Waar zit het geluk van hardlopen?

Voor veel vraagstukken zijn formules om tot een uitkomst te komen, Newton, Einstein en Pythagoras zijn daar voorbeelden van. Een formule om tot het geluk van hardlopen te komen is er niet volgens mij.

Je hebt het vast zelf ook wel eens ervaren, je bent gewoon lekker aan het rennen en dan voel je het opkomen, net dat beetje extra. Dat kleine beetje extra wat dat moment speciaal maakt en dat de vogels nog mooier zingen en dat lijkt speciaal voor jou, dat de wind je in je rug net iets fijner laat lopen, dat alles perfect voelt, juist dat kleine extra beetje, dat noem ik hardloopgeluk.

Iedereen heeft het wel eens dat je eigenlijk geen zin hebt om je geplande rondje te doen. Uiteindelijk ga je wel want dat doe je altijd, bij thuiskomst kun je ook niet snappen waarom je geen zin had, dit was weer heerlijk.

Ook andersom gebeurd het ook, je kijkt al de hele dag uit om ‘s-avonds lekker te rennen en als je dan de deur uit gaat loopt het voor geen meter. Je benen voelen zwaar, je ademhaling zit te hoog, kramp in je buik, schoenen te strak. Er kan van alles tegen zitten onderweg, iedereen heeft ook dat wel een keer.

Het is redelijk onvoorspelbaar wat een loopje nu echt geweldig maakt en wat een loopje mwah, dan kon beter maakt, er is simpelweg geen formule voor.

Zelf probeer ik er wel eens achter te komen hoe dat dan zit. Ik loop graag op lange rechte, noem het gerust saaie, stukken asfalt. Daar lijkt het hardloopgeluk eerder op te spelen dan op een bospad. In combinatie met een lekker muziekje, de ideale temperatuur en een klein zonnetje dan loop ik over het algemeen heerlijk. Zo komt het voor dat ik er al 15 kilometer op heb zitten en dan denk, “ik kan nog wel 25 kilometer hardlopen”. Het hardloopgeluk heeft me dan diep getroffen, is het een runner’s high, nee niet persé, het is gewoon hardloopgeluk.

Als ik dan 1 kilometer later merk dat juist dat gevoel weg is en ik mezelf helemaal niet meer zo in een jubelstemmig bevind vraag ik me af hoe het komt. Is hardloopgeluk dan gerelateerd aan stofjes in je hersenen die vrij komen en dat die stofjes een behoorlijk eigen wil hebben?

Er is bij mij in ieder geval geen peil op te trekken. Afgelopen zondag bedacht ik redelijk laat, net voor zonsondergang toch nog een kort stukje te gaan rennen. Het was een simpel rondje wat ik al honderden keren heb gelopen. Het waaide stevig en de eerste 3 kilometer waren oké, niets bijzonders gewoon lopen. Na 3 kilometer begon het te regenen en vanaf dat moment was het er weer, als of je net iets boven de grond aan het hardlopen bent, hardloopgeluk. Het voelde in de regen met wind tegen zo fijn en gek genoeg zijn dit niet de omstandigheden die mij normaal tripleren om heel blij rond te rennen.

Het hardloopgeluk heeft in ieder geval een formule dat er een aantal elementen in je run moet kloppen, de elementen zijn alleen geen vaste gegevens en dat maakt het volkomen onvoorspelbaar.

In de basis neem je natuurlijk altijd een beetje hardloopgeluk mee onderweg, anders zou je het niet volhouden al die maanden, jaren. Maar soms is er net dat beetje extra wat je laat lachen van oor tot oor, dat je rondloopt met een smile waarvan andere mensen denken “ik moet ook gaan hardlopen”. Die smile voel je vanzelf opkomen als jij net even met dat beetje extra loopt, herkenbaar?

Als jij vanavond of morgen nog een rondje gaat lopen hoop dat er een klein beetje hardloopgeluk meegaat.

Keep on running i a free world.

Mari