Zwart voor mijn ogen, de Stevensloop

Het begin van deze dag is eigenlijk drie maanden eerder. De dag dat ik ga trainen met een schema om een halve marathon onder 1 uur en 45 minuten te lopen. Dat schema gaf mij houvast en een stok achter de deur de afgelopen tijd, maar gaf het me ook wat ik nodig had? Lees hier hoe ik mijn Stevensloop in Nijmegen beleefde.

Het schema wat ik drie maanden braaf volgde was compleet op hartslag geschreven en maar zelden tikte ik in dit schema het tempo aan wat ik in Nijmegen moest gaan lopen. Dat tempo was 4:59 minuut per kilometer. Ik zeg Nijmegen maar eigenlijk was de CPC in Den Haag de dag dat ik de slotapotheose van dit schema had willen volmaken. De CPC liep anders zoals de oplettende lezer weet, sterker nog die liep niet in verband met de storm die over de kuststad raasde.

De Stevensloop in Nijmegen was dus de nieuwe D-day geworden en die D-Day was vandaag. Met een fijn gezelschap reisde ik af naar de Gelderse stad aan de Waal. De organisatie van de Stevensloop is in handen van dezelfde organisatie als de zevenheuvelen loop dus dan weet je dat het goed zit. Vanaf het Centraal station was de omkleedlocatie zo gevonden en de kledingkeuze definitief gemaakt. De weersvoorspelling was in de ochtend niet al te best maar nu was het droog in ieder geval. Korte broek, thermo shirt met lange mouwen en een t-shirt erover heen, Brooks Glycerin aan mijn voeten en als laatste fashion statement een wegwerpregenjas voor in het startvak.

Bij toeval stond iedereen van ons reisgezelschap in startvak geel waar we samen last hadden van gezonde spanning  en waar we uiteraard nog wat startvakselfies konden maken. Ik voelde echt de spanning in mijn lijf, die spanning die ervoor zorgt dat je echt gefocust raakt op hetgene wat gaat komen. Ik wist dat deze 21,1 kilometer en test zou zijn, en test die ik graag aan zou gaan. Vorig jaar was geen best hardloop jaar en liep in dat jaar slechts drie keer een afstand van meer dan 20 kilometer. Nu stond ik klaar om te gaan, te gaan voor het hoogst haalbare.

Omdat ik wist dat er niet al te veel publiek langs de kant zou staan had ik gekozen om met muziek te lopen. Een paar minuten voor de start draaide ik mijn oordopjes in en starte de muziek. Eerst wat startvak nummers om nog meer in het gevoel te komen. Keala Settle zingt in mijn oor “This is Me” om langzaam over te gaan in het ideale nummer om met lopen te beginnen “Loose Yourself” van Eminem. De beat is nu nog sneller dan mijn hartslag maar dat zal snel veranderen. Ik ben er klaar voor.

Daar is het startschot en door de trechter vorm heb je eigenlijk meteen ruimte op het parcours. Ik kan meteen op tempo gaan lopen en dat tempo is hoger dan nodig maar voelt prima. Ik ben me ervan bewust dat ik in de tweede helft altijd verval heb dus wat extra ruimte in de eerste helft is wenselijk. De eerste kilometers gaan flink op tempo en in 23:40 heb ik mijn eerste 5 kilometer afgelegd. Dit tempo heb ik in geen maanden over deze afstand gelopen en uiteraard voel ik dat wel. Inmiddels is de lange sliert hardlopers ruim de stad uit en we rennen over dijkjes die ons steeds verder de polder in laten lopen. Die dijkjes vind ik prima, het is niet heel boeiend of spannend maar het leid ook niet af denk ik maar. Onderweg ben ik wel op zoek naar een motor met daar achterop een speciale fotograaf. Vanochtend kreeg ik een appje van Andy Astfalck, Sportfotograaf. Andy en ik kennen elkaar goed en hij zou hier vandaag ook foto’s maken. Opeens uit het niets zie ik een silhouet van een grote man met in zijn handen een flink fototoestel met idem dito lens, dat kan maar een iemand zijn. Het is inderdaad Andy en ik roep zijn naam, hij spot me en schiet nog een paar mooie foto’s. Later komt Andy nog even naast me rijden en we kletsen wat over hoe het met ieder van ons gaat. Mooi mens die Andy en met extra energie ga ik verder.

