De mooiste kilometers óóit in Disneyland Paris

Vandaag is het precies 4 jaar geleden dat ik met mijn gezin in Disneyland parijs een halve marathon liep. Nog steeds krijg ik kippenvel bij de gedachte hoe het daar toen was.. Voor mij een reden om deze blog juist vandaag weer te publiceren

Het is zaterdagavond en de rest van het gezin slaapt al, ik niet. Ik heb al mijn spullen klaargelegd en ben er klaar voor. De wekker staat ingesteld op 04:45, tijd om te gaan slapen. Dat lukt niet, ik kan de slaap niet vatten van alle gevoelens die in me zitten op dit moment. Ben ik bang voor de halve marathon afstand, nee helemaal niet. Die afstand is geen probleem en dat is een luxe dat ik me daar geen zorgen over hoef te maken.

Wat meer met me doet is dat ik eindelijk hier ga lopen dwars door Disneyland, de plek die zoveel met ons verbonden is. Ik lees mijn eigen verhaal nog eens terug wat ik typte een paar dagen voordat we hierheen gingen en ik voel mijn ogen nu al vochtig worden. Slapen dat moet ik.

Als voorbereiding op deze halve marathon heb ik twee dagen door Disneyland Paris geslenterd en deze nacht wordt ik ieder uur als vanzelf wakker, niet ideaal dus. Toch als ik ruim voor de wekker wakker ben voel ik me fit en energiek. Al mijn spullen liggen klaar, ik ben na wat opfrissen zo aangekleed en loop naar beneden richting de ontbijtzaal. Daar zit ik met Annemerel aan tafel en we bespreken wat en hoe we willen lopen. Annemerel is niet topfit en wil niet voluit gaan omdat haar Marathon in Chigaco over minder dan twee weken is. Ik weet dat ik niet voor een PR ga maar hoe snel weet ik ook nog niet. Om 5:45 verzamelen we met zijn allen in de lobby van het hotel. Ik ben redelijk ontspannen en kijk naar de anderen, de afleiding is fijn en ik praat met wat mensen. 3FM DJ Domien Verschuren loopt vandaag zijn eerste halve marathon, hij en Michiel Veenstra worden vandaag op de voet gevolgd door de pers. De spanning is van zijn gezicht af te lezen, we praten wat en ik geef hem later nog wat tips. Met zijn allen lopen we richting de expo waar we onze tassen kunnen inleveren. Vanuit daar lopen we in het donker naar startvak B. De start gaat nog even duren maar we vermaken ons prima en de spanning stijgt. We kletsen wat en hebben lol over Pixie en Dixie Dust, startvak selfies worden in overvloed gemaakt en langzaam kruipt de tijd voorbij. Hier sta ik dan, klaar om te starten. Ik heb mijn Activeon camera op mijn pols en ga proberen zoveel mogelijk te filmen om een idee te krijgen van de route.

Verder heb ik niet veel bij buiten wat Clif Blocks die ik ieder 5 kilometer een ga nemen om energie bij te vullen. Toch voel ik dat ik een enorme bagage meeneem tijdens deze 21,1 kilometer, die bagage zit in mijn hoofd en zal onderweg zijn plaats gaan vinden.

Ik sta samen met Marit, Wilja en Lieve Kelly (alle drie getooid met Minnie Mouse oortjes) te wachten tot we mogen gaan. Het duurt wat langer dan gepland maar daar gaan we van start op een rustig tempo. Onder de startboog door vertrekken we in het schemerdonker. Ik ga met deze drie een heel stuk samen lopen en het begin is door Disney Studios. Het is mooi om hier te lopen en we hebben er echt heel veel zin in, we lachen, kletsen en soms sprint ik vooruit om een foto te maken van deze drie Minnies. Ik heb energie voor tien en geniet intens. Kelly vertelt me dat ze het fijn vind om dit met mij mee te maken, dit voelt goed en het verwarmt me van binnen. Dan in Toy Story Play Land hoor ik You’ll be in my heart uit de speakers komen en ik moet een paar keer slikken. De versie is niet van Phil Collins maar de ver-toy-story-de versie en dat is maar goed ook anders was het hek van de dam. You’ll be in my heart is een van de liedjes die heel dicht bij me komen.

Als we door de studios heen zijn komt Disneyland er aan. Dit stuk is het mooiste, dit stuk zit het diepste, ik weet dat we onder het hotel doorgaan en dan door Mainstreet het kasteel tevoorschijn zien komen in het opkomende zonlicht. In Mainstreet kreeg gisteren Charlotte het al moeilijk en bij mij is het niet anders. Het is vreemd om hier te lopen in een ander soort Mainstreet.  Er is geen dagjes volk maar alleen maar duizenden lopers die dezelfde kant op rennen, toch loop je ook echt alleen met je gedachten en juist die gedachten gaan nu alle kanten op. Ik loop te huilen maar ook te lachen. Het is alles op dit moment en alles komt diep van binnen. Ik herpak me omdat Kelly roept “Joyce op rechts”, daar zit Joyce (van girlslove2run) foto’s te maken en we lopen voor haar langs met een grote glimlach bij ons allemaal. We gaan verder en ik weet niet eens meer hoe de route precies was. Op het moment dat we door het Kasteel heen rennen en ik onder de poort naar buiten kom steek ik mijn handen als Rocky de lucht in en voel me onoverwinnelijk en kwetsbaar tegelijk.

