lachend over de finish. High Five en medaille ophalen! Ook meteen na de finish waren er weer superveel bekenden, wat is dat toch altijd een feest in Zandvoort!

Kort daarna snel weer naar Odlo en nog sneller Japke contacten waar ze was. Japke had de halve gelopen en was ook binnen, samen gingen we nog even op bezoek bij de mensen van Runner’s World Magazine en uiteraard de Anita meiden.

Deze Zandvoort Circuit Run was een bijzondere editie. Een week eerder wist ik niet eens of ik hem wel zou kunnen lopen. Genoeg hersteld kon ik hem lopen en het was superfijn. Ik had met mezelf afgesproken dat als ik pijn zou krijgen ik gewoon zou stoppen, zonder enig probleem. Stoppen was niet nodig, sterker nog, ik had conditie om veel sneller te gaan. Dat sneller gaan vond ik niet belangrijk. Vandaag was het weer een dag die voor mij bewijst dat lopen met andere mensen zo fijn is. Ik heb echt van iedere stap genoten van mijn derde editie en nog meer van alle mensen die ik weer tegenkwam. Die hardlopers community dat is toch echt iets moois. Iedereen bedankt voor alle handjes, knuffels, aardige woorden en Edwin voor het aanmoedigen van mij of was dat voor Eva?

Als laatste natuurlijk Odlo bedankt voor de uitnodiging. Ik ga lekker rustig verder lopen de komende week en nagenieten van deze fijne dag.

Keep on running i a free world

Ps. de bovenstaande foto is gemaakt door Andy