De New York Marathon, één jaar later

Zaterdagavond en ik zit thuis in Brabant op de bank en check mijn Instafeed. Hardlopers all over the place maar dat is normaal, deze week echter is het weer zover. Hardlopers op mijn Instafeed die in New York zijn. Daar is dit weekend de Marathon, dé Marathon.

Ze zijn er allemaal, hardlopers die ik ken, hardlopers die ik gewoon volg, redactie leden van Runner’s world Magazine. Deze mensen slingeren de mooiste foto’s van uit de City that never sleeps de wereld in en ik bekijk ze. In het begin van de week zag ik de vreugde als de opstijgende vliegtuigen werden gefotografeerd en later in de week zag ik Central Park dat werd verkend. Niet veel later verscheen daar ook nog eens de Finish line en stukken van het parcours.

Één jaar gelden was ik daar, daar op de plek waar het nu allemaal weer gebeurd. Ik beleefde daar met super fijne mensen iets onvergetelijks en deze week besef ik me nog harder hoe bijzonder het was. Na alle foto’s op Instagram begonnen ook mijn teamleden van vorig jaar met het ophalen van hun herinneringen.

Zo keek ik net een paar filmpjes en las een aantal verslagen. De gevoelens die ik aan die week in New York heb overgehouden werden meteen opgeroepen en met vochtige ogen keek ik zojuist de vlog van Chris nog eens. Alicia Keys die natuurlijk onlosmakelijk is verbonden met de Stad, gemonteerd onder het filmpje.

Door dit alles deze week herbeleefde ik vele momenten, mooi momenten, emotionele momenten maar vooral momenten vol plezier en liefde voor hardlopen.

Als ik een tip kan geven aan alle lopers die daar over een paar uur gaan starten. Loop met je hart en stel het helemaal open. De New York Marathon was een van de mooiste ervaringen die ik ooit heb meegemaakt.

Nu een jaar later gaat er nog steeds grote dank uit naar iedereen die aan mijn herinnering heeft bij gedragen, jullie weten wie jullie zijn. Love you all.