Overal langs de kant staan Disney mensen ons aan te moedigen en we lopen nog steeds met zijn vieren, dikke smile op onze gezichten. Niet veel later lopen we backstage en gaan het Disney terrein af. We lopen nu op een hele grote rondweg om Disney heen, het uitzicht is mooi. De zon komt steeds verder op en schijnt over de Franse weilanden, met de drie Minnies bij mij in de buurt voel ik me op dit moment intens gelukkig.

Kelly heeft het wat zwaarder maar loopt toch lekker en we passen ons allemaal aan met haar tempo en dat voelt goed, we komen niet voor PR’s we zijn hier om te genieten. Ik besluit na een kilometer of elf dat ik alleen verder ga en gooi het tempo wat omhoog. Ik ga nog tien kilometer alleen met mijn eigen gedachten dit afmaken. Geen moment denk ik eraan hoe ver ik nog moet of hoe hard ik ga. Ik loop als vanzelf en de kilometers tikken weg. Ik vergeet bijna iedere keer mijn Clif Blocks te nemen waardoor ik even moet stoppen om deze snel bij de drankpost met water in te nemen. Op een bepaald stuk zien we de lopers die eerder zijn gestart ons weer tegemoet komen aan de andere kant van de weg en ik denk Patty (uit ons reisgezelschap) te zien. Patty rent niet maar wandelt, al snel heb ik haar dus ingehaald en op het moment dat ik langs haar loop zie ik de tranen over haar wangen glijden. Ze heeft zoveel pijn dat ze niet verder kan rennen. Ik ben bezorgd en praat met haar, geef haar een knuffel en een kus op haar hoofd. Ik moet verder van haar en ik zie haar verbeten verder wandelen.

Op zestien en halve kilometer lopen we het Resort met alle hotels weer in. Weer veel Disney mensen langs de kant die aanmoedigen en ook steeds meer publiek wat inmiddels wakker is. Hier ben ik nog nooit geweest en het is mooi, de zon is er en ik loop te glunderen. Bijna zijn we bij ons eigen hotel en daar staat waarschijnlijk Charlotte met Milo, zeker weten doe ik het niet dus ben extra alert. Ja op negentien kilometer staan ze langs de kant, ik vlieg er naar toe, stop en geef ze een kus. Charlotte vraagt hoe het gaat en ik zeg “goed” dat is ook zo maar toch staan mijn ogen weer vol water en zie die van Charlotte ook vollopen, “ik ga snel verder” zeg ik en slik mijn tranen weg. Inmiddels loop ik samen met Rosalie en haar vriend (ook uit het reisgezelschap) de laatste meters richting het einde. Ik film nog steeds en als we over de brug zijn en om de hoek de finish zien neem ik gas terug film een stukje en en zet mijn camera uit. Ik haal diep adem en loop in mijn eentje dat laatste stuk, ik zie niets of niemand meer ik ben alleen in mijn gedachten. Over de streep geef ik Mickey een High five en ga daarna staan bij een hek. Ik voel me verdoofd en beleef dit in een roes. Ik pak het hek vast en barst in tranen uit, alles komt er nu uit en blijf huilen. Rosalie komt naar me toe en pakt me stevig vast, langzaam zakt het en kan ik mijn medaille in ontvangst nemen.

Hierna is het tijd om een foto te maken en je tas op te halen, dit alles gebeurd nog steeds in een roes. Besef van tijd is even weg en ook wat ik nu precies moet doen, wachten op de anderen of terug naar het hotel. Ik kies voor het laatste en loop door de menigte. Voor me zie ik opeens Francien (het gezicht van Girlslove2run en mede verantwoordelijk dat ik hier ben). Ik ren naar haar toe spring voor haar en pak haar vast, bedank haar honderd keer en sta weer te huilen. Francien is Francien en pakt me vast, valt op haar knieën en vraagt me haar te trouwen als haar hardloop husband. Francien ik hou van je, ja ik wil. Onderstaande foto is gemaakt door Joyce Bongers zonder dat ik het wist en dit beeld zegt alles.

Bij het hotel is Charlotte en ik probeer het te vertellen maar vind het moeilijk een brok in mijn keel en tranen in mijn ogen. Gelukkig hoef ik haar niet alles te vertellen, ze weet het.

Deze halve marathon was mijn mooiste ooit, alle emoties die in mij zitten kwamen er uit en alle emoties die in mij zitten kon ik delen met lieve mensen. Voor het lopen, tijdens het lopen en na het lopen. Ik liep hier niet alleen, mijn gedachten zaten vol met mensen waar ik van hou.

Nu een paar dagen later kan ik het langzaam plaatsen en zie overal vlogs, blogs en foto’s opduiken. Ik geniet nog intens na, heb nieuwe vrienden gemaakt die me nu al zo dierbaar zijn. Hardlopen, Disney en fijne mensen, beter wordt het echt niet.

Mocht je nog een bucketlist halve marathon zoeken, zoek dan niet verder!

Dank aan iedereen die erbij was. Julie waren lief, ongelofelijk lief!

Team D heeft de medailles binnen en daar zijn we trots op