De halve marathon van Eindhoven met pijntjes

Een week voor de halve marathon van Eindhoven had ik maar eens bedacht dat ik mee wilde lopen. Op de kalender thuis stond al wel vermeld dat ik naar Eindhoven zou gaan maar dat was eigenlijk om de lopers aan te moedigen. Een week geleden begon het echter te kriebelen, wat als ik nu toch eens zelf mee zou gaan lopen.

Niet dat ik speciaal voor een halve marathon had getraind, sterker nog mijn langste afstand van de laatste maanden was 15 kilometer. Na een tijdje van kwakkelen met van alles en nog wat, voel ik dat mijn vorm langzaam maar zeker terug komt. In het begin van het jaar had ik de vorm dat ik vaak op zondag 20 kilometer ging hardlopen. Die vorm wil ik graag terug en dit was een mooie test. Ik had ook het gevoel dat ik het wel zou kunnen.

Nu moet ik er wel meteen bij zeggen dat ik ook had besloten om dan wel verstandig te lopen. Lopen met een plan en mezelf daar aan houden. Er moest alleen nog wel een startbewijs geregeld worden. Een berichtje op Instagram bracht daar al snel een oplossing voor. Diversen berichtjes, van helaas geblesseerde lopers die hun startbewijs wilde afstaan. Het startnummer werd geregeld, met dank aan de organisatie en ik zou gaan starten in Eindhoven op 14 oktober.

Op de dag voor de halve had ik de planning om het lekker rustig aan te doen. Ik schreef vorige week al dat rusi ook training is en met die gedachte was een goede nachtrust ook meer dan logisch… Dat werd even anders. Zaterdagavond kreeg ik behoorlijk wat kiespijn en de geplande nachtrust kwam er niet van. Midden in de nacht zat ik beneden en nam de zoveelste paracetemol. Ik dacht nog om weekend tandarts te bellen maar dacht ook, dan moet er weer iemand uit bed gehaald worden, ook zo wat. De pijn werd langzaam wat minder in de ochtend en ik besloot toch gewoon af te reizen naar Eindhoven.

Met in mijn tas extra paracetemol melde ik me op het station, we zouden met een aantal van de Running Junkies naar de lichtstad gaan. De meeste om onze eigen cheerzone neer te zetten en daar de lopers aan te moedigen, de rest om te lopen.

Ik voelde me brak en ver van fit door de slechtte nacht. Met mezelf sprak ik af, dat als het niet zou gaan, ik gewoon uit zou stappen. Ik hoefde mezelf niet te bewijzen en wilde vooral lekker lopen. Met die gedachte probeerde ik wat in de stemming te komen. We waren ruim op tijd en konden zo de toppers van de hele marathon nog voorbij zien racen. Na een klein uurtje liepen we uiteindelijk met een aantal richting het startvak.

Nu zag ik pas hoeveel deelnemers er waren, wat een lange rij met startvakken! Mooi om te zien hoeveel mensen er zo enthousiast zijn om ruim 21 kilometer te gaan lopen. Ik mocht mezelf in startvak E plaatsen en daar stonden we dan nog een paar minuten in de nu al warme zon te wachten. Die zon zou de deelnemers nog wel parten gaan spelen en ondertussen dacht ik aan de Marathon deelnemers die al een paar uur onderweg waren in de warmte.

Wij mochten bijna van start en door een speaker die ADHD leek te hebben werden we toegesproken. Het werkte wel hoor, iedereen stond te springen van ongeduld. Ik stuiterde niet en stond al redelijk aan de rechter kant, ik had een plan en daar wilde ik me echt aan houden. Het plan was om 5:30 munten per kilometer te lopen, de eindtijd (schrijft u mee) zou dan 1 uur, 56 minuten en 3 seconden worden. Dat leek me te doen, ik bedoel mijn pr staat op 1:46,12 dus het plan van nu leek me goed. Daar was de start en mijn startvakgenoten snelde weg. Ik liet me niet gek maken en ging rustig op gevoel van start, wat later keek ik op mijn horloge en zag dat ik iets te snel was, 5:25 nou daar kon ik mee leven. Ik liep nog niet heel lekker maar ook niet zo dat ik dacht, genoeg ik kap ermee!

Na een kilometer of 5 begon ik er echt wel in te komen en had het naar mijn zin. Door het relaxte tempo kreeg ik ook echt mee wat er allemaal langs de kant gebeurde. Lachende mensen aan de kant die hun best deden om aan te moedigen, op het moment dat je ze een brede glimlach geeft krijg je die ook terug, altijd leuk. De drankposten die goed georganiseerd waren, ruim voorzien van sportdrank, water en fruit. De water posten met sponzen, top geregeld. De spons van de eerste water post heb ik de hele afstand meegenomen en met ieder verkrijgbaar bekertje water opnieuw verfrist. Zo kon ik de hele route goed koelen, armen, nek en hoofd regelmatig met een koude spons bevochtigen houd je lichaamstemperatuur wat lager. Dat was met de warmte van gisteren een goed plan, je lichaam heeft het al moeilijk genoeg en alles wat jezelf eraan kan doen om het makkelijker te maken moet je dan doen.

