Het Koning van Spanje weekeinde met Jaybird

Van betonjunkie naar bomenknuffelaar, is dat wat er gebeurde dit weekeinde? Mijn eerste echte serieuze trail ervaring was meteen een heel weekeinde. Al maanden geleden schreef ik me in voor de Koning van Spanje met het idee, een dagje op en neer.

Het liep net wat anders, Jayibird van de in-ear koptelefoons is nauw verbonden aan sport en nog meer aan trail running. Op het moment dat Jaybird dus besloot om er een heel weekeinde van te maken in Gulpen, dachten ze dat ik het wel leuk zou vinden om mee te gaan. Nou dat klopte als een bus. Jaybird #eindbaas Tim is een toffe gast waarmee ik een goede klik heb. Tim loopt zelf ook en is in training voor een vette trail in het buitenland én een Ironman. Ik zei ja en een lang weekeinde lag in het vooruitzicht.

Op vrijdag avond vertrokken mijn buddy voor het weekeinde, Esther en ik richting het zuiden. Klokslag 8 uur tijdens dodenherdenking waren we op de plaats van bestemming en stopten we voor een kerkhof, doodstil voor twee minuten, daarna trouwens ook. We waren aangekomen bij de Oude Pastorie, voor de gelegenheid omgedoopt tot de Jaybird B&B. Een warm welkom door de jaybird crew was ons deel. Coen, Thomas en Leroy zouden dit weekeinde voor de gasten zorgen. Ik wed dat Rik Felderhoff jaloers zou zijn op deze mannen, niets maar dan ook niets kwamen we te kort. Esther en ik hadden een kamer op de zolder en daar lagen op bed al fijne goodies klaar, een dikke sweater waar je meteen in wilde kruipen, T-shirt, Loop shirt en nog veel meer. Alle gasten werden ook nog eens verwend met een setje Jaybird Run‘s. Sinterklaasavond was er niets bij kan ik je vertellen. De gasten die er zouden zijn waren allemaal prijswinnaars van een facebookactie en mochten een introducé meenemen. Het gezelschap van dit weekend was samengesteld uit mensen uit Rotterdam, Amsterdam, Den Haag, Alphen aan den Rijn, Helden, Limburg, Nistelrode en nog wat plaatsen. Zo zat de Jaybird B&B letterlijk tot aan de nog gevuld met gasten die elkaar nog niet kenden.

Nog niet iedereen zou op de vrijdag al aankomen maar met de mensen die er wel waren werd het een mooie kampvuur avond waar er onder het genot van lokale biertjes het goed toeven was. Het weekend was goed begonnen.

Op zaterdag begon de dag met een uitgebreid ontbijt wat buiten op ons stond te wachten, heerlijk. Een aantal van de gasten zou vandaag al gaan lopen en ik zou sfeer gaan proeven, foto’s en video maken. De B&B had een aantal mountain bikes klaarstaan waar Esther en ik vandaag behoorlijk wat kilometers op zouden gaan maken. Eerst maar eens naar de startlocatie en daar de start van diversen afstanden bekijken. Het zonnetje kleurde het Limburgse landschap goudgeel en het beloofde een mooie dag te worden.

Wat mij opviel, is dat de sfeer echt anders is dan bij een hardloopevenement op de weg. Totaal ontspannen liep iedereen rond en maakte zich op zijn gemak klaar voor wat komen ging. Iedere loper leek goed voorbereid, rugzakje met meer dan voldoende water, eten en alles wat ze maar dachten nodig te hebben. Een paar minuten voor tijd liep iedereen rustig het startvak in en zonder te dringen, daar stonden de veelal bebaarde mannen en stoere vrouwen te wachten op het startschot. De route begon lekker meteen met een klimmetje dus dat beloofde wat voor de rest.

Nu was het mijn beurt om verslag te maken in beeld en daar had ik mijn handen vol aan, sterker nog Esther had zelfs haar handen vol er aan. Op de MTB’s zouden we wat later vertrekken om op het parcours mooie locaties uit te zoeken om te filmen. Daar ging wel iets fout kwamen we vrij laat achter. In plaats van de renners tegemoet te fietsen bleek dat we achter ze aan gingen. De renners waren al wel zo’n uurtje weg en wij waren echt aan het navigeren op ons gemakje. Niet één loper kwamen we tegen en na een tijdje gingen we alles nog maar eens goed bestuderen en hadden we eindelijk door wat er fout was gegaan. Zonder ook maar een loper te hebben gespot besloten we een ander plan te maken. Terug naar de start, finish locatie en daar maar aan de slag. Al met al maakten we hier ook nog de nodige kilometers en een paar uur later waren we blij dat we weer bij de B&B waren voor het volgende wat op het programma stond.

