Marathon, ain’t gonna happen

Nou dat dus, precies wat hierboven staat. Vandaag heb ik tijdens een 10 kilometer rondje definitief besloten niet te starten op 5 april tijdens de Rotterdam Marathon. Hoe komt dat, baal ik ervan en hoe nu verder, je leest het hier.

Uiteindelijk begint het hele verhaal een half jaar gelden op een zonovergoten strand bij Bloemendaal. Daar waren we op zomervakantie en zoals altijd had ik een paar powerkites bij me. Je weet wel van die vliegers die zo groot zijn dat je een paar meter de lucht ingaat of honderden meters over het strand glijdt. Prima activiteit tijdens de vakantie, ook deze keer weer. Als je achter een powerkite de lucht ingaat moet je ook weer naar beneden, lijkt mij logisch, daar ging het fout. Mijn teen knakte heel ver door en de pijn was niet heel prettig. Maar ach vakantie, rustig aan, niet hardlopen het zou wel goed komen. Dat viel best tegen, lange tijd bleef ik het flink voelen al kon ik wel door lopen. Omdat het heel langzaam maar zeker over ging heb ik er ook nooit naar laten kijken.

Fast forward naar het begin van mijn Marathon schema wat ik met Petra Kerkhove doornam. Petra wilde, zoals een goed coach betaamt, alles weten over mijn fitheid en alles wat eventueel van toepassing was. Ik was fit, tot op het bot gemotiveerd en er helemaal klaar voor. Wel melde ik dat ik wel een “klein pijntje had in mijn teen”, maar ik zou wel zien hoe dat ging.

Dat ging een lange tijd goed totdat het goed fout ging, een paar weken geleden knakte die teen weer om maar ik kon wel gewoon lopen. Na een fijne duurloop op een zondagmiddag had ik echter wel wat meer pijn dan daarvoor, een icepack gaf uitkomst. Later op de dag kon ik mijn teen niet meer bewegen, een vreemde gewaarwording kan ik je zeggen. Ik had gewoon gevoel in mijn teen maar bewegen deed dat rare ding niet. Bewegen doe eigenlijk in je hoofd, je stuurt een signaal naar een lichaamsdeel en dat doet wat jij wil. Dat signaal was ik als een malle aan het sturen maar er gebeurde niets, weird!

Op maandag ochtend belde ik mijn huisarts en daar kon ik woensdagochtend terecht. De huisarts zag mijn teen, die nog steeds niet bewoog en wat dikker was en zei meteen “die pees is afgescheurd”. Ik vertelde mijn verhaal, over het strand en dacht dat er misschien wel een scheur in zou zitten. Ik mocht meteen doorfietsen naar het ziekenhuis voor een Röntgen foto waar ik in de middag al een telefoontje van kreeg. “Ja duidelijk te zien op de foto, slijtage van de botten, maar je mag gewoon blijven lopen hoor. Oké dacht ik, dat is mooi want woensdag avond is mijn vaste loopavond. Met mijn niet bewegende teen liep ik tien kilometer zonder al teveel pijn. Ook stond er nog een echo gepland die weer een paar dagen later zou plaatsvinden. Op vrijdag was er een wonder gebeurd leek het wel want de teen waarvan iedereen dacht dat de pees was afgescheurd bewoog weer, niet heel enthousiast maar hij deed het wel. Afgescheurd was de pees dus zeker niet en dat vond ik wel een prettig idee.

De echo die plaatsvond op maandagochtend liet zien dat het bot inderdaad flink is versleten en dus niet mooi rond, mijn andere voet heeft trouwens hetzelfde probleem zag ik maar die mankeert niets. Onder de pees was wel veel vocht te zien op twee plaatsen en juist dat veroorzaakte waarschijnlijk irritatie. Het advies van mijn huisarts, “ga maar geen Marathon lopen”, lekker dan dacht ik.

Nu zijn we bijna twee weken verder en ik heb een week rust genomen, niet gelopen en het gaat niet slecht met die teen maar zeker niet goed. Als ik nu de belasting weer flink ga opvoeren is de kans dat het weer goed mis gaat erg groot en lig ik misschien wel erg lang uit de “running”. Juist dat laatste wil ik niet.

Een Marathon voor mij is een avontuur waarin alles op de dag zelf moet kloppen maar ook in de voorbereiding moet het goed gaan. Mijn teen is een van de dingen die niet goed gaan. Verder heb ik een aantal stressvolle weken achter de rug die echt een uitwerking hebben op alles maar zeker op mijn fitheid. De combinatie van deze twee zaken hebben mij vanmiddag doen besluiten om niet te starten in Rotterdam.

Baal ik hiervan, ja en nee. Natuurlijk vind ik het jammer om niet het avontuur aan te gaan wat die Marathon met zich meebrengt. Aan de andere kant heb ik mijn energie nu echt nodig voor andere zaken en zou ik het lopen moeten doen op reserve krachten. Ik denk dat dit een slecht idee is en zodoende lijkt het mij echt verstandiger om niet te starten.

Een Marathon loop je tenslotte niet op één dag, je traning moet je meetellen.

Is het nu klaar met marathons, als het aan mij ligt niet maar ik wil niet op de zaken vooruit lopen. Als het vaarwater om mij heen wat rustiger is ga ik naar een fysio die gespecialiseerd is in voetklachten en ga daar eens luisteren wat hij ervan vind. Voor nu loop ik lekker rustig door zonder al te hoge pieken in belastbaarheid.

Keep on running in a free world.

Mari