Bloederige hardlooprondjes

Ja, de kop lijkt op een horror verhaal en dat is het niet helmaal maar wel een beetje. Tere zieltjes en kleine kinderen lees dit vooral niet!!

In het kort is het verhaal simpel, als ik heb hardgelopen plas ik bloed, steeds meer bloed en dat is niet goed. Nu is dit niet echt nieuw voor mij maar deze keer heb ik er echt flink last van.

Ik ga even terug in de tijd dat hardlopen voor mij nog iets leek van een andere planeet. Laten we zeggen dat ik ongeveer 16 jaar was. Stel je mij even voor, klein van stuk, blonde krullen en op de achtergrond hoorde je Herman Brood of Guns N’ Roses. Klinkt schattig toch, nou dat schattige mannetje kreeg toen al eens last met plassen, oorzaak, erfelijk belast met het aanmaken van nierstenen. De eerste aanval weet ik nog goed, ik dacht dat ik het einde van de dag niet zou halen. Kruipend over de grond van de pijn en geen idee waar het vandaan kwam.

Nierstenen zijn kleine aan elkaar geklonterde afvalstoffen die dus een steentje vormen. Als ze uit je nier willen knijpt je nier samen en dat veroorzaakt een nierkoliek, trust me dat wil je niet. Als dat steentje eenmaal uit de nier is moet er nog een weg worden afgelegd door wat leidingen, de blaas en als je dan geluk hebt plas je ze uit.

Er zijn mensen die nooit een niersteentje krijgen, er zijn mensen die er wel eens één krijgen en er zijn mensen die ze constant krijgen. Tot die laatste categorie behoor ik, die categorie is ook redelijk zeldzaam. De eerste keer dat ik bij de uroloog kwam had ik van twee jaar mijn steentjes bewaard. Op het bureau van de uroloog kon ik toen vol trots een stenenverzameling van 21 steentjes laten zien. Ik kreeg nog net geen applaus maar de beste man was zeker onder de indruk.

Sinds mijn eerste bezoek bij de uroloog slik ik medicijnen die ervoor zorgen dat de steentjes niet zo heel hard worden. Waardoor zijn ze dus makkelijker in kleine stukjes breken waardoor ze handiger uit te plassen zijn. Dat gaat vaak goed maar soms ook niet.

Soms gaat een steentje wel uit mijn nieren maar blijft in mijn blaas zitten, dan heet het opeens een blaassteen gek genoeg. Op het moment dat daar een steentje gaat rondzwerven begint de ellende pas echt. Daar ga je gewoon echt last van krijgen, niet goed kunnen plassen en na inspanning zie je vaak dat de urine een beetje rose kleur is. Als dit maar lang genoeg blijft zitten kom je weer bij de uroloog en dan kunnen ze het steentje operatief verwijderen. Vergruizen kan niet, hoor ik je denken, nee dat kan wel bij een steentje in de nieren maar niet in de blaas.

Die operatie is redelijk simpel, door de natuurlijke ingang gaan ze naar binnen met naar mijn gevoel een compleet ontstoppingsbedrijf, daar voel je niks van want er wordt verdoofd met een ruggenprik. Het blijft een operatie met alle risico’s van dien maar wel noodzakelijk. Nu heb ik al twee van deze operaties gehad, ze lossen het probleem ieder keer maar tijdelijk op.

In 2017 had ik mijn laatste grote niersteen, tijdens het lopen van de New York Marathon was het duidelijk dat die steen de hele boel aan de binnen kant aan het bloeden kreeg. Kort daarna kreeg ik van de uroloog nog wat andere medicijnen en de steen kwam er vanzelf uit.

Mijn uroloog vertrok en het leek alsof mijn grote nierstenen met hem mee gingen, ik had er geen last van voor langere tijd. Ja kleine steentjes had ik maandelijks, ongemakkelijk maar niet vaak echte pijn.

Nu is het alweer een paar maanden mis, na het hardlopen werd de urine weer rose kleur en ik wist hoe laat het was. Omdat ik niet meer onder behandeling was bij een uroloog moest dit weer via de huisarts. Nou dan ben je voor je het weet twee maanden verder. Afgelopen week was ik dus in het ziekenhuis bij een nieuwe uroloog. De week ervoor had ik al urine moeten inleveren zodat ze konden onderzoeken of er bloed in zat. Ik was voor het inleveren wezen hardlopen, geloof me, Stevie Wonder had kunnen zien dat er bloed in zat.

Nog een CT scan en door naar de uroloog. Eén grote niersteen in mijn linker nier en één van ruim een centimeter in mijn blaas, die veroorzaakt dus ieder keer bloed. Oplossing voor nu, opereren maar weer. De steen in de nieren zullen ze een keer moeten vergruizen maar die in de blaas moet er nu uit, tevens gaan ze dan maar meteen de prostaat verkleinen in de hoop dat dan de steentjes er in de toekomst makkelijker uitkomen. Tja als ze dan toch bezig zijn.

Is dit leuk, nee maar wel noodzakelijk. Hardlopen is op het moment niet echt leuk meer. Vandaag probeerde ik een ronde te maken van 12 kilometer, ik had er echt zin in. Na 6 kilometer voelde ik het al branden en na 8 kilometer moest ik echt even achter in de bosjes plassen, donkerrood en een heel vervelend gevoel. Dit gebeurde de laatste tijd steeds vaker, echt donkerrode urine wat pas de dag erna weg is. Vandaag had ik goede moed maar helaas was het weer mis, het is niet meer verantwoord of leuk. Steeds vaker heb ik na een loopje twee dagen last van een branderig gevoel en dat geeft niet de juiste motivatie om weer te gaan.

Vandaag heb ik besloten dat ik voorlopig alleen nog kleine rondjes probeer en dan heel dicht bij huis. Die operatie gaat, nee moet er komen maar graag wel een beetje snel. Hoe snel, dat kan nog niemand op dit moment zeggen, de ziekenhuizen hebben het druk maar dat is geen verassing natuurlijk.

Lang verhaal maar komt goed

Keep on running i a free world