Zo gingen de kilometers voorbij en bleef het tempo constant. Ik voelde me ondertussen oké en dacht er niet aan om te stoppen. Wel was mijn kiespijn weer wat opgekomen en dat begon lekker te kloppen in mijn kaak. Nu had ik wel paracetemol meegenomen naar Eindhoven maar die had ik dus niet in mijn SPIbelt gedaan, heel slim, niet dus. Dus nu liep ik daar met een kloppende kaak waar ik toch wel last van kreeg, gelukkig stond er rond 14 kilometer een grote EHBO post. Even het parcours af en aan de beste mensen gevraagd naar paracetemol, de bekwame medewerker moest me volgens het protocol natuurlijk wel wat vragen stellen en me bijna dwingen om de tabletjes met water in te nemen maar daarna kon ik weer verder. Nu was het doorlopen en wachten totdat de medicatie ging werken.

Mijn gemiddelde tempo was uiteraard wat naar beneden gegaan maar ik vond dat geen probleem. Niet veel later kwam ik een bekende uit Den Bosch tegen en ik wist dat ze rond de 1:45 wilde lopen op het moment dat ik haar vroeg hoe het ging, zei haar blik eigenlijk al genoeg. Te snel gestart, krampen en alle ellende die daar bij horen. We hebben nog een tijdje samen gelopen maar daarna heb ik haar achtergelaten. Ik wilde mijn plan vandaag vast houden en liep door. Het parcours was niet overal even druk met toeschouwers maar soms is dat niet erg. Op een van de rustige punten stond er op eens, totaal onverwacht, een dierbare vriend aan de kant. Die high five was me veel waard op dat moment. Thanks, dat je er stond maat!

Dat ik deze afstand niet echt had getraind werd me ondertussen duidelijk, de conditie was geen probleem maar mijn spieren kregen het wel wat zwaarder. Ik had bij iedere drankpost voldoende gedronken, zoveel dat ik nu toch echt even langs de kant moest stoppen en een boom voorzien van vocht. Toen ik dat kwijt was kon ik weer verder.

Nog een paar punten om naar uit te kijken en een van die punten was de cheeringzone van de Running Junkies Den Bosch. Ze stonden ongeveer op 2 kilometer voor de finish of was het nou 3, ik wist het niet meer precies maar lang kon het niet meer duren. Het gevoel dat ik steeds langzamer liep maar wat in werkelijkheid niet zo was, deed mij denken aan mijn Marathon waar de laatste kilometers ook zo voelen. Ik wist wat de Marathon lopers van vandaag hier meemaakte voelde met ze mee. In de verte doemde het PSV stadion op en daar stonden mijn mensen, de Running Junkies. Ik wist wat me te wachten stond en was er klaar voor, een confetti douche en heel veel crewlove. Daar waren ze en ik zette aan, hartslag omhoog en laat het maar gebeuren. Man, wat is dat toch vet als je zo door een wedstrijd wordt geduwd.

Hoe leuk het ook was, het was zo weer voorbij en de laatste kilometers moest ik toch echt zelf doen. Het centrum kwam nu dichterbij en ik wist dat net daarvoor de sympathieke mensen van Just Keep Running zouden staan, weer een hoogtepuntje hoor, al die aanmoedigen weer. Nu was ik er bijna en daar was ik blij om. Toch was dat laatste stuk echt nog verder dan ik dacht, of was het misschien zwaarder dan ik dacht. De mensen massa aan de kant in het centrum was indrukwekkend, toch waren ze niet heel luidruchtig met aanmoedigingen gek genoeg.

Nog een klein stukje en daar was de finish, de straat was echt super versierd met ballonnen over de hele weg en de sfeer was top! Zat er nog een sprintje in, ja een kleintje en over de streep moest ik even bijkomen. Ik had zojuist sinds lange tijd weer een halve marathon gelopen. Na een tijd van blessures en andere vervelende dingen kon ik weer een halve marathon lopen zonder al te veel problemen. Dit was een mooie gewaarwording en het voelde echt heel tof. Ik had me aan het plan gehouden en dat werkte, mijn eindtijd (nu kun je het briefje erbij pakken) was 1 uur, 55 minuten en 56 seconden. 7 seconden verschil met het plan, hoe cool is dat! Goed daar zat dan wel een EHBO en een sanitaire stop in, dus eigenlijk had ik een heel, heel klein beetje te hard gelopen.

De medaille werd met gepaste trots ontvangen en ik snelde als een gek terug naar de cheeringzone bij het PSV station om daar de andere lopers aan te moedigen. Met enorm veel plezier heb ik daar nog de deelnemers dat duwtje in de rug geven wat ze nodig hadden. Eindhoven, je was geweldig dit jaar.

Vandaag heb ik geen spierpijn, alleen maar kiespijn en ben even bij de tandarts geweest. Niets te zien, geen gaatje dus ze denken aan een ontsteking, weet je ook dat komt wel weer goed. Ik heb gewoon weer een halve marathon gelopen met plezier al was het met een kleine hindernis.

Als jij in Eindhoven hebt gelopen ben ik heel benieuwd hoe jij het hebt ervaren, ging het goed, viel het tegen. Laat het me weten, vind ik leuk.

Keep on running i a free world

 

P.s de foto’s zijn gemaakt door Francé van der Pol