Het begint weer op hardlopen te lijken

Blije man hier hoor, na maanden te hebben gekwakkeld zit er weer schot in.

Drie weken na mijn operatie heb ik weinig reden tot klagen, ik kan hardlopen zonder daarna bloed te plassen en als bonus gaat de temperatuur omhoog en laat de zon zich steeds vaker zien.

Ander puntje wat ik wel in de gaten heb, dat hardlopen gaat niet vanzelf en ik merk dat ik toch echt weer een soort van moet opbouwen. Conditie technisch gezien gaat het redelijk, ik denk dat ik iemand die heel erg langzaam fietst weer bij kan houden op een niet te lange afstand. Klinkt toch als een soort van goed.

Op het gebied van belasting en dan bedoel ik spierbelasting is er veel ingeleverd. Die conditie gaat met rappe schreden weer de goede kant op maar die belasting, tja dat is andere koek.

Vorige week perste ik met veel moeite tien kilometer eruit en had daar twee dagen gevoelige spieren van. Mijn rondje een paar dagen later was dan ook weer een vijf kilometer om het even rustig aan te doen.

Nu weet ik dat je het opbouwen niet te gek moet maken en er niet teveel percentage per week bij doen. Maar als er dan een situatie zich voordoet dat je toch net iets meer wil…

Zo was dat dus gisteren. Hedwig, ja die van het boek “ik haat hardlopen” had besloten om 100 kilometer hard te lopen en zou ook een stuk door mijn woonplaats rennen. Dit had ze subtiel laten weten via instagram en een afspraak om een stukje mee te rennen was snel gemaakt. Ik had de route bekeken en had gedacht als ik naar het rendez vous punt loop en dan een stuk verder weer afhaak en terug loop dan maak ikzelf ongeveer 12 kilometer. Leek mij voor nu al een flinke opgave.

Op D-day voor Hedwig hield ze mij via locatie deling op de hoogte waar ze was en met het uur kwam ze dichterbij. Eenmaal in Brabant besloot ik de 2,5 kilometer naar ons ontmoetingspunt te rennen. In de verte zag ik haar aankomen, met al bijna 85 kilometer op de teller, was ze nog superfris. Achter haar aan kwam Joop van 62 die met Hedwig mee rende. Na een elleboog stoot en een kort hallo gingen we verder. Op een tempo van 5:39 per kilometer had Hedwig genoeg te kletsen, wat zeg ik, ze ratelde aan een stuk door. Omdat Joop wat langzamer liep draaiden we regelmatig om en pikten we Joop weer op. Het was een uiterst fijn stukje hardlopen, ik had Hedwig al heel erg lang niet gezien en elkaar dan onder deze omstandigheden weer ontmoeten voelde bijzonder. Het punt waar ik richting huis zou lopen kwam dichterbij maar dat voelde als veel te snel. Ik ging nog een stukje verder dan gepland en een paar kilometer verder was het dan toch echt tijd om afscheid te nemen. Hedwig en Joop draaide naar rechts richting eindpunt en ik naar links richting huis. Zonder enige twijfel of ze het zouden halen liep ik langs de rijksweg van Vught weer naar Den Bosch, geen idee hoe ver of hoe lang ik nog moest lopen.

Vol energie van Hedwig en Joop liep ik door en zat al ver over mijn geplande afstand heen. Nu was ook het punt dat mijn spieren dit doorhadden, die zijn toch slimmer dan ik dacht. De kilometers werden stiekem zwaarder en het aanbod van mijn vrouw dat ze mij wel wilde ophalen klonk steeds aantrekkelijker in mijn gedachten. Toch belde ik haar niet en liep mijn verste afstand sinds maanden, in verhouding tot de afstand van Hedwig was het niets, maar ik, ik was hier trots op. Trots dat ik weer 16 kilometer zonder echtte problemen had kunnen lopen.

Vergelijken met iemand anders heeft ook totaal geen zin, de ene kan veel harder of verder, het gaat erom wat jij met jou lijf en leden kunt. Wees trots op wat je wel kunt, niet op wat je niet kunt.

Keep on running in a free world

Deze middag zorgde dan weer voor een nieuwe “one minute hardloop tip“