Het volgende onderdeel was een trailclinic van een aantal Salomon atleten. Om 5 uur stonden daar Tim Pleijte, Renate de Reus en Michel Buijck voor ons klaar, niet de minste trail specialisten. Na een gedegen uitleg over trail rugzakken van Salomon en het beantwoorden van vragen gingen we op pad. Het drietal voorzag ons van goede tips en demonstreerde op de route verschillende technieken. Het was super leerzaam en de tips kwamen goed van pas. Aansluitend aan de clinic arriveerde we op het start terrein voor de pasta party. Daarna stond er in de B&B nog een filmavond op het programma. Ruim op tijd ging ik uiteindelijk naar bed, de volgende dag moest ik klaar zijn voor de 23 kilometer lange trail. Was ik gespannen, nee totaal niet, ik had er zin in!

Zondag ochtend en het is zover, vandaag ga ik mijn eerste echte trail beleven. Normaal gesproken heb ik een plan als ik ergens aan de start sta, ik heb nagedacht over tempo, indeling en beleving. Nu waren alle omstandigheden nieuw en wist ik niet wat ik kon verwachten. Het beste plan was dus maar gewoon te gaan lopen en zien hoe het gaat. Ook was niet duidelijk of ik nu alleen zou gaan of met meerdere mensen starten. Vanuit de Running Junkies Den Bosch waren flink wat mensen afgereisd om ook te komen lopen, misschien zou ik bij een van hun aanhaken.

Mijn conditie is na de blessure nog niet helemaal top maar gaat wel vooruit. Met die wetenschap wist ik wel dat ik ieder geval niet te hard wilde starten. Tim van Jaybird wilde het ook rustig aan doen en we besloten samen te starten. Eenmaal op de startlocatie was het weer net zo relaxt als de dag ervoor. Veters nog eens strikken, laatste keer naar de dixi en wachten op de start. Daar stonden we in de zon die al lekker op temperatuur was en daar was het startschot. Op ons gemakje vertrokken we en de eerste heuvel was bekend, die hadden we de dag ervoor al een paar keer gezien. Wat er daarna kwam zou ik zo zien. Het landschap veranderde vaak en snel. Van lange singletracks over open weides naar wat bredere bospaden. De lopers liepen nu in het begin van het parcours, nog dicht bij elkaar en vormden een lange slang door het groene landschap.

Niks geen geduw of gemopper als er iemand in wilde halen, zoals je vaak op de weg ziet. De omgeving leek de lopers helemaal zen te maken. In stilte liepen de meeste mensen lekker ontspannen door de natuur. Die stilte werd dan wel even verstoord als Tim en ik langskwamen want de kilometers dat we samen liepen hebben we flink lopen kletsen. Het tempo zat er lekker in, de bergen op waren pittig en al snel was ik die aan het wandelen, Tim, in topconditie bleef dan even wachten. Rond de 15 kilometer voelde ik wel dat het echt zwaar werd en de energie was echt uit mijn lichaam. Bergop had ik moeite met mijn hartslag weer rustig krijgen en de eerste en enige verzorgingspost op 17 kilometer kwam als een geschenk. Ik had vanaf 5 kilometer wel gelletjes genomen maar had daar eigenlijk eerder last van dan profijt.

Bij de verzorgingspost heb ik me tegoed gedaan aan een berg winegums, tucjes, bananen, energiedrank en 5 minuten op mijn kont zitten. Tegen Tim zei ik, als je wil gaan doe dat maar. Bij mij kon het nu twee kanten op, of kotsmisselijk worden of energie terug krijgen. Het laatste was gelukkig het geval en toen ik weer aan het rennen was ging het heerlijk. Het afdalen had ik inmiddels onder de knie en vol vertrouwen liet ik me naar beneden storten op sommige stukken. Langzaam kwam daar de laatste helling in zicht en deze kende ik inmiddels als mijn broekzak. Ik liet de zwaartekracht zijn werk doen en ik ging lekker hard naar beneden om op het einde vol in de remmen te gaan omdat ik anders uit de bocht zou vliegen. Nog honderd meter en daar was de finish. Medaille, kersenvlaai en drinken dat stond er te wachten en ik, ik was blij. Mijn eerste trail was indrukwekkend, het parcours ronduit geweldig. Van smalle paadjes door de velden, springend over bomen in de bossen naar uitzichten die je kilometers ver lieten kijken. Van hoog gras tot aan kleine beekje die over of door moest. Het was echt adembenemend mooi.

Ik weet nu dat als je conditie en je benen goed zijn dat trailen niet moeilijk is, je moet alleen even omschakelen omdat het echt anders is dan op de weg lopen. Deze ervaring in woorden pakken viel trouwens niet mee, veel te lang en dan nog niet alles gezegd.

Het weekend was goud waard en ik ben Jaybird echt dankbaar dat ik erbij mocht zijn. We hebben een mooi avontuur gemaakt met zijn allen en de B&B was een ideale thuisbasis waar iedereen zich ook echt thuis voelde. Alle gasten van de B&B bedankt voor de positieve aanwezigheid. Esther, buddy, het was top. Tim, Thomas, Coen en Leroy, kudo’s voor de verzorging, organisatie en de humor.

Is er nu een trailer geboren na deze mooie ervaring, goede vraag. Ik denk het wel, ondanks dat ik echt hou van op de verharde weg lange rechte stukken te lopen was dit echt zo anders en mooi. Vanaf nu kun je me dus tegen gaan komen op de trails!

Keep on running in a free world