Tot op ongeveer 12 kilometer ging het allemaal best oké maar nu merk ik dat mijn benen beginnen te verzuren, dat is eigenlijk net 9 kilometer te vroeg bedenk ik cynisch bij mezelf. Leuk is het zeker niet maar hee, ik ben er nog niet. Net na dit moment neemt het parcours een hele grote lus en het hele stuk wat we nu nog moeten, krijgen we voor het eerste de wind echt tegen of schuin van voren. Alle winst die ik in tijd heb gemaakt zal ik vanaf nu hard nodig hebben. Mijn tempo daalt, de wind, de verzuring maken het er niet makkelijker op. Braaf blijf ik mijn gelletjes nemen om de 5 kilometer en probeer wat te drinken. Het water bij de drankposten is echter zou koud dat ik daar best last van heb, als een setje bakstenen hobbelen de koude waterpartijen door mijn buik.

De kilometers worden net als mijn gedachten zwaarder. Het mentale spel is echt begonnen, iedere loper kent die stemmetjes. “Volgende drankpost even wandelen”, ach joh je haalt het toch niet meer, je kunt het best gewoon los laten, “waarom doe ik dit eigenlijk”, vul maar aan, al die stemmetjes hebben jullie vast ook wel eens gehoord. Ondertussen heb ik het echt zwaar en schakel mijn horloge naar een scherm waar ook mijn hartslag te zien moet zijn. Dat scherm geeft 143 hartslagen per minuut aan en ik weet gewoon zeker dat dit niet klopt, het is minimaal 20 slagen hoger en dat is ruim boven mijn omslagpunt. Ik irriteer me aan het horloge en zet het scherm met tempo en gemiddelde tempo weer aan. Het gemiddelde is op het punt gekomen dat ik zeker geen pr meer ga halen. Wat ik nu ook doe, niets gaat dit meer goed maken. Ik leg me er bij neer maar geef niet op, al is de koek best wel op ik probeer het beste eruit te halen. Op kilometer 19 mogen we weer terug naar de stad, het water over en het centrum in richting finish. Voor we de over de brug gaan, lopen we er eerst onder door, vandaar is het echt pittig omhoog en daar gaat het fout. De eerste klim zorgt ervoor dat het boven echt zwart wordt voor mijn ogen, pitch black op een klaarlichte dag. Oempff, dat is niet goed, geen lucht meer en pap in mijn benen. Keuze is er niet, wandelen is het enige wat nu kan en goed is. Vrij snel voel ik dat het beter gaat en ga weer harder lopen. Dit klimmetje was alleen het begin van een aantal opvolgende klimmetjes en ieder keer als ik boven ben wordt het zwart en moet ik heel even wandelen.

In afstand is het niet ver meer maar in gevoel een nauwelijks te overbruggen afstand. Het laatste stukje omhoog langs een stadsmuur is ook weer teveel en ik wandel om bij te komen. Hier hoor ik opeens mijn naam van achter mij. Het is Esther, vriendin, Running Junkie en in dit geval mijn sleepwagen. Esther is ook echt helemaal op en we brabbelen wat woorden over pijn, braakneigingen en nog meer diepgaan ellende. De Finish komt in zicht en we lopen met verbeten gezichten, we hebben het echt zwaar maar het woord “sprintje” komt toch. Nog even wachten en daar gaan we, met alles wat we nog in ons hebben gaan we hand in hand over de finish.

Compleet leeg zak ik ook door mijn knieën en zit op de grond, alles wat ik in me had, heb ik erin gestopt en nu is het op. Mijn tijd is 1:48:49, dat is niet echt in de buurt van 1:45 maar ik heb gestreden voor alles wat het waard was. Het doel was vandaag totaal onhaalbaar maar ik geloof niet dat ik ooit zo diep ben gegaan en kan dus alleen maar trots zijn op dit resultaat. De laatste kilometer was overigens ook de mooiste. Esther die als geen ander weet waarvoor ik hier liep was erbij en we deelden elkaars gevoel, de dag erna ervaar ik dat nog meer als speciaal.

Het was een waardige afsluiting van een mooi traject. Met alle onzekerheden in je hoofd door een schema zoals dit was het ook mooi om te zien wat wel en niet kan. Met enorme spierpijn sluit ik af en zeg zoals altijd,

Keep on running i a free world