Ben ik klaar voor 23 kilometer trailen?

Aanstaande zondag is het zover en sta ik aan de start van de Salomon Koning van Spanje trail van 23 kilometer. Voor doorgewinterde trailers is 23 kilometer natuurlijk maar een blokje om. Voor een asfalt junkie zoals mij is dat net anders, hoe is het zo gekomen dat ik toch aan de start sta als betonliefhebber.

Onder lichtte dwang van de Running Junkies Den Bosch is het gebeurd dat ik mezelf al maanden geleden heb ingeschreven. Nou, die dwang valt wel mee hoor. Al jaren hoor ik positieve verhalen en op het moment dat de inschrijving open ging zeiden de Junkies, Mari ga nou eens mee. Ik dacht waarom niet, ik ben super fit en 23 kilometer daar draai in mijn hand of voet normaal niet voor om en 500 hoogtemeters, hoe erg kan dat zijn. Met het plan om wat meer heuvels in de buurt aan te doen tikte de tijd voorbij en voor ik het wist was daar die peesblessure en de griep. Aan heuvel training had ik nog helemaal niets gedaan.

Tot aan twee weken geleden was mijn trailrunning ervaring niets meer dan een kennismaking clinic van Run2Day vorig jaar. Gelukkig planden een aantal van de Junkies een middag in om bij Nijmegen de N70 trailroute te gaan lopen. De laatste kans voor mij om nog wat te trainen voor de trail, 14 kilometer 400+ hoogte meters, eitje dacht ik nog.

Dat pakte anders uit. Buiten de plotselinge hoge temperatuur was ook het hooikoortsseizoen spontaan begonnen, verder nog wat spanningen in mijn lijf en dit allemaal samen zorgde ervoor dat mijn rusthartslag al bijna 20 slagen hoger was dan normaal in rust. Let wel, zonder nog maar een stap te hebben gelopen was ik theoretisch al in niet al te beste vorm. Na een uurtje rijden waren we op de plek van bestemming en daar gingen we dan de N70 op. In een rustig tempo liepen we de route, al ging dat tempo door het enthousiasme al vrij snel wat hoger. Nog niet heel veel aan de hand en ik wilde vandaag ook een stabilizer voor mijn telefoon uitproberen om mee te filmen. Tja je bent een gadget freak of je bent het niet. Rugzakje om, stabilizer die toch wel wat weegt in de hand en lopen maar. Lopen betekend voor mij ook kletsen, dat gaat vanzelf, dat kan ik niet stoppen. De hoogte meters kwamen eraan en mijn hartslag had het steeds moeilijker om weer rustig te worden als we afdaalden. Na een paar kilometers zat mijn hartslag al constant op 175 terwijl mijn max 178 slagen is. Niet te doen om dan een heuvel op te rennen, niet te doen en ik voelde me bijna een oude man. Nu was ik wel de oudste van het stel maar normaal loop ik eerder voorop dan achteraan, het was pittig zeg maar. Hier onder een korte impressie hoe de N70 eruitzag toen wij daar gingen rennen.

Had ik het onderschat of zat het gewoon niet mee, wellicht wel beide. Wat zeker waar is dat dit een hele goede training was voor de volgende trail, de Koning van Spanje. De koning van Spanje is zoals de naam al doet vermoeden, niet in Spanje. Ja ik vond het ook verwarrend maar het is gewoon in Gulpen, Limburg. Het blijkt dat de beste man, de Koning van Spanje, de heuvel tijdens de veldtochten door den Nederlanden gedurende de 80-jarige oorlog heeft bezet. Genoeg wikipedia over de heuvel, gerend gaat er worden het hele weekeinde. Verschillende afstanden kunnen er gelopen worden en het begint vrijdagavond al met een Night trail. Op zaterdag en zondag staan er diverse afstand op het programma en voor de trailhelden is er een ultimate combi klassement van de 17 km vrijdag, 29 km zaterdag én 43 km op zondag.

Wat ik echt tof vind is dat de routes door de natuur zijn en dat daar ook goed voor gezorgd wordt, geen bekertjes bij de verzorgingsposten, die moet je zelf maar meenemen. Dat lijkt heel logisch maar op een wegwedstrijd is dat wel anders. Zo schrok ik tijdens de New York Marathon best wel van de enorme berg afval die bij de verzorgingsposten lag, plastic soup in te making dacht ik nog. Nu moet ik eerlijk zeggen dat ik niet eens meer weet of het nu plastic of karton was, nu ik eraan terug denk. Maar goed ik dwaal af, terug naar Gulpen.

Daar gaan ze goed met de natuur om en ik kan niet wachten om het mee te maken. Op vrijdag reis ik al af naar de Bed & Breakfast van team Jaybird waar ik het hele weekeinde verblijf. Zo kan ik optimaal sfeer proeven en zien wat deze trail zo speciaal maakt. Ben ik er klaar voor, waarschijnlijk niet maar ik heb er zo belachelijk veel zin in dat het toch wel goed komt. Laatste vraag nog wel aan alle trailmannen, moet ik nu een baard laten staan?

Keep on running in a free world en wie weet zie ik jullie het komende weekeinde in Gulpen.